Ijob 7
1 Difinita estas ja por la homo la limtempo sur la tero, Kaj liaj tagoj estas kiel la tagoj de dungito.
La vie de l'homme sur la terre est un temps de service, et ses jours sont comme ceux du mercenaire.
2 Kiel sklavo, kiu sopiras al ombro, Kaj kiel dungito, kiu atendas sian pagon,
Comme l'esclave soupire après l'ombre, comme l'ouvrier attend son salaire,
3 Tiel mi ricevis sorte monatojn vantajn, Kaj noktoj turmentaj estas nombritaj al mi.
ainsi j'ai eu en partage des mois de douleur, pour mon lot, des nuits de souffrance.
4 Kiam mi kuŝiĝas, mi diras: Kiam mi leviĝos? Sed la vespero fariĝas longa, kaj mi satiĝas de maltrankvileco ĝis la tagiĝo.
Si je me couche, je dis: « Quand me lèverai-je? Quand finira la nuit? » et je suis rassasié d'angoisses jusqu'au jour.
5 Mia korpo estas kovrita de vermoj kaj de pecoj da tero; Mia haŭto krevis kaj putras.
Ma chair se couvre de vers et d'une croûte terreuse, ma peau se gerce et coule.
6 Miaj tagoj forflugis pli facile, ol bobeno de teksisto, Kaj pasis, lasinte nenian esperon.
Mes jours passent plus rapides que la navette, ils s'évanouissent: plus d'espérance!
7 Memoru, ke mia vivo estas bloveto, Ke miaj okuloj ne plu revidos bonon;
O Dieu, souviens-toi que ma vie n'est qu'un souffle! Mes yeux ne reverront pas le bonheur.
8 Ne plu revidos min okulo de vidanto; Vi volos ekrigardi min, sed mi jam ne ekzistos.
L'œil qui me regarde ne m'apercevra plus; ton œil me cherchera, et je ne serai plus.
Le nuage se dissipe et passe; ainsi celui qui descend au schéol ne remontera plus; (Sheol h7585)
10 Li ne plu revenas en sian domon; Lia loko ne plu rekonos lin.
il ne retournera plus dans sa maison; le lieu qu'il habitait ne le reconnaîtra plus.
11 Tial mi ne detenos mian buŝon; Mi parolos en la premiteco de mia spirito, Mi plendos en la maldolĉeco de mia animo.
C'est pourquoi je ne retiendrai pas ma langue, je parlerai dans l'angoisse de mon esprit, j'exhalerai mes plaintes dans l'amertume de mon âme.
12 Ĉu mi estas maro aŭ mara monstro, Ke Vi starigis gardon por mi?
Suis-je la mer ou un monstre marin, pour que tu poses une barrière autour de moi?
13 Kiam mi pensas, ke mia lito min konsolos, Ke mia kuŝejo plifaciligos mian suferadon,
Quand je dis: « Mon lit me soulagera, ma couche calmera mes soupirs, »
14 Tiam Vi teruras min per sonĝoj, Timigas min per vizioj;
alors tu m'effraies par des songes, tu m'épouvantes par des visions.
15 Kaj mia animo deziras sufokiĝon, Miaj ostoj la morton.
Ah! Mon âme préfère la mort violente, mes os appellent le trépas.
16 Tedis al mi; ne eterne mi vivu; Forlasu min, ĉar miaj tagoj estas vantaĵo.
Je suis en proie à la dissolution, la vie m'échappe pour jamais; laisse-moi, car mes jours ne sont qu'un souffle.
17 Kio estas homo, ke Vi faras lin granda, Ke Vi zorgas pri li,
Qu'est-ce que l'homme, pour que tu en fasses tant d'estime, que tu daignes t'occuper de lui,
18 Ke Vi rememoras lin ĉiumatene, Elprovas lin ĉiumomente?
que tu le visites chaque matin, et qu'à chaque instant tu l'éprouves?
19 Kial Vi ne deturnas Vin de mi, Ne lasas min libera eĉ tiom, ke mi povu engluti mian salivon?
Quand cesseras-ru d'avoir le regard sur moi? Quand me laisseras-tu le temps d'avaler ma salive?
20 Se mi pekis, kion mi per tio faris al Vi, ho gardanto de la homoj? Kial Vi faris min celo de Viaj atakoj, Ke mi fariĝis ŝarĝo por mi mem?
Si j'ai péché, que puis-je te faire, ô Gardien des hommes? Pourquoi me mettre en butte à tes traits, et me rendre à charge à moi-même?
21 Kaj kial Vi ne deprenas mian pekon, ne pardonas mian malbonagon? Jen mi ja baldaŭ kuŝos en la tero; Kaj kiam Vi morgaŭ serĉos min, mi ne ekzistos.
Que ne pardonnes-tu mon offense? Que n'oublies-tu mon iniquité? Car bientôt je dormirai dans la poussière; tu me chercheras, et je ne serai plus.
