Ijob 6

1 Ijob respondis kaj diris:

Job svarade, och sade:

2 Se estus pesita mia ĉagreno, Kaj samtempe estus metita sur la pesilon mia suferado,

När man voge min jämmer, och lade allt mitt lidande på ena våg,

3 Ĝi estus nun pli peza, ol la sablo ĉe la maroj; Pro tio miaj vortoj estas plenaj de plendo.

Så skulle det vara svårare, än sanden i hafvet; derföre är förgäfves hvad jag säger.

4 Ĉar la sagoj de la Plejpotenculo estas en mi, Ilian venenon trinkas mia spirito; La teruraĵoj de Dio direktiĝis sur min.

Förty dens Allsmägtigas pilar stå i mig, hvilkens grymhet utsuper allan min anda; och Guds förskräckelse äro ställd uppå mig.

5 Ĉu krias sovaĝa azeno sur herbo? Ĉu bovo blekas kolere ĉe sia manĝaĵo?

Icke ropar vildåsnen, när han hafver gräs; ej heller oxen, då han hafver foder.

6 Ĉu oni manĝas sengustaĵon sen salo? Ĉu havas guston la albumeno de ovo?

Kan man ock äta det som osaltadt är? Eller månn någor vilja smaka det hvita om äggeblomman?

7 Kion ne volis tuŝi mia animo, Tio nun estas abomeninde mia manĝaĵo.

Der min själ tillförene vämjade vid, det är nu min mat för värks skull.

8 Ho, se mia peto plenumiĝus, Kaj se Dio donus al mi tion, kion mi esperas!

O! att min bön måtte ske, och Gud gåfve mig det jag förhoppas;

9 Ho, se Dio komencus kaj disbatus min, Donus liberecon al Sia mano kaj frakasus min!

Att Gud toge till att sönderslå mig, och låte sina hand sönderkrossa mig;

10 Tio estus ankoraŭ konsolo por mi; Kaj mi ĝojus, se en la turmento Li ne kompatus, Ĉar mi ne forpuŝis ja la vortojn de la Sanktulo.

Så hade jag ändå tröst, och ville bedja i minom sjukdom, att han icke skonade mig; jag hafver dock icke nekat dens Heligas tal.

11 Kio estas mia forto, ke mi persistu? Kaj kia estas mia fino, ke mi havu paciencon?

Hvad är min kraft, att jag skulle kunna härda ut? Och hvad är min ändalykt, att min själ skulle vara tålig?

12 Ĉu mia forto estas forto de ŝtonoj? Ĉu mia karno estas kupro?

Min kraft är dock icke af sten, ej är heller mitt kött af koppar.

13 Mi havas ja nenian helpon, Kaj savo estas forpuŝita for de mi.

Hafver jag dock ingenstäds hjelp; och ingen ting vill gå fram med mig.

14 Al malfeliĉulo decas kompato de amiko, Eĉ se li forlasas la timon antaŭ la Plejpotenculo.

Den der icke bevisar sinom nästa barmhertighet, han öfvergifver dens Allsmägtigas fruktan.

15 Miaj fratoj trompas kiel torento, Kiel akvaj fluegoj, kiuj pasas,

Mine bröder gå förakteliga framom mig, såsom en bäck; såsom en ström framom flyter.

16 Kiuj estas malklaraj pro glacio, En kiuj kaŝas sin neĝo;

Dock de som rädas för rimfrostet, öfver dem varder fallandes snö.

17 En la tempo de degelo ili malaperas, En la tempo de varmego ili forŝoviĝas de sia loko.

Den tid hetten tvingar dem, skola de försmäkta; och när det hett blifver, skola de förgås utaf sitt rum.

18 Ili forklinas la direkton de sia vojo, Iras en la dezerton, kaj malaperas.

Deras väg går afsides bort; de vandra der intet vägadt är, och förgås.

19 Serĉas ilin per sia rigardo la vojoj de Tema, Esperas je ili la karavanoj el Ŝeba;

De se uppå Thema vägar; på rika Arabiens stigar akta de.

20 Sed ili hontas pro sia fido; Ili aliras, kaj ruĝiĝas de honto.

Men de skola komma på skam, då det är aldrasäkrast; och skola skämma sig, då de deruppå komne äro.

21 Nun vi neniiĝis; Vi ekvidis teruraĵon, kaj ektimis.

Ty I ären nu komne till mig; och medan I sen jämmer, frukten I eder.

22 Ĉu mi diris: Donu al mi, El via havaĵo donacu pro mi,

Hafver jag ock sagt: Bärer hit, och skänker mig af edro förmågo?

23 Savu min el la mano de premanto, Aŭ liberigu min el la mano de turmentantoj?

Och hjelper mig utu fiendans hand? Och förlosser mig utu tyranners händer?

24 Instruu min, kaj mi eksilentos; Komprenigu al mi, per kio mi pekis.

Lärer mig, jag vill tiga; och det jag icke vet, det underviser mig.

25 Kial vi mallaŭdas pravajn vortojn? Kaj kion povas instrui la moralinstruanto el vi?

Hvi straffen I rättfärdigt tal? Hvilken är ibland eder, som det straffa kan?

26 Ĉu vi intencas riproĉi pro vortoj? Sed paroloj de malesperanto iras al la vento.

I sätten samman ord, allenast till att straffa, och gören med ordom ett förtvifladt mod.

27 Eĉ orfon vi atakus, Kaj sub via amiko vi fosus.

I öfverfallen en fattigan faderlösan, och rycken edar nästa upp med rötter.

28 Nun, ĉar vi komencis, rigardu min; Ĉu mi mensogos antaŭ via vizaĝo?

Dock, medan I hafven begynt, ser uppå mig, om jag varder beslagen med någon lögn för eder.

29 Rigardu denove, vi ne trovos malpiaĵon; Ripetu, vi trovos mian pravecon en la afero.

Svarer hvad som rätt är; min svar skola väl blifva rätt.

30 Ĉu estas peko sur mia lango? Ĉu mia palato ne komprenas tion, kio estas malbona?

Hvad gäller, min tunga hafver icke orätt, och min mun föregifver icke ondt.