Ijob 6
1 Ijob respondis kaj diris:
Y respondió Job, y dijo:
2 Se estus pesita mia ĉagreno, Kaj samtempe estus metita sur la pesilon mia suferado,
¡Oh si se pesasen al justo mi queja y mi tormento, y fuesen alzadas igualmente en balanza!
3 Ĝi estus nun pli peza, ol la sablo ĉe la maroj; Pro tio miaj vortoj estas plenaj de plendo.
Porque [mi tormento] pesaría más que la arena de la mar: y por tanto mis palabras son cortadas.
4 Ĉar la sagoj de la Plejpotenculo estas en mi, Ilian venenon trinkas mia spirito; La teruraĵoj de Dio direktiĝis sur min.
Porque las saetas del Todopoderoso están en mí, cuyo veneno bebe mi espíritu; y terrores de Dios me combaten.
5 Ĉu krias sovaĝa azeno sur herbo? Ĉu bovo blekas kolere ĉe sia manĝaĵo?
¿Por ventura gime el asno montés junto a la yerba? ¿O brama el buey junto a su pasto?
6 Ĉu oni manĝas sengustaĵon sen salo? Ĉu havas guston la albumeno de ovo?
¿Comerse ha lo desabrido sin sal? ¿o habrá gusto en la clara del huevo?
7 Kion ne volis tuŝi mia animo, Tio nun estas abomeninde mia manĝaĵo.
Las cosas que mi alma no quería tocar antes, ahora por los dolores son mi comida.
8 Ho, se mia peto plenumiĝus, Kaj se Dio donus al mi tion, kion mi esperas!
¡Quién me diese que viniese mi petición, y que Dios me diese lo que espero!
9 Ho, se Dio komencus kaj disbatus min, Donus liberecon al Sia mano kaj frakasus min!
¡Y que Dios quisiese quebrantarme; y que soltase su mano, y me despedazase!
10 Tio estus ankoraŭ konsolo por mi; Kaj mi ĝojus, se en la turmento Li ne kompatus, Ĉar mi ne forpuŝis ja la vortojn de la Sanktulo.
Y en esto crecería mi consolación, si me asase con dolor sin tener misericordia: no que haya contradicho las palabras del Santo.
11 Kio estas mia forto, ke mi persistu? Kaj kia estas mia fino, ke mi havu paciencon?
¿Qué es mi fortaleza, para esperar aun? ¿Y qué es mi fin, para dilatar mi vida?
12 Ĉu mia forto estas forto de ŝtonoj? Ĉu mia karno estas kupro?
¿Mi fortaleza, es la de las piedras? ¿o mi carne, es de acero?
13 Mi havas ja nenian helpon, Kaj savo estas forpuŝita for de mi.
¿No me ayudo cuánto puedo? ¿y con todo eso el poder me falta del todo?
14 Al malfeliĉulo decas kompato de amiko, Eĉ se li forlasas la timon antaŭ la Plejpotenculo.
El atribulado es consolado de su compañero: mas el temor del Omnipotente es dejado.
15 Miaj fratoj trompas kiel torento, Kiel akvaj fluegoj, kiuj pasas,
Mis hermanos me han mentido como arroyo; pasáronse como las riberas impetuosas,
16 Kiuj estas malklaraj pro glacio, En kiuj kaŝas sin neĝo;
Que están escondidas por la helada, y encubiertas con nieve,
17 En la tempo de degelo ili malaperas, En la tempo de varmego ili forŝoviĝas de sia loko.
Que al tiempo del calor son deshechas; y en calentándose, desaparecen de su lugar.
18 Ili forklinas la direkton de sia vojo, Iras en la dezerton, kaj malaperas.
Apártanse de las sendas de su camino, suben en vano, y se pierden.
19 Serĉas ilin per sia rigardo la vojoj de Tema, Esperas je ili la karavanoj el Ŝeba;
Miráron las los caminantes de Temán, los caminantes de Sabá esperaron en ellas:
20 Sed ili hontas pro sia fido; Ili aliras, kaj ruĝiĝas de honto.
Mas fueron avergonzados por su esperanza; porque vinieron hasta ellas, y se hallaron confusos.
21 Nun vi neniiĝis; Vi ekvidis teruraĵon, kaj ektimis.
Ahora ciertamente vosotros sois como ellas: que habéis visto el tormento, y teméis.
22 Ĉu mi diris: Donu al mi, El via havaĵo donacu pro mi,
¿Héos dicho: Traédme, y de vuestro trabajo pagád por mí,
23 Savu min el la mano de premanto, Aŭ liberigu min el la mano de turmentantoj?
Y librádme de mano del angustiador, y redimídme del poder de los violentos?
24 Instruu min, kaj mi eksilentos; Komprenigu al mi, per kio mi pekis.
Enseñádme, y yo callaré; y hacédme entender en que he errado.
25 Kial vi mallaŭdas pravajn vortojn? Kaj kion povas instrui la moralinstruanto el vi?
¡Cuán fuertes son las palabras de rectitud! ¿y qué reprende, el que reprende de vosotros?
26 Ĉu vi intencas riproĉi pro vortoj? Sed paroloj de malesperanto iras al la vento.
¿No estáis pensando las palabras para reprender; y echáis al viento palabras perdidas?
27 Eĉ orfon vi atakus, Kaj sub via amiko vi fosus.
También os arrojáis sobre el huérfano; y hacéis hoyo delante de vuestro amigo.
28 Nun, ĉar vi komencis, rigardu min; Ĉu mi mensogos antaŭ via vizaĝo?
Ahora pues, si queréis, mirád en mí: y ved si mentiré delante de vosotros.
29 Rigardu denove, vi ne trovos malpiaĵon; Ripetu, vi trovos mian pravecon en la afero.
Tornád ahora, y no haya iniquidad; y volvéd aun a mirar por mi justicia en esto:
30 Ĉu estas peko sur mia lango? Ĉu mia palato ne komprenas tion, kio estas malbona?
Si hay iniquidad en mi lengua: o si mi paladar no entiende los tormentos.
