Ijob 6
1 Ijob respondis kaj diris:
Odpovídaje pak Job, řekl:
2 Se estus pesita mia ĉagreno, Kaj samtempe estus metita sur la pesilon mia suferado,
Ó kdyby pilně zváženo bylo hořekování mé, a bída má na váze aby spolu vyzdvižena byla.
3 Ĝi estus nun pli peza, ol la sablo ĉe la maroj; Pro tio miaj vortoj estas plenaj de plendo.
Jistě že by se nad písek mořský těžší ukázala, pročež mi se i slov nedostává.
4 Ĉar la sagoj de la Plejpotenculo estas en mi, Ilian venenon trinkas mia spirito; La teruraĵoj de Dio direktiĝis sur min.
Nebo střely Všemohoucího vězí ve mně, jejichž jed vysušil ducha mého, a hrůzy Boží bojují proti mně.
5 Ĉu krias sovaĝa azeno sur herbo? Ĉu bovo blekas kolere ĉe sia manĝaĵo?
Zdaliž řve divoký osel nad mladistvou travou? Řve-liž vůl nad picí svou?
6 Ĉu oni manĝas sengustaĵon sen salo? Ĉu havas guston la albumeno de ovo?
Zdaliž jedí to, což neslaného jest, bez soli? Jest-liž chut v věci slzké?
7 Kion ne volis tuŝi mia animo, Tio nun estas abomeninde mia manĝaĵo.
Ach, kterýchž se ostýchala dotknouti duše má, ty jsou již bolesti těla mého.
8 Ho, se mia peto plenumiĝus, Kaj se Dio donus al mi tion, kion mi esperas!
Ó by se naplnila žádost má, a aby to, čehož očekávám, dal Bůh,
9 Ho, se Dio komencus kaj disbatus min, Donus liberecon al Sia mano kaj frakasus min!
Totiž, aby se líbilo Bohu setříti mne, vztáhnouti ruku svou, a zahladiti mne.
10 Tio estus ankoraŭ konsolo por mi; Kaj mi ĝojus, se en la turmento Li ne kompatus, Ĉar mi ne forpuŝis ja la vortojn de la Sanktulo.
Neboť mám ještě, čím bych se potěšoval, (ačkoli hořím bolestí, aniž mne Bůh co lituje), že jsem netajil řečí Nejsvětějšího.
11 Kio estas mia forto, ke mi persistu? Kaj kia estas mia fino, ke mi havu paciencon?
Nebo jaká jest síla má, abych potrvati mohl? Aneb jaký konec můj, abych prodlel života svého?
12 Ĉu mia forto estas forto de ŝtonoj? Ĉu mia karno estas kupro?
Zdali síla má jest síla kamenná? Zdali tělo mé ocelivé?
13 Mi havas ja nenian helpon, Kaj savo estas forpuŝita for de mi.
Zdaliž pak obrany mé není při mně? Aneb zdravý soud vzdálen jest ode mne,
14 Al malfeliĉulo decas kompato de amiko, Eĉ se li forlasas la timon antaŭ la Plejpotenculo.
Proti tomu, jehož lítostivost k bližnímu mizí, a kterýž bázeň Všemohoucího opustil?
15 Miaj fratoj trompas kiel torento, Kiel akvaj fluegoj, kiuj pasas,
Bratří moji zmýlili mne jako potok, pominuli jako prudcí potokové,
16 Kiuj estas malklaraj pro glacio, En kiuj kaŝas sin neĝo;
Kteříž kalní bývají od ledu, a v nichž se kryje sníh.
17 En la tempo de degelo ili malaperas, En la tempo de varmego ili forŝoviĝas de sia loko.
V čas horka vysychají; když sucho bývá, mizejí z místa svého.
18 Ili forklinas la direkton de sia vojo, Iras en la dezerton, kaj malaperas.
Sem i tam roztěkají se od toku svého obecného, v nic se obracejí a hynou.
19 Serĉas ilin per sia rigardo la vojoj de Tema, Esperas je ili la karavanoj el Ŝeba;
To vidouce houfové jdoucích z Tema, zástupové Sabejských, jenž naději měli v nich,
20 Sed ili hontas pro sia fido; Ili aliras, kaj ruĝiĝas de honto.
Zastyděli se, že v nich doufali; nebo přišedše až k nim, oklamáni jsou.
21 Nun vi neniiĝis; Vi ekvidis teruraĵon, kaj ektimis.
Tak zajisté i vy byvše, nejste; vidouce potření mé, děsíte se.
22 Ĉu mi diris: Donu al mi, El via havaĵo donacu pro mi,
Zdali jsem řekl: Přineste mi, aneb z zboží svého udělte darů pro mne?
23 Savu min el la mano de premanto, Aŭ liberigu min el la mano de turmentantoj?
Aneb: Vysvoboďte mne z ruky nepřítele, a z ruky násilníků vykupte mne?
24 Instruu min, kaj mi eksilentos; Komprenigu al mi, per kio mi pekis.
Poučte mne, a budu mlčeti, a v čem bych bloudil, poslužte mi k srozumění.
25 Kial vi mallaŭdas pravajn vortojn? Kaj kion povas instrui la moralinstruanto el vi?
Ó jak jsou pronikavé řeči upřímé! Ale co vzdělá obviňování vaše?
26 Ĉu vi intencas riproĉi pro vortoj? Sed paroloj de malesperanto iras al la vento.
Zdali jen z slov mne viniti myslíte, a převívati řeči choulostivého?
27 Eĉ orfon vi atakus, Kaj sub via amiko vi fosus.
Také i na sirotka se obořujete, anobrž jámu kopáte příteli svému.
28 Nun, ĉar vi komencis, rigardu min; Ĉu mi mensogos antaŭ via vizaĝo?
A protož nyní chtějtež popatřiti na mne, a suďte, klamám-liť před oblíčejem vaším.
29 Rigardu denove, vi ne trovos malpiaĵon; Ripetu, vi trovos mian pravecon en la afero.
Napravte se, prosím, nechť není nepravostí; napravte se, pravím, a tak poznáte, žeť jest spravedlnost v té řeči mé.
30 Ĉu estas peko sur mia lango? Ĉu mia palato ne komprenas tion, kio estas malbona?
A jest-li na jazyku mém nepravost, neměl-liž bych, čitedlen býti bíd?
