Ijob 41
1 Ĉu vi povas eltiri levjatanon per fiŝhoko, Aŭ ligi per ŝnuro ĝian langon?
Leviathan te vaih neh na doek tih rhui neh a lai na yueh pah thai a?
2 Ĉu vi povas trameti kanon tra ĝia nazo Kaj trapiki ĝian vangon per pikilo?
A hnarhong ah canghlong na hen thai tih mutlo hling neh a kam na toeh a?
3 Ĉu ĝi multe petegos vin, Aŭ parolos al vi flataĵojn?
Nang ham tah huithuinah loh puh vetih nang taengah a mongkawt la cal mai aya?
4 Ĉu ĝi faros interligon kun vi? Ĉu vi povas preni ĝin kiel porĉiaman sklavon?
Nang taengah paipi a saii vetih anih te kumhal kah sal la na loh aya?
5 Ĉu vi amuziĝos kun ĝi kiel kun birdo? Aŭ ĉu vi ligos ĝin por viaj knabinoj?
Anih te vaa bangla na luem puei vetih anih te na hula hamla na khih pa aya?
6 Ĉu kamaradoj ĝin dishakos, Kaj dividos inter komercistoj?
Anih ham te thimpom rhoek tael uh thae vetih Kanaan laklo ah a paekboe uh aya?
7 Ĉu vi povas plenigi per pikiloj ĝian haŭton Kaj per fiŝistaj hokoj ĝian kapon?
A vin dongah palaphae neh, a lu dongah nga khohcung neh na bae sak thai a?
8 Metu sur ĝin vian manon; Tiam vi bone memoros la batalon, kaj ĝin ne plu entreprenos.
Anih soah na kut tloeng lamtah poek laeh. Caemtloeknah khaw na koei voel mahpawh.
9 Vidu, la espero ĉiun trompos; Jam ekvidinte ĝin, li falos.
A ngaiuepnah khaw a laithae ni te. A mueimae mah a hut tang aya?
10 Neniu estas tiel kuraĝa, por inciti ĝin; Kiu do povas stari antaŭ Mi?
Anih a haeng ham khaw a muen aih bal moenih. Te dongah ka mikhmuh ah aka pai thai te unim?
11 Kiu antaŭe ion donis al Mi, ke Mi redonu al li? Sub la tuta ĉielo ĉio estas Mia.
Kai n'doe bangla unim ka thuung eh? Vaan hmui kah boeih te kamah kah ni.
12 Mi ne silentos pri ĝiaj membroj, Pri ĝia forto kaj bela staturo.
Amah ham bueng pawt tih a olsai neh thayung thamal ol khaw, a phu dongkah a sakthen khaw ka phah ni.
13 Kiu povas levi ĝian veston? Kiu aliros al ĝia paro da makzeloj?
A pueinak te a hmai la ulong poelyoe pah. Kamrhui rhaepnit neh anih te ulong a paan?
14 Kiu povas malfermi la pordon de ĝia vizaĝo? Teruro ĉirkaŭas ĝiajn dentojn.
A maelhmai kah thohkhaih te ulong a ong eh? A no khaw mueirhih la pin om.
15 Ĝiaj fieraj skvamoj estas kiel ŝildoj, Interligitaj per fortika sigelo;
A lip photling a hoemnah khaw kutbuen neh a caek la a khaih.
16 Unu kuntuŝiĝas kun la alia tiel, Ke aero ne povas trairi tra ili;
Khat te khat taengla tawn uh tih a laklo ah yilh khaw hue pawh.
17 Unu alfortikiĝis al la alia, Interkuniĝis kaj ne disiĝas.
Hlang he a manuca taengah balak tih a tuuk uh daengah ni a pam uh pawh.
18 Ĝia terno briligas lumon, Kaj ĝiaj okuloj estas kiel la palpebroj de la ĉielruĝo.
A ikthi loh vangnah a thangthen tih a mik khaw mincang khosaeng banghui ni.
19 El ĝia buŝo eliras torĉoj, Elkuras flamaj fajreroj.
A ka lamkah hmaithoi thoeng tih hmai hli coe.
20 El ĝiaj nazotruoj eliras fumo, Kiel el bolanta poto aŭ kaldrono.
A hnarhong lamkah hmaikhu khaw voh neh canghlong a yawn bangla thoeng.
21 Ĝia spiro ekbruligas karbojn, Kaj flamo eliras el ĝia buŝo.
A hinglu loh hmai-alh a tak sak tih a ka lamloh hmaihluei thoeng.
22 Sur ĝia kolo loĝas forto, Kaj antaŭ ĝi kuras teruro.
A rhawn ah a sarhi naeh tih a mikhmuh ah rhihnah loh malawk.
23 La partoj de ĝia karno estas firme kunligitaj inter si, Tenas sin fortike sur ĝi, kaj ne ŝanceliĝas.
A saa laep te a pum dongah malh kap tih khok pawh.
24 Ĝia koro estas malmola kiel ŝtono, Kaj fortika kiel suba muelŝtono.
A lungbuei te lungto bangla ning tih a dangkah phaklung bangla ning.
25 Kiam ĝi sin levas, ektremas fortuloj, Konsterniĝas de teruro.
A boeimang vaengah tah tholh pocinah khui lamloh Pathen taengah bakuep uh.
26 Glavo, kiu alproksimiĝas al ĝi, ne povas sin teni, Nek lanco, sago, aŭ kiraso.
Anih aka kae cunghang neh caai khaw, lungsong neh caempho khaw a thoh moenih.
27 Feron ĝi rigardas kiel pajlon, Kupron kiel putran lignon.
Thi te cangkong bangla, rhohum khaw keet thing bangla a poek.
28 Ne forpelos ĝin sago; Ŝtonoj el ŝtonĵetilo fariĝas pajleroj antaŭ ĝi.
Liva capa loh anih a yong sak moenih. Payai lungto pataeng anih taengah tah divawt la poeh.
29 Bastonegon ĝi rigardas kiel pajlon, Kaj ĝi mokas la sonon de lanco.
Caemboh te divawt bangla a poek tih soe kah hinghuennah te a nueih thil.
30 Sube ĝi havas akrajn pecetojn; Kiel draŝrulo ĝi kuŝas sur la ŝlimo.
A hmui ah paikaek paihat la om dae tangnong soah sui a hnil.
31 Kiel kaldronon ĝi ondigas la profundon; La maron ĝi kirlas kiel ŝmiraĵon.
A laedil te am bangla a tlawk sak tih tuitunli te anhoi bangla a khueh.
32 La vojo post ĝi lumas; La abismo aperas kiel grizaĵo.
A hnukah a hawn a phi sak tih tuidung khaw sampok bangla a poek.
33 Ne ekzistas sur la tero io simila al ĝi; Ĝi estas kreita sentima.
Paepnah om kolla a saii dongah laipi dongah anih aka tluk a om moenih.
34 Ĝi rigardas malestime ĉion altan; Ĝi estas reĝo super ĉiuj sovaĝaj bestoj.
Aka sang boeih te a hmuh. Amah tah hlang oek koca boeih sokah manghai ni,” a ti nah.
