Ijob 4

1 Kaj ekparolis Elifaz, la Temanano, kaj diris:

Entonces Elifaz, el temanita, respondió,

2 Se oni provos diri al vi vorton, tio eble estos por vi turmenta? Sed kiu povas deteni sin de parolado?

“Si alguien se aventura a hablar contigo, ¿te apenarás? Pero, ¿quién puede abstenerse de hablar?

3 Jen vi multajn instruis, Kaj manojn senfortiĝintajn vi refortigis;

He aquí que has instruido a muchos, has fortalecido las manos débiles.

4 Falantojn restarigis viaj vortoj, Kaj fleksiĝantajn genuojn vi fortigis;

Tus palabras han sostenido al que estaba cayendo, has hecho firmes las rodillas débiles.

5 Kaj nun, kiam tio trafis vin, vi perdis la forton; Ĝi ektuŝis vin, kaj vi ektimis.

Pero ahora ha llegado a ti, y te desmayas. Te toca, y te sientes perturbado.

6 Ĉu ne via timo antaŭ Dio estas via konsolo? Ĉu la virteco de viaj vojoj ne estas via espero?

¿No es tu piedad tu confianza? ¿No es la integridad de tus caminos tu esperanza?

7 Rememoru do, ĉu pereis iu senkulpa? Kaj kie virtuloj estis ekstermitaj?

“¿Recuerdas, ahora, a quien pereció siendo inocente? ¿O dónde se cortó el montante?

8 Kiel mi vidis, tiuj, kiuj plugis pekojn kaj semis malbonagojn, Tiuj ilin rikoltas;

Según lo que he visto, los que aran la iniquidad y sembrar problemas, cosechar lo mismo.

9 De la ekblovo de Dio ili pereas, Kaj de la ekspiro de Lia kolero ili malaperas.

Por el soplo de Dios perecen. Por la explosión de su ira son consumidos.

10 La kriado de leono kaj la voĉo de leopardo silentiĝis, Kaj la dentoj de junaj leonoj rompiĝis;

El rugido del león, y la voz del león feroz, los dientes de los jóvenes leones, están rotos.

11 Leono pereis pro manko de manĝaĵo, Kaj idoj de leonino diskuris.

El viejo león perece por falta de presa. Los cachorros de la leona están dispersos por el mundo.

12 Kaj al mi kaŝe alvenis vorto, Kaj mia orelo kaptis parteton de ĝi.

“Ahora bien, una cosa me fue traída en secreto. Mi oído recibió un susurro de ella.

13 Dum meditado pri la vizioj de la nokto, Kiam profunda dormo falas sur la homojn,

En los pensamientos de las visiones de la noche, cuando el sueño profundo cae sobre los hombres,

14 Atakis min teruro kaj tremo, Kaj ĉiuj miaj ostoj eksentis timon.

me invadió el miedo y el temblor, que hizo temblar todos mis huesos.

15 Kaj spirito traflugis antaŭ mi, Kaj la haroj sur mia korpo rigidiĝis.

Entonces un espíritu pasó ante mi rostro. El vello de mi carne se erizó.

16 Staris bildo antaŭ miaj okuloj, sed mi ne povis rekoni ĝian aspekton; Estis silento, kaj mi ekaŭdis voĉon, dirantan:

Se quedó quieto, pero no pude discernir su aspecto. Una forma estaba ante mis ojos. Silencio, luego escuché una voz que decía,

17 Ĉu homo estas pli justa ol Dio? Ĉu viro estas pli pura ol lia Kreinto?

“¿Será el hombre mortal más justo que Dios? ¿Puede un hombre ser más puro que su Creador?

18 Vidu, al Siaj servantoj Li ne konfidas, Kaj Siajn anĝelojn Li trovas mallaŭdindaj:

He aquí que no se fía de sus siervos. Acusa a sus ángeles de error.

19 Des pli koncerne tiujn, Kiuj loĝas en argilaj dometoj, Fonditaj sur tero, Kaj kiujn formanĝas vermoj.

Cuánto más los que habitan en casas de barro, cuyos cimientos están en el polvo, ¡que son aplastados ante la polilla!

20 De la mateno ĝis la vespero ili disfalas, Pereas por ĉiam, kaj neniu tion atentas.

Entre la mañana y la noche son destruidos. Perecen para siempre sin tener en cuenta nada.

21 La fadeno de ilia vivo estas distranĉita; Ili mortas, kaj ne en saĝeco.

¿No está la cuerda de su tienda arrancada dentro de ellos? Mueren, y eso sin sabiduría”.