Ijob 4

1 Kaj ekparolis Elifaz, la Temanano, kaj diris:

Tada odgovori Elifas Temanac i reèe:

2 Se oni provos diri al vi vorton, tio eble estos por vi turmenta? Sed kiu povas deteni sin de parolado?

Ako ti progovorimo, da ti neæe biti dosadno? ali ko bi se mogao uzdržati da ne govori?

3 Jen vi multajn instruis, Kaj manojn senfortiĝintajn vi refortigis;

Gle, uèio si mnoge, i ruke iznemogle krijepio si;

4 Falantojn restarigis viaj vortoj, Kaj fleksiĝantajn genuojn vi fortigis;

Rijeèi su tvoje podizale onoga koji padaše, i utvrðivao si koljena koja klecahu.

5 Kaj nun, kiam tio trafis vin, vi perdis la forton; Ĝi ektuŝis vin, kaj vi ektimis.

A sada kad doðe na tebe, klonuo si; kad se tebe dotaèe, smeo si se.

6 Ĉu ne via timo antaŭ Dio estas via konsolo? Ĉu la virteco de viaj vojoj ne estas via espero?

Nije li pobožnost tvoja bila uzdanje tvoje? i dobrota putova tvojih nadanje tvoje?

7 Rememoru do, ĉu pereis iu senkulpa? Kaj kie virtuloj estis ekstermitaj?

Opomeni se, ko je prav poginuo, i gdje su pravedni istrijebljeni?

8 Kiel mi vidis, tiuj, kiuj plugis pekojn kaj semis malbonagojn, Tiuj ilin rikoltas;

Kako sam ja vidio, koji oru muku i siju nevolju, to i žanju.

9 De la ekblovo de Dio ili pereas, Kaj de la ekspiro de Lia kolero ili malaperas.

Od dihanja Božijega ginu, i od daha nozdara njegovijeh nestaje ih.

10 La kriado de leono kaj la voĉo de leopardo silentiĝis, Kaj la dentoj de junaj leonoj rompiĝis;

Rika lavu, i glas ljutom lavu i zubi laviæima satiru se.

11 Leono pereis pro manko de manĝaĵo, Kaj idoj de leonino diskuris.

Lav gine nemajuæi lova, i laviæi rasipaju se.

12 Kaj al mi kaŝe alvenis vorto, Kaj mia orelo kaptis parteton de ĝi.

Još doðe tajno do mene rijeè, i uho moje doèu je malo.

13 Dum meditado pri la vizioj de la nokto, Kiam profunda dormo falas sur la homojn,

U mislima o noænijem utvarama, kad tvrd san pada na ljude,

14 Atakis min teruro kaj tremo, Kaj ĉiuj miaj ostoj eksentis timon.

Strah poduze me i drhat, od kojega ustreptaše sve kosti moje,

15 Kaj spirito traflugis antaŭ mi, Kaj la haroj sur mia korpo rigidiĝis.

I duh proðe ispred mene, i dlake na tijelu mojem nakostriješiše se.

16 Staris bildo antaŭ miaj okuloj, sed mi ne povis rekoni ĝian aspekton; Estis silento, kaj mi ekaŭdis voĉon, dirantan:

Stade, ali mu ne poznah lica; prilika bijaše pred oèima mojima, i muèeæi èuh glas:

17 Ĉu homo estas pli justa ol Dio? Ĉu viro estas pli pura ol lia Kreinto?

Eda li je èovjek pravedniji od Boga? eda li je èovjek èistiji od tvorca svojega?

18 Vidu, al Siaj servantoj Li ne konfidas, Kaj Siajn anĝelojn Li trovas mallaŭdindaj:

Gle, slugama svojim ne vjeruje, i u anðela svojih nalazi nedostataka;

19 Des pli koncerne tiujn, Kiuj loĝas en argilaj dometoj, Fonditaj sur tero, Kaj kiujn formanĝas vermoj.

Akamoli u onijeh koji stoje u kuæama zemljanijem, kojima je temelj na prahu i satiru se brže nego moljac.

20 De la mateno ĝis la vespero ili disfalas, Pereas por ĉiam, kaj neniu tion atentas.

Od jutra do veèera satru se, i nestane ih navijek da niko i ne opazi.

21 La fadeno de ilia vivo estas distranĉita; Ili mortas, kaj ne en saĝeco.

Slava njihova ne prolazi li s njima? Umiru, ali ne u mudrosti.