Ijob 4

1 Kaj ekparolis Elifaz, la Temanano, kaj diris:

Então Elifaz o temanita respondeu, dizendo:

2 Se oni provos diri al vi vorton, tio eble estos por vi turmenta? Sed kiu povas deteni sin de parolado?

Se tentarmos falar contigo, ficarás incomodado? Mas quem poderia deter as palavras?

3 Jen vi multajn instruis, Kaj manojn senfortiĝintajn vi refortigis;

Eis que tu ensinavas a muitos, e fortalecias as mãos fracas;

4 Falantojn restarigis viaj vortoj, Kaj fleksiĝantajn genuojn vi fortigis;

Tuas palavras levantavam aos que tropeçavam, e fortificavas os joelhos que desfaleciam.

5 Kaj nun, kiam tio trafis vin, vi perdis la forton; Ĝi ektuŝis vin, kaj vi ektimis.

Mas agora [isso] que aconteceu contigo, tu te cansas; e quando [isso] te tocou, te perturbas.

6 Ĉu ne via timo antaŭ Dio estas via konsolo? Ĉu la virteco de viaj vojoj ne estas via espero?

Por acaso não era o teu temor [a Deus] a tua confiança, e a integridade dos teus caminhos tua esperança?

7 Rememoru do, ĉu pereis iu senkulpa? Kaj kie virtuloj estis ekstermitaj?

Lembra-te agora, qual foi o inocente que pereceu? E onde os corretos foram destruídos?

8 Kiel mi vidis, tiuj, kiuj plugis pekojn kaj semis malbonagojn, Tiuj ilin rikoltas;

Como eu tenho visto, os que lavram injustiça e semeiam opressão colhem o mesmo.

9 De la ekblovo de Dio ili pereas, Kaj de la ekspiro de Lia kolero ili malaperas.

Com o sopro de Deus eles perecem, e pelo vento de sua ira são consumidos.

10 La kriado de leono kaj la voĉo de leopardo silentiĝis, Kaj la dentoj de junaj leonoj rompiĝis;

O rugido do leão, a voz do leão feroz, e os dentes dos leões jovens são quebrantados.

11 Leono pereis pro manko de manĝaĵo, Kaj idoj de leonino diskuris.

O leão velho perece por falta de presa, e os filhotes da leoa se dispersam.

12 Kaj al mi kaŝe alvenis vorto, Kaj mia orelo kaptis parteton de ĝi.

Uma palavra me foi dita em segredo, e meu ouvidos escutaram um sussurro dela.

13 Dum meditado pri la vizioj de la nokto, Kiam profunda dormo falas sur la homojn,

Em imaginações de visões noturnas, quando o sono profundo cai sobre os homens,

14 Atakis min teruro kaj tremo, Kaj ĉiuj miaj ostoj eksentis timon.

Espanto e tremor vieram sobre mim, que espantou todos os meus ossos.

15 Kaj spirito traflugis antaŭ mi, Kaj la haroj sur mia korpo rigidiĝis.

Então um vento passou por diante de mim, que fez arrepiar os pelos de minha carne.

16 Staris bildo antaŭ miaj okuloj, sed mi ne povis rekoni ĝian aspekton; Estis silento, kaj mi ekaŭdis voĉon, dirantan:

Ele parou, mas não reconheci sua feição; uma figura estava diante de meus olhos, e ouvi uma voz quieta, [que dizia]:

17 Ĉu homo estas pli justa ol Dio? Ĉu viro estas pli pura ol lia Kreinto?

Seria o ser humano mais justo que Deus? Seria o homem mais puro que seu Criador?

18 Vidu, al Siaj servantoj Li ne konfidas, Kaj Siajn anĝelojn Li trovas mallaŭdindaj:

Visto que ele não confia em seus servos, e considera seus anjos como loucos,

19 Des pli koncerne tiujn, Kiuj loĝas en argilaj dometoj, Fonditaj sur tero, Kaj kiujn formanĝas vermoj.

Quanto mais naqueles que habitam em casas de lodo, cujo fundamento está no pó, e são esmagáveis como a traça!

20 De la mateno ĝis la vespero ili disfalas, Pereas por ĉiam, kaj neniu tion atentas.

Desde a manhã até a tarde são despedaçados, e perecem sempre, sem que ninguém perceba.

21 La fadeno de ilia vivo estas distranĉita; Ili mortas, kaj ne en saĝeco.

Por acaso sua excelência não se perde com eles mesmos? Eles morrem sem sabedoria.