Ijob 4

1 Kaj ekparolis Elifaz, la Temanano, kaj diris:

Então respondeu Eliphaz o temanita, e disse:

2 Se oni provos diri al vi vorton, tio eble estos por vi turmenta? Sed kiu povas deteni sin de parolado?

Se intentarmos fallar-te, enfadar-te-has? mas quem poderia conter as palavras?

3 Jen vi multajn instruis, Kaj manojn senfortiĝintajn vi refortigis;

Eis que ensinaste a muitos, e esforçaste as mãos fracas.

4 Falantojn restarigis viaj vortoj, Kaj fleksiĝantajn genuojn vi fortigis;

As tuas palavras levantaram os que tropeçavam e os joelhos desfallecentes fortificaste.

5 Kaj nun, kiam tio trafis vin, vi perdis la forton; Ĝi ektuŝis vin, kaj vi ektimis.

Mas agora a ti te vem, e te enfadas: e, tocando-te a ti, te perturbas.

6 Ĉu ne via timo antaŭ Dio estas via konsolo? Ĉu la virteco de viaj vojoj ne estas via espero?

Porventura não era o teu temor de Deus a tua confiança, e a tua esperança a sinceridade dos teus caminhos?

7 Rememoru do, ĉu pereis iu senkulpa? Kaj kie virtuloj estis ekstermitaj?

Lembra-te agora qual é o innocente que jamais perecesse? e onde foram os sinceros destruidos?

8 Kiel mi vidis, tiuj, kiuj plugis pekojn kaj semis malbonagojn, Tiuj ilin rikoltas;

Como eu tenho visto, os que lavram iniquidade, e semeam trabalho segam o mesmo.

9 De la ekblovo de Dio ili pereas, Kaj de la ekspiro de Lia kolero ili malaperas.

Com o bafo de Deus perecem; e com o assopro da sua ira se consomem.

10 La kriado de leono kaj la voĉo de leopardo silentiĝis, Kaj la dentoj de junaj leonoj rompiĝis;

O bramido do leão, e a voz do leão feroz, e os dentes dos leõezinhos se quebrantam.

11 Leono pereis pro manko de manĝaĵo, Kaj idoj de leonino diskuris.

Perece o leão velho, porque não ha preza; e os filhos da leoa andam esparzidos.

12 Kaj al mi kaŝe alvenis vorto, Kaj mia orelo kaptis parteton de ĝi.

Uma palavra se me disse em segredo; e os meus ouvidos perceberam um sussurro d'ella.

13 Dum meditado pri la vizioj de la nokto, Kiam profunda dormo falas sur la homojn,

Entre imaginações de visões da noite, quando cae sobre os homens o somno profundo;

14 Atakis min teruro kaj tremo, Kaj ĉiuj miaj ostoj eksentis timon.

Sobreveiu-me o espanto e o tremor, e todos os meus ossos estremeceram.

15 Kaj spirito traflugis antaŭ mi, Kaj la haroj sur mia korpo rigidiĝis.

Então um espirito passou por diante de mim; fez-me arrepiar os cabellos da minha carne;

16 Staris bildo antaŭ miaj okuloj, sed mi ne povis rekoni ĝian aspekton; Estis silento, kaj mi ekaŭdis voĉon, dirantan:

Parou elle, porém não conheci a sua feição; um vulto estava diante dos meus olhos: e, calando-me, ouvi uma voz que dizia:

17 Ĉu homo estas pli justa ol Dio? Ĉu viro estas pli pura ol lia Kreinto?

Seria porventura o homem mais justo do que Deus? seria porventura o varão mais puro do que o seu Creador?

18 Vidu, al Siaj servantoj Li ne konfidas, Kaj Siajn anĝelojn Li trovas mallaŭdindaj:

Eis-que nos seus servos não confiaria, e aos seus anjos imputaria loucura:

19 Des pli koncerne tiujn, Kiuj loĝas en argilaj dometoj, Fonditaj sur tero, Kaj kiujn formanĝas vermoj.

Quanto menos n'aquelles que habitam em casas de lodo, cujo fundamento está no pó, e são machucados como a traça!

20 De la mateno ĝis la vespero ili disfalas, Pereas por ĉiam, kaj neniu tion atentas.

Desde a manhã até á tarde são despedaçados: e eternamente perecem sem que d'isso se faça caso.

21 La fadeno de ilia vivo estas distranĉita; Ili mortas, kaj ne en saĝeco.

Porventura se não passa com elles a sua excellencia? morrem, porém sem sabedoria.