Ijob 4

1 Kaj ekparolis Elifaz, la Temanano, kaj diris:

Tedy odpowiedział Elifas Temańczyk, i rzekł:

2 Se oni provos diri al vi vorton, tio eble estos por vi turmenta? Sed kiu povas deteni sin de parolado?

Jeźli będziemy mówili z tobą, nie będzie ci to przykro? Ale któż się może od mówienia zatrzymać?

3 Jen vi multajn instruis, Kaj manojn senfortiĝintajn vi refortigis;

Otoś ich wiele uczył, i ręceś mdłe potwierdzał.

4 Falantojn restarigis viaj vortoj, Kaj fleksiĝantajn genuojn vi fortigis;

Upadającego wspierały mowy twoje, a kolana zemdlone posilałeś.

5 Kaj nun, kiam tio trafis vin, vi perdis la forton; Ĝi ektuŝis vin, kaj vi ektimis.

A teraz, gdy to na cię przyszło, niecierpliwie znosisz, a iż cię dotknęło, trwożysz sobą.

6 Ĉu ne via timo antaŭ Dio estas via konsolo? Ĉu la virteco de viaj vojoj ne estas via espero?

Azaż pobożność twoja nie była ufnością twoją, a uprzejmość spraw twoich oczekiwaniem twojem?

7 Rememoru do, ĉu pereis iu senkulpa? Kaj kie virtuloj estis ekstermitaj?

Wspomnij proszę, kto kiedy niewinny zginął? albo gdzieby ludzie szczerzy zniszczeli?

8 Kiel mi vidis, tiuj, kiuj plugis pekojn kaj semis malbonagojn, Tiuj ilin rikoltas;

Jakom widał, że ci, którzy orali złość, i rozsiewali przewrotność, toż też zasię żęli.

9 De la ekblovo de Dio ili pereas, Kaj de la ekspiro de Lia kolero ili malaperas.

Bo tchnieniem Bożem giną, a od ducha gniewu jego niszczeją.

10 La kriado de leono kaj la voĉo de leopardo silentiĝis, Kaj la dentoj de junaj leonoj rompiĝis;

Ryk lwi, i głos lwicy, i zęby lwiąt wytrącają.

11 Leono pereis pro manko de manĝaĵo, Kaj idoj de leonino diskuris.

Lew ginie, iż nie ma łupu, i szczenięta lwie rozproszone bywają.

12 Kaj al mi kaŝe alvenis vorto, Kaj mia orelo kaptis parteton de ĝi.

Nadto doszło mię słowo potajemnie, i pojęło ucho moje cokolwiek z niego.

13 Dum meditado pri la vizioj de la nokto, Kiam profunda dormo falas sur la homojn,

W rozmyślaniu widzenia nocnego, gdy przypada twardy sen na ludzi,

14 Atakis min teruro kaj tremo, Kaj ĉiuj miaj ostoj eksentis timon.

Zdjął mię strach i lękanie, które wszystkie kości moje przestraszyło.

15 Kaj spirito traflugis antaŭ mi, Kaj la haroj sur mia korpo rigidiĝis.

A duch szedł przed twarzą moją, tak, iż włosy wstały na ciele mojem.

16 Staris bildo antaŭ miaj okuloj, sed mi ne povis rekoni ĝian aspekton; Estis silento, kaj mi ekaŭdis voĉon, dirantan:

Stanął, a nie znałem twarzy jego, kształt tylko jakiś był przed oczyma memi; uciszyłem się, i słyszałem głos mówiący:

17 Ĉu homo estas pli justa ol Dio? Ĉu viro estas pli pura ol lia Kreinto?

Izali człowiek może być sprawiedliwszy niżeli Bóg; albo mąż czystszy niż Stworzyciel jego?

18 Vidu, al Siaj servantoj Li ne konfidas, Kaj Siajn anĝelojn Li trovas mallaŭdindaj:

Oto w sługach jego niemasz doskonałości, a w Aniołach swoich znalazł niedostatek;

19 Des pli koncerne tiujn, Kiuj loĝas en argilaj dometoj, Fonditaj sur tero, Kaj kiujn formanĝas vermoj.

Daleko więcej w tych, co mieszkają w domach glinianych, których grunt jest na prochu, i starci bywają snadniej niżeli mól.

20 De la mateno ĝis la vespero ili disfalas, Pereas por ĉiam, kaj neniu tion atentas.

Od poranku aż do wieczora bywają starci; a iż tego nie uważają, na wieki zginą.

21 La fadeno de ilia vivo estas distranĉita; Ili mortas, kaj ne en saĝeco.

Azaż zacność ich nie pomija z nimi? umierają, ale nie w mądrości.