Ijob 4

1 Kaj ekparolis Elifaz, la Temanano, kaj diris:

Alors Éliphaz, de Théman, prit la parole, et dit:

2 Se oni provos diri al vi vorton, tio eble estos por vi turmenta? Sed kiu povas deteni sin de parolado?

Si l'on tente de te parler, te fâcheras-tu? Mais qui pourrait retenir ses paroles?

3 Jen vi multajn instruis, Kaj manojn senfortiĝintajn vi refortigis;

Voici, tu as souvent instruit les autres, et tu as fortifié les mains affaiblies;

4 Falantojn restarigis viaj vortoj, Kaj fleksiĝantajn genuojn vi fortigis;

Tes paroles ont relevé ceux qui chancelaient, et tu as raffermi les genoux qui pliaient.

5 Kaj nun, kiam tio trafis vin, vi perdis la forton; Ĝi ektuŝis vin, kaj vi ektimis.

Et maintenant que le malheur t'arrive, tu te fâches; et parce qu'il t'a atteint, tu es tout éperdu!

6 Ĉu ne via timo antaŭ Dio estas via konsolo? Ĉu la virteco de viaj vojoj ne estas via espero?

Ta piété ne fait-elle pas ta confiance? Ton espérance, n'est-ce pas l'intégrité de tes voies?

7 Rememoru do, ĉu pereis iu senkulpa? Kaj kie virtuloj estis ekstermitaj?

Cherche dans ta mémoire; quel est l'innocent qui a péri, et où des justes ont-ils été exterminés?

8 Kiel mi vidis, tiuj, kiuj plugis pekojn kaj semis malbonagojn, Tiuj ilin rikoltas;

Pour moi, j'ai vu que ceux qui labourent l'iniquité et qui sèment la peine, la moissonnent.

9 De la ekblovo de Dio ili pereas, Kaj de la ekspiro de Lia kolero ili malaperas.

Ils périssent par le souffle de Dieu, et ils sont consumés par le vent de sa colère.

10 La kriado de leono kaj la voĉo de leopardo silentiĝis, Kaj la dentoj de junaj leonoj rompiĝis;

Le rugissement du lion, le cri du grand lion cesse, et les dents du lionceau sont anéanties;

11 Leono pereis pro manko de manĝaĵo, Kaj idoj de leonino diskuris.

Le lion périt faute de proie, et les petits de la lionne sont dispersés.

12 Kaj al mi kaŝe alvenis vorto, Kaj mia orelo kaptis parteton de ĝi.

Une parole m'est furtivement arrivée, et mon oreille en a saisi le murmure.

13 Dum meditado pri la vizioj de la nokto, Kiam profunda dormo falas sur la homojn,

Au milieu de mes pensées, pendant les visions de la nuit, quand un profond sommeil tombe sur les humains,

14 Atakis min teruro kaj tremo, Kaj ĉiuj miaj ostoj eksentis timon.

Une frayeur et un tremblement me saisirent, et effrayèrent tous mes os.

15 Kaj spirito traflugis antaŭ mi, Kaj la haroj sur mia korpo rigidiĝis.

Un esprit passa devant moi, et fit hérisser le poil de ma chair.

16 Staris bildo antaŭ miaj okuloj, sed mi ne povis rekoni ĝian aspekton; Estis silento, kaj mi ekaŭdis voĉon, dirantan:

Il se tint là et je ne reconnus pas son visage; une figure était devant mes yeux. Il y eut un silence; et j'entendis une voix:

17 Ĉu homo estas pli justa ol Dio? Ĉu viro estas pli pura ol lia Kreinto?

“L'homme sera-t-il juste devant Dieu? L'homme sera-t-il pur devant celui qui l'a fait?

18 Vidu, al Siaj servantoj Li ne konfidas, Kaj Siajn anĝelojn Li trovas mallaŭdindaj:

Voici, il ne se fie pas à ses serviteurs, il trouve des défauts à ses anges.

19 Des pli koncerne tiujn, Kiuj loĝas en argilaj dometoj, Fonditaj sur tero, Kaj kiujn formanĝas vermoj.

Combien plus chez ceux qui habitent des maisons d'argile, qui ont leurs fondements dans la poussière, qu'on écrase comme des vermisseaux!

20 De la mateno ĝis la vespero ili disfalas, Pereas por ĉiam, kaj neniu tion atentas.

Ils sont détruits du matin au soir; sans qu'on y prenne garde, ils périssent pour toujours.

21 La fadeno de ilia vivo estas distranĉita; Ili mortas, kaj ne en saĝeco.

La corde de leur tente est coupée, ils meurent, sans avoir été sages. “