Ijob 4

1 Kaj ekparolis Elifaz, la Temanano, kaj diris:

Elifaz van Teman nam het woord, en sprak:

2 Se oni provos diri al vi vorton, tio eble estos por vi turmenta? Sed kiu povas deteni sin de parolado?

Zullen wij het woord tot u richten, tot u, zo verslagen? Maar wie zou zijn woorden kunnen bedwingen?

3 Jen vi multajn instruis, Kaj manojn senfortiĝintajn vi refortigis;

Zie, zelf hebt ge velen terecht gewezen, En slappe handen gesterkt;

4 Falantojn restarigis viaj vortoj, Kaj fleksiĝantajn genuojn vi fortigis;

Uw woorden hebben struikelenden opgericht, Knikkende knieën hebt ge spierkracht verleend:

5 Kaj nun, kiam tio trafis vin, vi perdis la forton; Ĝi ektuŝis vin, kaj vi ektimis.

Maar nu het ú overkomt, nu zijt ge verslagen, Nu het ú treft, verbijsterd!

6 Ĉu ne via timo antaŭ Dio estas via konsolo? Ĉu la virteco de viaj vojoj ne estas via espero?

Was dan uw vroomheid niet uw hoop, Uw onberispelijke wandel niet uw vertrouwen?

7 Rememoru do, ĉu pereis iu senkulpa? Kaj kie virtuloj estis ekstermitaj?

Denk eens na: wie kwam ooit onschuldig om, Of waar ter wereld werden rechtvaardigen verdelgd?

8 Kiel mi vidis, tiuj, kiuj plugis pekojn kaj semis malbonagojn, Tiuj ilin rikoltas;

Ik heb altijd gezien: Die onheil ploegen En rampspoed zaaien, die oogsten ze ook!

9 De la ekblovo de Dio ili pereas, Kaj de la ekspiro de Lia kolero ili malaperas.

Door Gods adem gaan ze te gronde, Door zijn ziedende gramschap komen ze om:

10 La kriado de leono kaj la voĉo de leopardo silentiĝis, Kaj la dentoj de junaj leonoj rompiĝis;

Het gebrul van den leeuw en het gehuil van den luipaard verstomt. De tanden der leeuwenwelpen worden stuk gebroken;

11 Leono pereis pro manko de manĝaĵo, Kaj idoj de leonino diskuris.

De leeuwin komt om bij gebrek aan prooi, De jongen van de leeuwinnen worden uiteen gejaagd!

12 Kaj al mi kaŝe alvenis vorto, Kaj mia orelo kaptis parteton de ĝi.

Eens drong een woord in het diepste geheim tot mij door En mijn oor ving er het gefluister van op.

13 Dum meditado pri la vizioj de la nokto, Kiam profunda dormo falas sur la homojn,

Het was in een nachtgezicht, uit dromen geboren, Wanneer een diepe slaap de mensen bevangt:

14 Atakis min teruro kaj tremo, Kaj ĉiuj miaj ostoj eksentis timon.

Schrik en siddering grepen mij aan, En al mijn beenderen rilden van angst;

15 Kaj spirito traflugis antaŭ mi, Kaj la haroj sur mia korpo rigidiĝis.

Een ademtocht streek langs mijn gelaat, En deed mijn haren ten berge rijzen.

16 Staris bildo antaŭ miaj okuloj, sed mi ne povis rekoni ĝian aspekton; Estis silento, kaj mi ekaŭdis voĉon, dirantan:

Daar stond er één voor mij, Wiens gelaat ik niet kon herkennen; Een gestalte zweefde voor mijn oog, En ik hoorde het fluisteren van een stem:

17 Ĉu homo estas pli justa ol Dio? Ĉu viro estas pli pura ol lia Kreinto?

Is een mens ooit rechtvaardig voor God, Een mensenkind rein voor zijn Schepper?

18 Vidu, al Siaj servantoj Li ne konfidas, Kaj Siajn anĝelojn Li trovas mallaŭdindaj:

Zie, zelfs op zijn dienaars kan Hij niet bouwen, Zelfs in zijn engelen ontdekt Hij gebreken.

19 Des pli koncerne tiujn, Kiuj loĝas en argilaj dometoj, Fonditaj sur tero, Kaj kiujn formanĝas vermoj.

Hoeveel te meer in hen, die lemen hutten bewonen, Wier fundament in het stof is gelegd, En die als motten worden doodgetrapt,

20 De la mateno ĝis la vespero ili disfalas, Pereas por ĉiam, kaj neniu tion atentas.

Van ‘s morgens tot ‘s avonds te pletter gedrukt; Die zonder dat men er acht op slaat, Voor eeuwig vergaan;

21 La fadeno de ilia vivo estas distranĉita; Ili mortas, kaj ne en saĝeco.

Die, als hun tentpin wordt uitgerukt, Gaan sterven, eer zij het weten!