Ijob 4

1 Kaj ekparolis Elifaz, la Temanano, kaj diris:

Så tog Temaniten Elifaz til Orde og sagde:

2 Se oni provos diri al vi vorton, tio eble estos por vi turmenta? Sed kiu povas deteni sin de parolado?

Ærgrer det dig, om man taler til dig? Men hvem kan her være tavs?

3 Jen vi multajn instruis, Kaj manojn senfortiĝintajn vi refortigis;

Du har selv talt mange til Rette og styrket de slappe Hænder,

4 Falantojn restarigis viaj vortoj, Kaj fleksiĝantajn genuojn vi fortigis;

dine Ord holdt den segnende oppe, vaklende Knæ gav du Kraft.

5 Kaj nun, kiam tio trafis vin, vi perdis la forton; Ĝi ektuŝis vin, kaj vi ektimis.

Men nu det gælder dig selv, så taber du Modet, nu det rammer dig selv, er du slaget af Skræk!

6 Ĉu ne via timo antaŭ Dio estas via konsolo? Ĉu la virteco de viaj vojoj ne estas via espero?

Er ikke din Gudsfrygt din Tillid, din fromme Færd dit Håb?

7 Rememoru do, ĉu pereis iu senkulpa? Kaj kie virtuloj estis ekstermitaj?

Tænk efter! Hvem gik uskyldig til Grunde, hvor gik retsindige under?

8 Kiel mi vidis, tiuj, kiuj plugis pekojn kaj semis malbonagojn, Tiuj ilin rikoltas;

Men det har jeg set: Hvo Uret pløjer og sår Fortræd, de høster det selv.

9 De la ekblovo de Dio ili pereas, Kaj de la ekspiro de Lia kolero ili malaperas.

For Guds Ånd går de til Grunde, for hans Vredes Pust går de til.

10 La kriado de leono kaj la voĉo de leopardo silentiĝis, Kaj la dentoj de junaj leonoj rompiĝis;

Løvens Brøl og Vilddyrets Glam Ungløvernes Tænder slås ud;

11 Leono pereis pro manko de manĝaĵo, Kaj idoj de leonino diskuris.

Løven omkommer af Mangel på Rov, og Løveungerne spredes.

12 Kaj al mi kaŝe alvenis vorto, Kaj mia orelo kaptis parteton de ĝi.

Der sneg sig til mig et Ord mit Øre opfanged dets Hvisken

13 Dum meditado pri la vizioj de la nokto, Kiam profunda dormo falas sur la homojn,

i Nattesynernes Tanker, da Dvale sank over Mennesker;

14 Atakis min teruro kaj tremo, Kaj ĉiuj miaj ostoj eksentis timon.

Angst og Skælven kom over mig, alle mine Ledemod skjalv;

15 Kaj spirito traflugis antaŭ mi, Kaj la haroj sur mia korpo rigidiĝis.

et Pust strøg over mit Ansigt, Hårene rejste sig på min Krop.

16 Staris bildo antaŭ miaj okuloj, sed mi ne povis rekoni ĝian aspekton; Estis silento, kaj mi ekaŭdis voĉon, dirantan:

Så stod det stille! Jeg sansed ikke, hvordan det så ud; en Skikkelse stod for mit Øje, jeg hørte en hviskende Stemme:

17 Ĉu homo estas pli justa ol Dio? Ĉu viro estas pli pura ol lia Kreinto?

"Har et Menneske Ret for Gud, mon en Mand er ren for sin Skaber?

18 Vidu, al Siaj servantoj Li ne konfidas, Kaj Siajn anĝelojn Li trovas mallaŭdindaj:

End ikke sine Tjenere tror han, hos sine Engle finder han Fejl,

19 Des pli koncerne tiujn, Kiuj loĝas en argilaj dometoj, Fonditaj sur tero, Kaj kiujn formanĝas vermoj.

endsige hos dem, der bor i en Hytte af Ler og har deres Grundvold i Støvet!

20 De la mateno ĝis la vespero ili disfalas, Pereas por ĉiam, kaj neniu tion atentas.

De knuses ligesom Møl, imellem Morgen og Aften, de sønderslås uden at ænses, for evigt går de til Grunde.

21 La fadeno de ilia vivo estas distranĉita; Ili mortas, kaj ne en saĝeco.

Rives ej deres Teltreb ud? De dør, men ikke i Visdom."