Ijob 4

1 Kaj ekparolis Elifaz, la Temanano, kaj diris:

Jemuž odpovídaje Elifaz Temanský, řekl:

2 Se oni provos diri al vi vorton, tio eble estos por vi turmenta? Sed kiu povas deteni sin de parolado?

Počneme-li mluviti s tebou, neponeseš-liž toho těžce? Ale kdož by se zdržeti mohl, aby neměl mluviti?

3 Jen vi multajn instruis, Kaj manojn senfortiĝintajn vi refortigis;

Aj, učívals mnohé, a rukou opuštěných jsi posiloval.

4 Falantojn restarigis viaj vortoj, Kaj fleksiĝantajn genuojn vi fortigis;

Padajícího pozdvihovals řečmi svými, a kolena zemdlená jsi zmocňoval.

5 Kaj nun, kiam tio trafis vin, vi perdis la forton; Ĝi ektuŝis vin, kaj vi ektimis.

Nyní pak, jakž toto přišlo na tebe, těžce to neseš, a jakž tě dotklo, předěšen jsi.

6 Ĉu ne via timo antaŭ Dio estas via konsolo? Ĉu la virteco de viaj vojoj ne estas via espero?

Nebylo-liž náboženství tvé nadějí tvou, a upřímost cest tvých očekáváním tvým?

7 Rememoru do, ĉu pereis iu senkulpa? Kaj kie virtuloj estis ekstermitaj?

Rozpomeň se, prosím, kdo jest kdy nevinný zahynul? Aneb kde upřímí vyhlazeni jsou?

8 Kiel mi vidis, tiuj, kiuj plugis pekojn kaj semis malbonagojn, Tiuj ilin rikoltas;

Jakož jsem já vídal ty, kteříž orali nepravost, a rozsívali převrácenost, že ji i žali.

9 De la ekblovo de Dio ili pereas, Kaj de la ekspiro de Lia kolero ili malaperas.

Od dchnutí Božího hynou, a duchem prchlivosti jeho v nic obracíni bývají.

10 La kriado de leono kaj la voĉo de leopardo silentiĝis, Kaj la dentoj de junaj leonoj rompiĝis;

Řvání lva a hlas lvice a zubové mladých lvíčat setříni bývají.

11 Leono pereis pro manko de manĝaĵo, Kaj idoj de leonino diskuris.

Hyne lev, že nemá loupeže, a lvíčata mladá rozptýlena bývají.

12 Kaj al mi kaŝe alvenis vorto, Kaj mia orelo kaptis parteton de ĝi.

Nebo i tajně doneslo se mne slovo, a pochopilo ucho mé něco maličko toho.

13 Dum meditado pri la vizioj de la nokto, Kiam profunda dormo falas sur la homojn,

V přemyšlováních z vidění nočních, když připadá tvrdý sen na lidi,

14 Atakis min teruro kaj tremo, Kaj ĉiuj miaj ostoj eksentis timon.

Strach připadl na mne a lekání, kteréž předěsilo všecky kosti mé.

15 Kaj spirito traflugis antaŭ mi, Kaj la haroj sur mia korpo rigidiĝis.

Duch zajisté před tváří mou šel, tak že vlasové vstávali na těle mém.

16 Staris bildo antaŭ miaj okuloj, sed mi ne povis rekoni ĝian aspekton; Estis silento, kaj mi ekaŭdis voĉon, dirantan:

Zastavil se, ale neznal jsem tváři jeho; tvárnost jen byla před očima mýma. Mezi tím mlče, slyšel jsem hlas:

17 Ĉu homo estas pli justa ol Dio? Ĉu viro estas pli pura ol lia Kreinto?

Zdaliž může člověk spravedlivějším býti než Bůh, aneb muž čistším nad toho, kterýž ho učinil?

18 Vidu, al Siaj servantoj Li ne konfidas, Kaj Siajn anĝelojn Li trovas mallaŭdindaj:

Ano mezi služebníky jeho není dokonalosti, a při andělích svých zanechal nedostatku.

19 Des pli koncerne tiujn, Kiuj loĝas en argilaj dometoj, Fonditaj sur tero, Kaj kiujn formanĝas vermoj.

Èím více při těch, kteříž bydlejí v domích hliněných, jejichž základ jest na prachu, a setříni bývají snáze než mol.

20 De la mateno ĝis la vespero ili disfalas, Pereas por ĉiam, kaj neniu tion atentas.

Od jitra až do večera stíráni bývají, a kdož toho nerozvažují, na věky zahynou.

21 La fadeno de ilia vivo estas distranĉita; Ili mortas, kaj ne en saĝeco.

Zdaliž nepomíjí sláva jejich s nimi? Umírají, ale ne v moudrosti.