Ijob 36

1 Kaj plue parolis Elihu, kaj diris:

Og videre sagde Elihu:

2 Atendu ankoraŭ iom; mi montros al vi, Ĉar mi havas ankoraŭ kion paroli pro Dio.

Bi nu lidt, jeg har noget at sige dig, thi end har jeg Ord til Forsvar for Gud.

3 Mi prenos mian scion de malproksime, Kaj mi montros, ke mia Kreinto estas prava.

Jeg vil hente min Viden langvejsfra og skaffe min Skaber Ret;

4 Ĉar vere miaj vortoj ne estas mensogaj; Homo sincera estas antaŭ vi.

thi for vist, mine Ord er ikke Opspind, en Mand med fuldkommen Indsigt har du for dig.

5 Vidu, Dio estas potenca, kaj tamen Li neniun malŝatas; Li estas potenca per la forto de la koro.

Se, Gud forkaster det stive Sind,

6 Al malpiulo Li ne permesas vivi, Kaj al mizeruloj Li donas justecon.

den gudløse holder han ikke i Live; de arme lader han faa deres Ret,

7 Li ne forturnas de virtuloj Siajn okulojn, Sed kun reĝoj sur trono Li sidigas ilin por ĉiam, Por ke ili estu altaj.

fra retfærdige vender han ikke sit Blik, men giver dem Plads for stedse hos Konger paa Tronen i Højhed.

8 Kaj se ili estas ligitaj per ĉenoj, Malliberigitaj mizere per ŝnuroj,

Og hvis de bindes i Lænker, fanges i Nødens Baand,

9 Tiam Li montras al ili iliajn farojn kaj kulpojn, Kiel grandaj ili estas.

saa viser han dem deres Gerning, deres Synder, at de hovmodede sig,

10 Li malfermas ilian orelon por la moralinstruo, Kaj diras, ke ili deturnu sin de malbonagoj.

aabner deres Øre for Tugt og byder dem vende sig bort fra det onde.

11 Se ili obeas kaj servas al Li, Tiam ili finas siajn tagojn en bono Kaj siajn jarojn en stato agrabla;

Hvis de saa hører og bøjer sig, da ender de deres Dage i Lykke, i liflig Fryd deres Aar.

12 Sed se ili ne obeas, Tiam ili pereas per glavo Kaj mortas en malprudento.

Men hører de ikke, falder de for Sværd og opgiver Aanden i Uforstand.

13 La hipokrituloj portas en si koleron; Ili ne vokas, kiam Li ilin ligis;

Men vanhellige Hjerter forbitres; naar han binder dem, raaber de ikke om Hjælp;

14 Ilia animo mortas en juneco, Kaj ilia vivo pereas inter la malĉastuloj.

i Ungdommen dør deres Sjæl, deres Liv faar Mandsskøgers Lod.

15 Li savas la suferanton en lia mizero, Kaj per la sufero Li malfermas ilian orelon.

Den elendige frelser han ved hans Elende og aabner hans Øre ved Trængsel.

16 Ankaŭ vin Li elkondukus el la suferoj En spacon vastan, kie ne ekzistas premateco; Kaj vi havus pacon ĉe via tablo, plena de grasaĵoj.

Men dig har Medgangen lokket, du var i Fred for Ulykkens Gab; ingen Trængsel indjog dig Skræk, fuldt var dit Bord af fede Retter.

17 Sed vi fariĝis plena de kulpoj de malvirtulo; Kulpo kaj juĝo tenas sin kune.

Den gudløses som kom til fulde over dig, hans retfærdige Dom greb dig fat.

18 Via kolero ne forlogu vin al mokado, Kaj grandeco de elaĉeto ne deklinu vin.

Lad dig ikke lokke af Vrede til Spot eller Bødens Storhed lede dig vild!

19 Ĉu Li atentos vian riĉecon? Ne, nek oron, nek forton aŭ potencon.

Kan vel dit Skrig gøre Ende paa Nøden, eller det at du opbyder al din Kraft?

20 Ne strebu al tiu nokto, Kiu forigas popolojn de ilia loko.

Ej maa du længes efter Natten, som opskræmmer Folkeslag der, hvor de er;

21 Gardu vin, ne kliniĝu al malpieco; Ĉar tion vi komencis pro la mizero.

va'r dig og vend dig ikke til Uret, saa du foretrækker ondt for at lide.

22 Vidu, Dio estas alta en Sia forto. Kiu estas tia instruanto, kiel Li?

Se, ophøjet er Gud i sin Vælde, hvo er en Lærer som han?

23 Kiu povas preskribi al Li vojon? Kaj kiu povas diri: Vi agis maljuste?

Hvo foreskrev ham hans Vej, og hvo turde sige: »Du gjorde Uret!«

24 Memoru, ke vi honoru Liajn farojn, Pri kiuj kantas la homoj.

Se til at ophøje hans Værk, som Mennesker priser i Sang!

25 Ĉiuj homoj ilin vidas; Homo rigardas ilin de malproksime.

Alle Mennesker ser det med Fryd, skønt dødelige skuer det kun fra det fjerne.

26 Vidu, Dio estas granda kaj nekonata; La nombro de Liaj jaroj estas neesplorebla.

Se, Gud er ophøjet, kan ikke ransages, Tal paa hans Aar kan ikke findes.

27 Kiam Li malgrandigas la gutojn de akvo, Ili verŝiĝas pluve el la nebulo;

Thi Draaber drager han ud af Havet, i hans Taage siver de ned som Regn,

28 Verŝiĝas la nuboj Kaj gutas sur multe da homoj.

og Skyerne lader den strømme og dryppe paa mange Folk.

29 Kaj kiam Li intencas etendi la nubojn Kiel tapiŝojn de Sia tendo,

Hvo fatter mon Skyernes Vidder eller hans Boligs Bulder?

30 Tiam Li etendas sur ilin Sian lumon Kaj kovras la radikojn de la maro.

Se, han breder sin Taage om sig og skjuler Havets Rødder;

31 Ĉar per ili Li juĝas la popolojn Kaj donas ankaŭ manĝaĵon abunde.

Thi dermed nærer han Folkene, giver dem Brød i Overflod;

32 Per la manoj Li kovras la lumon Kaj ordonas al ĝi aperi denove.

han hyller sine Hænder i Lys og sender det ud imod Maalet;

33 Antaŭdiras pri ĝi ĝia bruo, Kaj eĉ la brutaroj, kiam ĝi alproksimiĝas.

hans Torden melder hans Komme, selv Kvæget melder hans Optræk.