Ijob 30

1 Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;

Och nu le de åt mig, människor som äro yngre till åren än jag, män vilkas fäder jag aktade ringa, ja, ej ens hade velat sätta bland mina vallhundar.

2 Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;

Vad skulle de också kunna gagna mig med sin hjälp, dessa människor som sakna all manlig kraft?

3 Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;

Utmärglade äro de ju av brist och svält; de gnaga sin föda av torra öknen, som redan i förväg är öde och ödslig.

4 Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.

Saltörter plocka de där bland snåren, och ginströtter är vad de hava till mat.

5 El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;

Ur människors samkväm drives de ut, man ropar efter dem såsom efter tjuvar.

6 En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;

I gruvliga klyftor måste de bo, i hålor under jorden och i bergens skrevor.

7 Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;

Bland snåren häva de upp sitt tjut, under nässlor ligga de skockade,

8 Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.

en avföda av dårar och ärelöst folk, utjagade ur landet med hugg och slag.

9 Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.

Och för sådana har jag nu blivit en visa, de hava mig till ämne för sitt tal;

10 Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.

med avsky hålla de sig fjärran ifrån mig, de hava ej försyn för att spotta åt mig.

11 Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.

Nej, mig till plåga, lossa de alla band, alla tyglar kasta de av inför mig.

12 Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;

Invid min högra sida upphäver sig ynglet; mina fötter vilja de stöta undan. De göra sig vägar som skola leda till min ofärd.

13 Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;

Stigen framför mig hava de rivit upp. De göra sitt bästa till att fördärva mig, de som dock själva äro hjälplösa.

14 Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.

Såsom genom en bred rämna bryta de in; de vältra sig fram under murarnas brak.

15 Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.

Förskräckelser välvas ned över mig. Såsom en storm bortrycka de min ära, och såsom ett moln har min välfärd farit bort.

16 Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.

Och nu utgjuter sig min själ inom mig, eländesdagar hålla mig fast.

17 En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.

Natten bortfräter benen i min kropp, och kvalen som gnaga mig veta ej av vila.

18 Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.

Genom övermäktig kraft har mitt kroppshölje blivit vanställt, såsom en livklädnad hänger det omkring mig.

19 Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.

I orenlighet har jag blivit nedstjälpt, och själv är jag nu lik stoft och aska.

20 Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.

Jag ropar till dig, men du svarar mig icke; jag står här, men de bespejar mig allenast.

21 Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.

Du förvandlas för mig till en grym fiende, med din starka hand ansätter du mig.

22 Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.

Du lyfter upp mig i stormvinden och för mig hän, och i bruset låter du mig försmälta av ångest.

23 Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.

Ja, jag förstår att du vill föra mig till döden, till den boning dit allt levande församlas.

24 Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?

Men skulle man vid sitt fall ej få sträcka ut handen, ej ropa efter hjälp, när ofärd har kommit?

25 Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?

Grät jag ej själv över den som hade hårda dagar, och ömkade sig min själ ej över den fattige?

26 Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.

Se, jag väntade mig lycka, men olycka kom; jag hoppades på ljus, men mörker kom.

27 Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.

Därför sjuder mitt innersta och får ingen ro, eländesdagar hava ju mött mig.

28 Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.

Med mörknad hud går jag, fastän ej bränd av solen; mitt i församlingen står jag upp och skriar.

29 Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.

En broder har jag blivit till schakalerna, och en frände är jag vorden till strutsarna.

30 Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.

Min hud har svartnat och lossnat från mitt kött, benen i min kropp äro förbrända av hetta.

31 Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.

I sorgelåt är mitt harpospel förbytt, mina pipors klang i högljudd gråt.