Ijob 30
1 Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;
Pero ahora, se burlan de mí los que son más jóvenes que yo, a cuyos antepasados yo rehusé dejar con los perros de mi rebaño,
2 Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;
pues ¿para qué me servía la fuerza de sus manos, si su edad madura y su vigor perecieron?
3 Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;
Están anémicos a causa de la miseria y el hambre. Roen la tierra reseca y huyen a la desolación, al lugar tenebroso y despoblado.
4 Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.
Arrancan malvas entre los matorrales y se alimentan con raíces de enebro.
5 El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;
Están expulsados de la comunidad. Contra ellos gritan como a ladrones.
6 En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;
Viven en barrancos espantosos, en cuevas de la tierra y en las peñas.
7 Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;
Aúllan entre los matorrales y se apiñan bajo las ortigas.
8 Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.
Generación de necios, generación sin nombre, echados a latigazos de esta tierra.
9 Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.
¡Y ahora soy su motivo de mofa y les sirvo de refrán!
10 Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.
Me repugnan y se alejan de mí. De mi presencia no refrenan su saliva.
11 Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.
Porque Él aflojó la cuerda de mi arco y me afligió, ellos se quitaron el freno frente a mí.
12 Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;
A mi derecha se levanta el populacho, enredan mis pies, me preparan caminos destructivos,
13 Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;
desbaratan mi senda, se aprovechan de mi calamidad y nadie los restringe.
14 Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.
Vienen como abridores de amplia brecha [en el muro] y en medio de la ruinosa tormenta se abalanzan contra mi calamidad.
15 Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.
Los terrores me asaltan de repente, combatieron mi honor como el viento y mi prosperidad desapareció como nube.
16 Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.
Ahora mi alma se me derrama. Los días de aflicción se apoderaron de mí.
17 En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.
La noche me taladra los huesos y los dolores que me corroen no descansan.
18 Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.
Una fuerza poderosa desfiguró mi ropa y me aprieta como el cuello de mi abrigo.
19 Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.
Me derribó en el lodo. Quedé como el polvo y la ceniza.
20 Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.
Clamo a Ti, y no me respondes. Me presento, y Tú no me atiendes.
21 Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.
Te volviste cruel conmigo y me persigues con la fuerza de tu mano.
22 Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.
Me levantas, me haces cabalgar sobre el viento y me deshaces en la tormenta.
23 Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.
Porque yo sé que me conduces a la muerte, a la casa de reunión para todos los vivientes.
24 Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?
¿Sin embargo no extiendes tu mano al que está sobre una pila de ruinas o en su desastre, y por tanto pide socorro?
25 Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?
¿No lloré por el afligido? ¿No tuvo compasión mi alma del menesteroso?
26 Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.
Pero cuando esperaba el bien, me vino el mal. Cuando esperaba luz, me vino oscuridad.
27 Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.
Mis órganos internos se agitan y no reposan. Me confrontan días de aflicción.
28 Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.
Ando ennegrecido, y no por el sol. Me levanto en la congregación y pido ayuda.
29 Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.
Soy hermano de chacales y compañero de avestruces.
30 Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.
Mi piel ennegrecida se me cae, y mis huesos arden de calor.
31 Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.
Por tanto, mi arpa se convirtió en lamento, y mi flauta es la voz de los que lloran.
