Ijob 30
1 Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;
“Pero ahora los que son más jóvenes que yo se burlan de mí, cuyos padres consideré indignos de poner con mis perros pastores.
2 Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;
¿De qué me sirve la fuerza de sus manos? hombres en los que la edad madura ha perecido?
3 Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;
Están demacrados por la carencia y el hambre. Roen la tierra seca, en la penumbra del desperdicio y la desolación.
4 Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.
Arrancan hierbas saladas junto a los arbustos. Las raíces del árbol de la retama son su alimento.
5 El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;
Son expulsados de entre los hombres. Lloran tras ellos como tras un ladrón,
6 En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;
para que vivan en valles espantosos, y en agujeros de la tierra y de las rocas.
7 Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;
Rebuznan entre los arbustos. Están reunidos bajo las ortigas.
8 Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.
Son hijos de locos, sí, hijos de malvados. Fueron expulsados a latigazos de la tierra.
9 Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.
“Ahora me he convertido en su canción. Sí, soy un sinónimo para ellos.
10 Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.
Me aborrecen, se alejan de mí, y no duden en escupirme a la cara.
11 Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.
Porque ha desatado su cuerda y me ha afligido; y se han desprendido de la restricción ante mí.
12 Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;
A mi derecha se levanta la chusma. Me apartan los pies. Ellos lanzan sus caminos de destrucción contra mí.
13 Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;
Marcan mi camino. Promueven mi destrucción sin la ayuda de nadie.
14 Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.
Como a través de una amplia brecha llegan. Se enrollan en medio de la ruina.
15 Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.
Los terrores se han vuelto contra mí. Persiguen mi honor como el viento. Mi bienestar ha pasado como una nube.
16 Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.
“Ahora mi alma se derrama dentro de mí. Los días de aflicción se han apoderado de mí.
17 En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.
En la estación nocturna mis huesos están calados en mí, y los dolores que me roen no tienen descanso.
18 Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.
Mi vestimenta está desfigurada por una gran fuerza. Me ata como el cuello de mi túnica.
19 Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.
Me ha arrojado al fango. Me he convertido en polvo y cenizas.
20 Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.
Clamo a ti, y no me respondes. Me pongo de pie, y tú me miras.
21 Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.
Te has vuelto cruel conmigo. Con la fuerza de tu mano me persigues.
22 Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.
Me alzas al viento y me conduces con él. Me disuelves en la tormenta.
23 Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.
Porque sé que me llevarás a la muerte, a la casa designada para toda la vida.
24 Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?
“Sin embargo, ¿no se tiende la mano en su caída? ¿O en su calamidad, por tanto, clamar por ayuda?
25 Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?
¿No lloré por el que estaba en apuros? ¿No se afligió mi alma por los necesitados?
26 Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.
Cuando buscaba el bien, vino el mal. Cuando esperaba la luz, llegó la oscuridad.
27 Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.
Mi corazón está turbado y no descansa. Me han llegado días de aflicción.
28 Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.
Voy de luto sin el sol. Me pongo de pie en la asamblea y pido ayuda.
29 Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.
Soy hermano de los chacales, y compañera de los avestruces.
30 Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.
Mi piel se ennegrece y se desprende de mí. Mis huesos están quemados por el calor.
31 Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.
Por eso mi arpa se ha convertido en luto, y mi pipa en la voz de los que lloran.
