Ijob 30
1 Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;
Ныне же поругашамися малейшии: ныне учат мя от части, ихже отцев уничтожах, ихже не вменях достойными псов моих стад.
2 Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;
Крепость же рук их во что мне бысть? У них погибаше скончание.
3 Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;
В скудости и гладе безплоден: иже бежаху в безводное вчера сотеснение и бедность:
4 Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.
иже обхождаху былие в дебрех, имже былие бяше брашно, безчестнии же и похуленнии, скудни всякаго блага, иже и корение древес жваху от глада великаго.
5 El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;
Восташа на мя татие,
6 En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;
ихже домове беша пещеры каменны:
7 Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;
от среды доброгласных возопиют, иже под хврастием дивиим живяху:
8 Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.
безумных сынове и безчестных, имя и слава угашена на земли.
9 Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.
Ныне же гусли есмь аз им, и мене в притчу имут:
10 Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.
возгнушалися же мною отступивше далече, ни лица моего пощадеша от плюновения.
11 Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.
Отверз бо тул Свой уязви мя, и узду устам моим наложи.
12 Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;
На десную отрасли восташа, нозе свои простроша и путесотвориша на мя стези пагубы своея.
13 Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;
Сотрошася стези моя, совлекоша бо ми одежду.
14 Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.
Стрелами своими устрели мя: сотвори ми, якоже восхоте: в болезнех скисохся, обращаются же ми скорби.
15 Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.
Отиде ми надежда якоже ветр, и якоже облак спасение мое.
16 Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.
И ныне на мя излиется душа моя: и одержат мя дние печалей:
17 En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.
нощию же кости моя смятошася, жилы же моя разслабеша.
18 Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.
Многою крепостию ятся за ризу мою: якоже ожерелие ризы моея объя мя.
19 Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.
Вменяеши же мя равна брению, в земли и пепеле часть моя.
20 Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.
Возопих же к Тебе, и не услышал мя еси: сташа же и смотриша на мя.
21 Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.
Наидоша же на мя без милости, рукою крепкою уязвил мя еси:
22 Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.
вчинил же мя еси в болезнех и отвергл еси мя от спасения.
23 Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.
Вем бо, яко смерть мя сотрет: дом бо всякому смертну земля.
24 Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?
Аще бы возможно было, сам бых себе убил, или молил бых иного, дабы ми то сотворил.
25 Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?
Аз же о всяцем немощнем восплакахся, воздохнух же видев мужа в бедах.
26 Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.
Аз же ждах благих, и се, сретоша мя паче дние зол.
27 Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.
Чрево мое воскипе и не умолчит: предвариша мя дние нищеты.
28 Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.
Стеня ходих без обуздания, стоях же в соборе вопия.
29 Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.
Брат бых сиринам, друг же птичий.
30 Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.
Кожа же моя помрачися вельми, и кости моя сгореша от зноя.
31 Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.
Обратишася же в плачь гусли моя, песнь же моя в рыдание мне.
