Ijob 30
1 Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;
Nunc autem derident me juniores tempore, quorum non dignabar patres ponere cum canibus gregis mei:
2 Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;
quorum virtus manuum mihi erat pro nihilo, et vita ipsa putabantur indigni:
3 Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;
egestate et fame steriles, qui rodebant in solitudine, squallentes calamitate et miseria.
4 Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.
Et mandebant herbas, et arborum cortices, et radix juniperorum erat cibus eorum:
5 El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;
qui de convallibus ista rapientes, cum singula reperissent, ad ea cum clamore currebant.
6 En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;
In desertis habitabant torrentium, et in cavernis terræ, vel super glaream:
7 Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;
qui inter hujuscemodi lætabantur, et esse sub sentibus delicias computabant:
8 Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.
filii stultorum et ignobilium, et in terra penitus non parentes.
9 Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.
Nunc in eorum canticum versus sum, et factus sum eis in proverbium.
10 Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.
Abominantur me, et longe fugiunt a me, et faciem meam conspuere non verentur.
11 Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.
Pharetram enim suam aperuit, et afflixit me, et frenum posuit in os meum.
12 Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;
Ad dexteram orientis calamitates meæ illico surrexerunt: pedes meos subverterunt, et oppresserunt quasi fluctibus semitis suis.
13 Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;
Dissipaverunt itinera mea; insidiati sunt mihi, et prævaluerunt: et non fuit qui ferret auxilium.
14 Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.
Quasi rupto muro, et aperta janua, irruerunt super me, et ad meas miserias devoluti sunt.
15 Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.
Redactus sum in nihilum: abstulisti quasi ventus desiderium meum, et velut nubes pertransiit salus mea.
16 Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.
Nunc autem in memetipso marcescit anima mea, et possident me dies afflictionis.
17 En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.
Nocte os meum perforatur doloribus, et qui me comedunt, non dormiunt.
18 Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.
In multitudine eorum consumitur vestimentum meum, et quasi capitio tunicæ succinxerunt me.
19 Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.
Comparatus sum luto, et assimilatus sum favillæ et cineri.
20 Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.
Clamo ad te, et non exaudis me: sto, et non respicis me.
21 Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.
Mutatus es mihi in crudelem, et in duritia manus tuæ adversaris mihi.
22 Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.
Elevasti me, et quasi super ventum ponens; elisisti me valide.
23 Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.
Scio quia morti trades me, ubi constituta est domus omni viventi.
24 Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?
Verumtamen non ad consumptionem eorum emittis manum tuam: et si corruerint, ipse salvabis.
25 Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?
Flebam quondam super eo qui afflictus erat, et compatiebatur anima mea pauperi.
26 Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.
Expectabam bona, et venerunt mihi mala: præstolabar lucem, et eruperunt tenebræ.
27 Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.
Interiora mea efferbuerunt absque ulla requie: prævenerunt me dies afflictionis.
28 Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.
Mœrens incedebam sine furore; consurgens, in turba clamabam.
29 Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.
Frater fui draconum, et socius struthionum.
30 Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.
Cutis mea denigrata est super me, et ossa mea aruerunt præ caumate.
31 Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.
Versa est in luctum cithara mea, et organum meum in vocem flentium.
