Ijob 30
1 Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;
Most pedig nevetnek rajtam, a kik fiatalabbak nálam a kiknek atyjokat az én juhaimnak komondorai közé sem számláltam volna.
2 Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;
Mire való lett volna nékem még kezök ereje is? Rájok nézve a vénség elveszett!
3 Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;
Szükség és éhség miatt összeaszottak, a kik a kopár földet futják, a sötét, sivatag pusztaságot.
4 Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.
A kik keserű füvet tépnek a bokor mellett, és rekettyegyökér a kenyerök.
5 El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;
Az emberek közül kiűzik őket, úgy hurítják őket, mint a tolvajt.
6 En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;
Félelmetes völgyekben kell lakniok, a földnek és szikláknak hasadékaiban.
7 Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;
A bokrok között ordítanak, a csalánok alatt gyülekeznek.
8 Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.
Esztelen legények, sőt becstelen fiak, a kiket kivertek az országból.
9 Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.
És most ezeknek lettem gúnydalává, nékik levék beszédtárgyuk!
10 Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.
Útálnak engem, messze távoznak tőlem, és nem átalanak pökdösni előttem.
11 Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.
Sőt leoldják kötelöket és bántalmaznak engem, és a zabolát előttem kivetik.
12 Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;
Jobb felől ifjak támadnak ellenem, gáncsot vetnek lábaimnak, és ösvényt törnek felém, hogy megrontsanak.
13 Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;
Az én útamat elrontják, romlásomat öregbítik, nincsen segítség ellenök.
14 Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.
Mint valami széles résen, úgy rontanak elő, pusztulás között hömpölyögnek ide.
15 Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.
Rettegések fordultak ellenem, mint vihar űzik el tisztességemet, boldogságom eltünt, mint a felhő.
16 Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.
Mostan azért enmagamért ontja ki magát lelkem; nyomorúságnak napjai fognak meg engem.
17 En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.
Az éjszaka meglyuggatja csontjaimat bennem, és nem nyugosznak az én inaim.
18 Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.
A sok erőlködés miatt elváltozott az én ruházatom; úgy szorít engem, mint a köntösöm galléra.
19 Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.
A sárba vetett engem, hasonlóvá lettem porhoz és hamuhoz.
20 Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.
Kiáltok hozzád, de nem felelsz; megállok és csak nézel reám!
21 Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.
Kegyetlenné változtál irántam; kezed erejével harczolsz ellenem.
22 Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.
Felemelsz, szélnek eresztesz engem, és széttépsz engem a viharban.
23 Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.
Hiszen tudtam, hogy visszatérítesz engem a halálba, és a minden élő gyülekező házába;
24 Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?
De a roskadóban levő ne nyujtsa-é ki kezét? Avagy ha veszendőben van, ne kiáltson-é segítségért?
25 Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?
Avagy nem sírtam-é azon, a kinek kemény napja volt; a szűkölködő miatt nem volt-é lelkem szomorú?
26 Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.
Bizony jót reméltem és rossz következék, világosságot vártam és homály jöve.
27 Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.
Az én bensőm forr és nem nyugoszik; megrohantak engem a nyomorúságnak napjai.
28 Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.
Feketülten járok, de nem a nap hősége miatt; felkelek a gyülekezetben és kiáltozom.
29 Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.
Atyjok fiává lettem a sakáloknak, és társokká a strucz madaraknak.
30 Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.
Bőröm feketülten hámlik le rólam, és csontom elég a hőség miatt.
31 Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.
Hegedűm sírássá változék, sípom pedig jajgatók szavává.
