Ijob 30

1 Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;

És most kaczagnak rajtam, kik korra fiatalabbak nálam, kiknek atyáit megvetettem, hogy nyájam ebei mellé sem helyeztem volna el.

2 Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;

Kezeik ereje is minek nekem? Rájok nézve elveszett erejük telje,

3 Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;

szűkölködés és éhezés által kiaszva. A kik bekószálják a sivatagot, a puszta és a pusztaság éjjelét;

4 Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.

a kik leszakítanak sós füvet a bokor mellett s rekettye gyökere az ő kenyerük.

5 El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;

Az emberek köréből kiűzetnek, riadnak rájuk mint a tolvajra.

6 En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;

Rettenetes szakadékokban kell lakniok, földi lyukakban és sziklákon.

7 Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;

Bokrok között ordítanak, csalánok alatt verődnek össze.

8 Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.

Alávalónak fiai, meg név nélkül valónak a fiai, kiverettek az országból.

9 Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.

De most gúnydaluk vagyok, lettem nekik szóbeszédül.

10 Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.

Megutáltak, eltávoztak tőlem, s arczomat nem kímélték a köpéstől.

11 Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.

Mert inamat megoldotta és elsanyarodott, neki eresztették előttem a gyeplőt.

12 Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;

Jobbról kél a fajzat, lábaimat ellökték, és feltöltötték ellenem veszedelmes ösvényeiket.

13 Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;

Lerontották utamat, elősegítik balsorsomat, ők, kiknek nincsen segítőjük.

14 Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.

Mint széles résen át jönnek, rom matt hömpölyögnek tova.

15 Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.

Rémség fordult rám, üldözi, mint a szél, nemes voltomat, s eltűnt, mint a felhő, segítségem.

16 Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.

És most elomlik bennem a lelkem, elfogtak engem a nyomorúság napjai.

17 En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.

Az éjszaka levájta rólam csontjaimat, és idegeim nem pihennek.

18 Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.

Nagy erő által elváltozott öltözékem, mint köntösöm nyílása szorít engem.

19 Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.

Lecsapott a sárba, hogy hasonlóvá lettem porhoz, hamuhoz.

20 Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.

Fohászkodom hozzád, de nem hallgatsz meg, megálltam és te rám meredtél;

21 Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.

kegyetlenre változol irántam, kezed hatalmával gyűlölsz engemet.

22 Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.

Felkapsz a szélre, hajtatsz engem és elcsüggesztesz engem üdvösségtől.

23 Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.

Mert tudom, halál felé viszel, s minden élőnek találkozó házába.

24 Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?

Csak rom ellen ne nyújtson ki kezet, ha ugyan dőltében van győzelme!

25 Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?

Avagy nem sírtam-e a nehéz sorsún, nem bánkódott-e lelkem a szűkölködőn?

26 Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.

Mert jót reméltem és rossz jött, fényre várakoztam és homály jött.

27 Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.

Beleim forrnak s nem csillapodnak, elém törtek a nyomor napjai.

28 Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.

Elkomorodva járok, napfény nélkül, felállok a gyűlésben – könyörgök.

29 Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.

Testvére lettem a sakáloknak és társa a struczmadaraknak.

30 Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.

Bőröm lefeketéllett rólam, és csontom ég a hévtől.

31 Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.

Így lett gyásszá a hárfám és lantom síróknak hangjává.