Ijob 30

1 Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;

Mais, maintenant, des hommes plus jeunes que moi se moquent de moi, des hommes dont je n'aurais pas daigné mettre les pères avec les chiens de mon troupeau.

2 Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;

Et qu'aurais-je pu faire de la force de leurs mains? En eux avait péri toute vigueur.

3 Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;

Exténués par la disette et la faim, ils broutent les lieux arides, depuis longtemps désolés et déserts.

4 Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.

Ils cueillent l'herbe sauvage près des buissons, et la racine des genêts est leur nourriture.

5 El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;

On les chasse du milieu des hommes; on crie après eux comme après un larron;

6 En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;

Ils habitent dans des torrents affreux, dans les trous de la terre, et parmi les rochers.

7 Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;

On les entend braire dans les buissons, ils s'étendent pêle-mêle sous les chardons;

8 Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.

Race impie, race sans nom, qui avait été chassée du pays!

9 Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.

Et maintenant je suis le sujet de leurs chansons, et je fais la matière de leurs propos.

10 Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.

Ils m'ont en horreur, ils s'éloignent de moi; ils ne craignent pas de me cracher au visage.

11 Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.

Parce que Dieu a détendu la corde de mon arc et m'a humilié, ils ont secoué tout frein devant moi.

12 Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;

Cette engeance se lève à ma droite; ils poussent mes pieds; ils construisent contre moi des routes pour me nuire;

13 Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;

Ils rompent mon chemin, ils aident à ma ruine, eux à qui personne ne porterait secours.

14 Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.

Ils arrivent comme par une large brèche, ils se précipitent au milieu du fracas.

15 Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.

Toutes les terreurs se tournent contre moi, elles poursuivent ma prospérité comme le vent, et mon bonheur a passé comme un nuage!

16 Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.

Et maintenant mon âme se fond en moi, les jours d'affliction m'ont atteint;

17 En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.

La nuit perce mes os et les détache, et ceux qui me rongent ne dorment pas.

18 Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.

Par la violence extrême de mon mal, mon vêtement se déforme; il me serre comme le col de ma tunique.

19 Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.

Dieu m'a jeté dans la boue, et je ressemble à la poussière et à la cendre.

20 Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.

Je crie vers toi, et tu ne me réponds pas; je me tiens debout devant toi, et tu me considères!

21 Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.

Tu es devenu cruel pour moi; tu t'opposes à moi avec toute la force de ton bras.

22 Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.

Tu m'enlèves, tu me fais chevaucher sur le vent, et tu me fais fondre au bruit de la tempête.

23 Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.

Oui, je sais bien que tu m'amènes à la mort, et dans la demeure, rendez-vous de tous les vivants.

24 Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?

Seulement, n'étendrait-on pas la main au milieu de la ruine? Et, dans sa calamité, ne serait-il donc pas permis de pousser un cri?

25 Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?

Ne pleurais-je pas sur l'homme qui passait de mauvais jours? Mon âme n'était-elle pas affligée à cause du pauvre

26 Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.

J'ai attendu le bonheur, et le malheur est arrivé. J'espérais la lumière, et les ténèbres sont venues.

27 Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.

Mes entrailles bouillonnent sans repos; les jours d'affliction m'ont assailli.

28 Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.

Je marche tout noirci, et non par le soleil. Je me lève dans l'assemblée, et je crie.

29 Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.

Je suis devenu le frère des chacals, et le compagnon des autruches.

30 Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.

Ma peau se noircit et tombe. Mes os sont brûlés par la fièvre.

31 Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.

Ma harpe s'est changée en deuil, et mon luth en voix de pleurs.