Ijob 30

1 Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;

Et maintenant, je suis la risée d’hommes plus jeunes que moi, dont je n’aurais pas daigné mettre les pères parmi les chiens de mon troupeau.

2 Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;

Qu’aurais-je fait de la force de leurs bras? Ils sont privés de toute vigueur.

3 Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;

Desséchés par la misère et la faim, ils broutent le désert, un sol depuis longtemps aride et désolé.

4 Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.

Ils cueillent sur les buissons des bourgeons amers, ils n’ont pour pain que la racine des genêts.

5 El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;

On les écarte de la société des hommes, on crie après eux comme après le voleur.

6 En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;

Ils habitent dans d’affreuses vallées, dans les cavernes de la terre et les rochers.

7 Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;

On entend leurs cris sauvages parmi les broussailles, ils se couchent ensemble sous les ronces:

8 Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.

gens insensés, race sans nom, bannis avec mépris de la terre habitée!

9 Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.

Et maintenant je suis l’objet de leurs chansons, je suis en butte à leurs propos.

10 Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.

Ils ont horreur de moi, ils me fuient, ils ne détournent pas leur crachat de mon visage.

11 Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.

Ils se donnent libre carrière pour m’outrager, ils rejettent tout frein devant moi.

12 Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;

Des misérables se lèvent à ma droite, ils cherchent à ébranler mes pieds, ils frayent jusqu’à moi leurs routes meurtrières.

13 Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;

Ils ont bouleversé mes sentiers, ils travaillent à ma ruine, eux à qui personne ne porterait secours.

14 Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.

Ils fondent sur moi, comme par une large brèche, ils se précipitent parmi les décombres.

15 Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.

Les terreurs m’assiègent, ma prospérité est emportée comme un souffle, mon bonheur a passé comme un nuage.

16 Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.

Et maintenant, mon âme s’épanche en moi, les jours d’affliction m’ont saisi.

17 En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.

La nuit perce mes os, les consume, le mal qui me ronge ne dort pas.

18 Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.

Par sa violence, mon vêtement a perdu sa forme, il me serre comme une tunique.

19 Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.

Dieu m’a jeté dans la fange, je suis comme la poussière et la cendre.

20 Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.

Je crie vers toi, et tu ne me réponds pas; je me tiens debout, et tu me regardes avec indifférence.

21 Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.

Tu deviens cruel à mon égard, tu m’attaques avec toute la force de ton bras.

22 Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.

Tu m’enlèves, tu me fais voler au gré du vent, et tu m’anéantis dans le fracas de la tempête.

23 Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.

Car, je le sais, tu me mènes à la mort, au rendez-vous de tous les vivants.

24 Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?

Cependant celui qui va périr n’étendra-t-il pas les mains et, dans sa détresse, ne poussera-t-il pas un cri?

25 Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?

N’avais-je pas des larmes pour l’infortuné? Mon cœur ne s’est-il pas attendri sur l’indigent?

26 Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.

J’attendais le bonheur, et le malheur est arrivé; j’espérais la lumière, et les ténèbres sont venues.

27 Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.

Mes entrailles bouillonnent sans relâche, les jours d’affliction ont fondu sur moi.

28 Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.

Je marche dans le deuil, sans soleil; si je me lève dans l’assemblée, c’est pour pousser des cris.

29 Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.

Je suis devenu le frère des chacals, le compagnon des filles de l’autruche.

30 Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.

Ma peau livide tombe en lambeaux, mes os sont brûlés par un feu intérieur.

31 Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.

Ma cithare ne rend plus que des accords lugubres, mon chalumeau que des sons plaintifs.