Ijob 30

1 Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;

« Mais maintenant, ceux qui sont plus jeunes que moi me tournent en dérision, dont j'ai considéré les pères comme indignes d'être mis avec mes chiens de berger.

2 Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;

A quoi me sert la force de leurs mains? des hommes chez qui l'âge mûr a péri?

3 Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;

Ils sont décharnés par le manque et la famine. Ils rongent la terre aride, dans la pénombre du désert et de la désolation.

4 Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.

Ils cueillent des herbes salées près des buissons. Les racines de l'arbre à balais sont leur nourriture.

5 El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;

Ils sont chassés du milieu des hommes. Ils crient après eux comme après un voleur,

6 En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;

de sorte qu'ils vivent dans des vallées effrayantes, et dans les trous de la terre et des rochers.

7 Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;

Ils braillent dans les buissons. Ils sont rassemblés sous les orties.

8 Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.

Ce sont des enfants de fous, oui, des enfants de méchants. Ils ont été chassés du pays à coups de fouet.

9 Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.

« Maintenant, je suis devenu leur chant. Oui, je suis un mot d'ordre pour eux.

10 Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.

Ils m'abhorrent, ils se tiennent à l'écart de moi, et n'hésitez pas à me cracher au visage.

11 Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.

Car il a détaché son cordon, et m'a fait souffrir; et ils se sont libérés de toute contrainte devant moi.

12 Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;

A ma droite se lève la populace. Ils ont repoussé mes pieds. Ils ont jeté contre moi leurs méthodes de destruction.

13 Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;

Ils marquent mon chemin. Ils favorisent ma destruction sans l'aide de personne.

14 Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.

Ils arrivent comme par une large brèche. Ils s'enroulent au milieu des ruines.

15 Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.

Les terreurs se sont retournées contre moi. Ils chassent mon honneur comme le vent. Mon bien-être s'est éteint comme un nuage.

16 Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.

« Maintenant mon âme est répandue au-dedans de moi. Des jours d'affliction se sont emparés de moi.

17 En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.

Au temps de la nuit, mes os sont percés en moi, et les douleurs qui me rongent ne prennent aucun repos.

18 Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.

Mon vêtement est défiguré par une grande force. Il me lie comme le col de ma tunique.

19 Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.

Il m'a jeté dans la boue. Je suis devenu comme de la poussière et des cendres.

20 Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.

Je crie vers toi, et tu ne me réponds pas. Je me lève, et tu me regardes.

21 Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.

Tu t'es retourné pour être cruel envers moi. De la force de ta main, tu me persécutes.

22 Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.

Tu me soulèves au vent, et tu me pousses avec lui. Vous me dissolvez dans la tempête.

23 Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.

Car je sais que tu me feras mourir, à la maison désignée pour tous les vivants.

24 Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?

« Cependant, on ne tend pas la main dans sa chute? Ou dans sa calamité donc crier au secours?

25 Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?

N'ai-je pas pleuré sur celui qui était dans la détresse? Mon âme n'a-t-elle pas été affligée par les nécessiteux?

26 Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.

J'ai cherché le bien, et le mal est venu. Quand j'ai attendu la lumière, l'obscurité est venue.

27 Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.

Mon cœur est troublé, et ne se repose pas. Des jours d'affliction sont venus sur moi.

28 Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.

Je suis en deuil sans le soleil. Je me lève dans l'assemblée, et je crie à l'aide.

29 Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.

Je suis un frère pour les chacals, et un compagnon des autruches.

30 Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.

Ma peau devient noire et se détache de moi. Mes os sont brûlés par la chaleur.

31 Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.

C'est pourquoi ma harpe s'est changée en deuil, et ma pipe dans la voix de ceux qui pleurent.