Ijob 30

1 Sed nun ridas pri mi homoj pli junaj ol mi, Kies patrojn mi ne volus starigi kun la hundoj de miaj ŝafaroj;

Maar thans lachen jongere mensen mij uit, Lieden, wier vaders te min voor mij waren, Om ze bij mijn herdershonden te zetten;

2 Kies forto de la manoj estis senbezona por mi, Kaj kiuj ne povis atingi maljunecon;

Wier sterke hand mij zelfs niet kan dienen, Daar al hun kracht verloren ging,

3 Kiuj pro malriĉeco kaj malsato solece kuris En la dezerton mizeran kaj senvivan;

Door gebrek en honger is uitgeput. Lieden, die de stronken afknagen in de woestijn, In het land der steppe en wildernis;

4 Kiuj elŝiras atriplon apud la arbetaĵoj, Kaj kies pano estas la radiko de genisto.

Die zilte kruiden van de struiken plukken, En zich voeden met de wortels der brem;

5 El meze de la homoj oni elpelas ilin; Oni krias sur ilin, kiel sur ŝteliston;

Die uit de samenleving zijn weggejaagd, En die men naschreeuwt als dieven.

6 En terfendoj ĉe la valoj ili loĝas, En truoj de la tero kaj de rokoj;

Lieden, die in de krochten van afgronden wonen, In aardholen en rotsen;

7 Inter la arbetaĵoj ili krias, Sub la kardoj ili kolektiĝas;

Die balken tussen de struiken, Samenhokken onder de netels;

8 Kiel infanoj de sentaŭguloj kaj sennomuloj, Ili estas elpelitaj el la lando.

Die als een dwaas en naamloos broed Weggezweept zijn uit het land.

9 Kaj nun mi fariĝis objekto de ilia mokokanto, Mi fariĝis por ili objekto de babilado.

En thans ben ik hun spotlied geworden, En de stof voor hun praat.

10 Ili abomenas min, malproksimiĝas de mi, Ne timas kraĉi sur mian vizaĝon.

Vol afschuw blijven ze op een afstand staan, En ontzien zich niet, mij in het gezicht te spuwen.

11 Li malligis mian ŝnuron kaj turmentas min, Kaj ili forĵetis antaŭ mi la bridon.

Zij mishandelen mij, nu ze hun teugel hebben losgerukt Hun breidel hebben afgeworpen.

12 Dekstre buboj stariĝis, kaj puŝas miajn piedojn; Ili ebenigis kontraŭ mi siajn pereigajn vojojn;

Aan mijn rechterhand verheft zich dat broed, Mijn voeten stoten hen weg; Ze banen tegen mij hun onheilspaden,

13 Ili disfosis mian vojon, facile pereigas min, Ne bezonante helpanton;

En vernielen mijn weg, om mij te verderven. Ze trekken op, er is niemand, die hen weerhoudt,

14 Ili venas kiel tra larĝa breĉo, Ĵetas sin tumulte.

Als door een wijde bres rukken ze aan. Onder de puinhopen kwam ze aangerold

15 Teruroj turnis sin kontraŭ min, Forpelis mian majeston kiel vento; Kiel nubo foriris mia feliĉo.

Keerde zich tegen mij de verschrikking; Als een stormwind waaide mijn aanzien weg, Mijn geluk dreef voorbij als een wolk.

16 Kaj nun elverŝiĝas mia animo; Kaptis min tagoj de mizero.

En thans stort zich mijn ziel in mij uit, Grijpen de dagen van rampspoed mij aan!

17 En la nokto miaj ostoj traboriĝas en mi, Kaj miaj mordetantoj ne dormas.

Des nachts wordt mijn gebeente doorboord, En nemen mijn knagende pijnen geen rust;

18 Kun granda malfacileco demetiĝas mia vesto; Premas min la rando de mia ĉemizo.

Door het grote geweld is mijn vlees ontredderd, Het knelt mij als de kraag van mijn kleed.

19 Oni komparas min kun koto; Mi similiĝis al polvo kaj cindro.

God heeft mij in de modder geworpen, Ik zie er uit als stof en as.

20 Mi krias al Vi, sed Vi ne respondas al mi; Mi staras, ke Vi atentu min.

Ik roep tot U, maar Gij antwoordt niet; Ik sta overeind, maar Gij let niet op mij.

21 Vi fariĝis kruelulo por mi; Per la forto de Via mano Vi montras al mi Vian malamon.

Gij zijt wreed tegen mij, Met uw krachtige hand bestookt Gij mij;

22 Vi levis min en la venton, Lasis min kaj neniigis min en la ventego.

Gij heft mij op, jaagt mij voort op de wind, Een noodweer lost mij in water op.

23 Mi scias, ke Vi transdonos min al la morto, En la kunvenejon de ĉio vivanta.

Ja, ik weet, Gij leidt mij ten dode, Naar de verzamelplaats van al wat leeft.

24 Sed ĉu oni povas ne deziri eltiri manon, Kaj krii en sia malfeliĉo?

Maar steekt een drenkeling de hand niet uit, Roept men in zijn ellende niet om hulp?

25 Ĉu mi ne ploris pri tiu, kiu havis malfeliĉan tempon? Ĉu mia animo ne afliktiĝis pri malriĉulo?

Heb ik zelf niet geweend over den zwaar beproefde, Was ik over den arme niet zielsbedroefd?

26 Mi atendis bonon, sed venis malbono; Mi esperis lumon, sed venis mallumo.

Ja, ik hoopte op geluk, maar het onheil kwam; Ik verwachtte het licht, maar het duister viel in.

27 Miaj internaĵoj bolas kaj ne ĉesas; Atakis min tempo de mizero.

Mijn binnenste kookt, en komt niet tot rust, Dagen van jammer treden mij tegen.

28 Mi estas nigra, sed ne de la suno; Mi leviĝas en la komunumo kaj krias.

Zwart loop ik rond, maar niet van de zon; Sta ik op in de gemeente, ik roep om hulp!

29 Mi fariĝis frato al la ŝakaloj Kaj kamarado al la strutoj.

Ik ben een broer van de jakhalzen, Een makker der struisen;

30 Mia haŭto nigriĝis sur mi, Kaj miaj ostoj sekiĝis de varmego.

Mijn huid is zwart, en laat van mij los, Mijn beenderen branden van koorts;

31 Mia harpo fariĝis plendilo, Kaj mia fluto fariĝis voĉo de plorantoj.

Mijn citer is voor rouwklacht gestemd, Mijn fluit voor geween!