Ijob 3

1 Poste Ijob malfermis sian buŝon, kaj malbenis sian tagon.

Derefter upplät Job sin mun, och förbannade sin dag;

2 Kaj Ijob ekparolis, kaj diris:

Utbrast, och sade:

3 Pereu la tago, en kiu mi naskiĝis, Kaj la nokto, kiu diris: Embriiĝis homo.

Den dagen vare förtappad, på hvilkom jag född är; och den natten, då man sade: En man är aflad.

4 Tiu tago estu malluma; Dio de supre ne rigardu ĝin, Neniu lumo ekbrilu super ĝi.

Den samme dagen vare mörk, och Gud fråge intet efter honom ofvanefter; ingen klarhet skine öfver honom.

5 Mallumo kaj tomba ombro ekposedu ĝin; Nubo ĝin kovru; Eklipsoj de tago faru ĝin terura.

Mörkret behålle honom, och töcken blifve öfver honom med tjockt moln; och dimba om dagen göre honom gräselig.

6 Tiun nokton prenu mallumego; Ĝi ne alkalkuliĝu al la tagoj de la jaro, Ĝi ne eniru en la kalkulon de la monatoj.

Den samma nattena begripe mörker; och glädje sig icke ibland årsens dagar, och komme icke i månadetalet.

7 Ho, tiu nokto estu soleca; Neniu ĝojkrio aŭdiĝu en ĝi.

Si, vare den natten ensam, och ingen glädje komme deruti.

8 Malbenu ĝin la malbenantoj de la tago, Tiuj, kiuj estas pretaj eksciti levjatanon.

De der dagen förbanna, de förbanne henne; och de som redo äro till att uppväcka Leviathan.

9 Mallumiĝu la steloj de ĝia krepusko; Ĝi atendu lumon, kaj ĉi tiu ne aperu; Kaj la palpebrojn de matenruĝo ĝi ne ekvidu;

Hennes stjernor varde mörka; förvänte ljus, och det komme intet; och se intet morgonrodnans ögnabryn;

10 Pro tio, ke ĝi ne fermis la pordon de la utero de mia patrino Kaj ne kaŝis per tio la malfeliĉon antaŭ miaj okuloj.

Att hon icke igenlyckte mins lifs dörr, och icke bortgömde olyckona för min ögon.

11 Kial mi ne mortis tuj el la utero, Ne senviviĝis post la eliro el la ventro?

Hvi blef jag icke straxt död i moderlifvet? Hvi vardt jag icke förgjord, då jag utu moderlifvet kommen var?

12 Kial akceptis min la genuoj? Por kio estis la mamoj, ke mi suĉu?

Hvi hafva de tagit mig upp i skötet? Hvi hafver jag ditt spenar?

13 Mi nun kuŝus kaj estus trankvila; Mi dormus kaj havus ripozon,

Så låge jag nu, och vore stilla; sofve och hade ro;

14 Kune kun la reĝoj kaj la konsilistoj sur la tero, Kiuj konstruas al si izolejojn,

Med Konungar och rådherrar på jordene, som bygga det öde är;

15 Aŭ kun la potenculoj, kiuj havas oron, Kiuj plenigas siajn domojn per arĝento;

Eller med Förstar, som guld hafva, och sin hus full med silfver;

16 Aŭ kiel abortitaĵo kaŝita mi ne ekzistus, Simile al la infanoj, kiuj ne vidis lumon.

Eller som den der otida född är fördold, och vore icke till; såsom de unga barn, som aldrig hafva sett ljuset.

17 Tie la malpiuloj ĉesas tumulti; Kaj tie ripozas tiuj, kies fortoj konsumiĝis.

Der måste ju de ogudaktige låta af sitt öfvervåld; der hvilas dock de som mycket omak haft hafva.

18 Tie la malliberuloj kune havas ripozon; Ili ne aŭdas la voĉon de premanto.

Der hafva fångar frid med androm, och höra icke trugarens röst.

19 Malgranduloj kaj granduloj, tie ili estas; Kaj sklavo estas libera de sia sinjoro.

Der äro både små och store; tjenaren och den som ifrå sin herra fri är.

20 Por kio al suferanto estas donita la lumo, Kaj la vivo al tiuj, kiuj havas maldolĉan animon,

Hvi är ljus gifvet dem arma, och lif de bedröfvade hjerta;

21 Kiuj atendas la morton, kaj ĝi ne aperas, Kiuj elfosus ĝin pli volonte ol trezorojn,

(De der vänta efter döden, och han kommer icke; och uppgrofvo honom väl utu fördold rum;

22 Kiuj ekĝojus kaj estus ravitaj, Se ili trovus tombon?

De der fröjda sig mycket, och äro glade, att de kunna få grafvena; )

23 Al la homo, kies vojo estas kaŝita, Kaj antaŭ kiu Dio starigis barilon?

Och dem månne, hvilkens väg fördold är, och för honom af Gudi skyld varder?

24 Antaŭ ol mi ekmanĝas panon, mi devas ĝemi, Kaj mia plorkriado verŝiĝas kiel akvo;

Förty min suckan är min dagliga spis; mine tårar äro min dryck.

25 Ĉar teruraĵo, kiun mi timis, trafis min, Kaj tio, pri kio mi estis maltrankvila, venis al mi.

Ty det jag fruktade, det är kommet öfver mig; och det jag räddes, hafver råkat på mig.

26 Mi ne havas trankvilon, mi ne havas kvieton, mi ne havas ripozon; Trafis min kolero.

Var jag icke lyckosam? Var jag icke stilla? Hade jag icke goda ro? Och sådana oro kommer.