Ijob 3

1 Poste Ijob malfermis sian buŝon, kaj malbenis sian tagon.

Después de esto Job comenzó a hablar, maldiciendo el día de su nacimiento.

2 Kaj Ijob ekparolis, kaj diris:

Y dijo:

3 Pereu la tago, en kiu mi naskiĝis, Kaj la nokto, kiu diris: Embriiĝis homo.

“Que el día en que nací sea borrado, así como la noche en que se anunció que un niño había sido concebido.

4 Tiu tago estu malluma; Dio de supre ne rigardu ĝin, Neniu lumo ekbrilu super ĝi.

Que ese día se convierta en tinieblas. Que el Dios de arriba no lo recuerde. Que no brille la luz sobre él.

5 Mallumo kaj tomba ombro ekposedu ĝin; Nubo ĝin kovru; Eklipsoj de tago faru ĝin terura.

Cúbranlo con oscuridad y sombra de muerte. Una nube negra debería ensombrecerlo. Debería ser tan aterrador como la oscuridad de un eclipse de día.

6 Tiun nokton prenu mallumego; Ĝi ne alkalkuliĝu al la tagoj de la jaro, Ĝi ne eniru en la kalkulon de la monatoj.

Borren esa noche como si nunca hubiera existido. No la cuenten en el calendario. Que no tenga día en ningún mes.

7 Ho, tiu nokto estu soleca; Neniu ĝojkrio aŭdiĝu en ĝi.

“Que en esa noche no nazcan niños, que no se escuchen sonidos de felicidad.

8 Malbenu ĝin la malbenantoj de la tago, Tiuj, kiuj estas pretaj eksciti levjatanon.

Que la maldigan los que maldicen ciertos días, los que tienen el poder de sacar al Leviatán.

9 Mallumiĝu la steloj de ĝia krepusko; Ĝi atendu lumon, kaj ĉi tiu ne aperu; Kaj la palpebrojn de matenruĝo ĝi ne ekvidu;

Que sus estrellas de la madrugada permanezcan oscuras. Que al buscar la luz, no vea ninguna, que no vea el resplandor del amanecer

10 Pro tio, ke ĝi ne fermis la pordon de la utero de mia patrino Kaj ne kaŝis per tio la malfeliĉon antaŭ miaj okuloj.

porque no cerró el vientre de mi madre para impedirme ver los problemas.

11 Kial mi ne mortis tuj el la utero, Ne senviviĝis post la eliro el la ventro?

“¿Por qué no nací muerto? ¿Por qué no morí al nacer?

12 Kial akceptis min la genuoj? Por kio estis la mamoj, ke mi suĉu?

¿Por qué hubo un regazo para que me acostara, y pechos para que me amamantaran?

13 Mi nun kuŝus kaj estus trankvila; Mi dormus kaj havus ripozon,

Ahora estaría acostado en paz, durmiendo y descansando

14 Kune kun la reĝoj kaj la konsilistoj sur la tero, Kiuj konstruas al si izolejojn,

junto con los reyes de este mundo y sus funcionarios cuyos palacios ahora yacen en ruinas;

15 Aŭ kun la potenculoj, kiuj havas oron, Kiuj plenigas siajn domojn per arĝento;

o con los nobles que coleccionaban oro y llenaban sus casas de plata.

16 Aŭ kiel abortitaĵo kaŝita mi ne ekzistus, Simile al la infanoj, kiuj ne vidis lumon.

¿Por qué no fui un aborto, enterrado en secreto, un bebé que nunca vio la luz?

17 Tie la malpiuloj ĉesas tumulti; Kaj tie ripozas tiuj, kies fortoj konsumiĝis.

Allí, en la tumba, los malvados no dan más problemas, y los que ya no tienen fuerzas tienen su descanso.

18 Tie la malliberuloj kune havas ripozon; Ili ne aŭdas la voĉon de premanto.

Allí los prisioneros descansan y no escuchan las órdenes de sus opresores.

19 Malgranduloj kaj granduloj, tie ili estas; Kaj sklavo estas libera de sia sinjoro.

Tanto los pequeños como los grandes están allí, y los esclavos son liberados de sus amos.

20 Por kio al suferanto estas donita la lumo, Kaj la vivo al tiuj, kiuj havas maldolĉan animon,

¿Por qué Dios da vida a los que sufren, a los que viven amargamente,

21 Kiuj atendas la morton, kaj ĝi ne aperas, Kiuj elfosus ĝin pli volonte ol trezorojn,

a los que esperan una muerte que no llega y a los que buscan la muerte más desesperadamente que la caza de un tesoro?

22 Kiuj ekĝojus kaj estus ravitaj, Se ili trovus tombon?

¡Son tan increíblemente felices cuando llegan a la tumba!

23 Al la homo, kies vojo estas kaŝita, Kaj antaŭ kiu Dio starigis barilon?

¿Por qué se da luz a quien no sabe a dónde va, a quien Dios ha cercado?

24 Antaŭ ol mi ekmanĝas panon, mi devas ĝemi, Kaj mia plorkriado verŝiĝas kiel akvo;

“Mis gemidos son el pan que como, y mis lágrimas son el agua que bebo.

25 Ĉar teruraĵo, kiun mi timis, trafis min, Kaj tio, pri kio mi estis maltrankvila, venis al mi.

Porque todo lo que temía me ha sucedido; todo lo que temía me ha sobrevenido.

26 Mi ne havas trankvilon, mi ne havas kvieton, mi ne havas ripozon; Trafis min kolero.

No tengo paz, ni tranquilidad, ni descanso. Lo único que siento es rabia”.