Ijob 3

1 Poste Ijob malfermis sian buŝon, kaj malbenis sian tagon.

Endlich öffnete Hiob den Mund und verfluchte seinen Geburtstag.

2 Kaj Ijob ekparolis, kaj diris:

Und Hiob hob an und sprach:

3 Pereu la tago, en kiu mi naskiĝis, Kaj la nokto, kiu diris: Embriiĝis homo.

Verflucht sei der Tag, an dem ich geboren, und die Nacht, die da sprach: es ward ein Knabe empfangen!

4 Tiu tago estu malluma; Dio de supre ne rigardu ĝin, Neniu lumo ekbrilu super ĝi.

Dieser Tag müsse finster bleiben: nicht frage nach ihm Gott in der Höhe, noch erglänze über ihm Tageshelle!

5 Mallumo kaj tomba ombro ekposedu ĝin; Nubo ĝin kovru; Eklipsoj de tago faru ĝin terura.

Zurückfordern sollen ihn Finsternis und Tiefdunkel; Wolkendickicht lagere über ihm, und Tagverdüsterung möge ihn erschrecken.

6 Tiun nokton prenu mallumego; Ĝi ne alkalkuliĝu al la tagoj de la jaro, Ĝi ne eniru en la kalkulon de la monatoj.

Jene Nacht - sie sei ein Raub der Finsternis: nicht soll sie sich freuen unter des Jahres Tagen und in die Zahl der Monde trete sie nicht ein.

7 Ho, tiu nokto estu soleca; Neniu ĝojkrio aŭdiĝu en ĝi.

Ja, diese Nacht sei unfruchtbar: kein Jubelruf soll sie durchdringen.

8 Malbenu ĝin la malbenantoj de la tago, Tiuj, kiuj estas pretaj eksciti levjatanon.

Es sollen sie verwünschen, die den Tag verfluchen, die fähig sind, den Drachen anzuhetzen.

9 Mallumiĝu la steloj de ĝia krepusko; Ĝi atendu lumon, kaj ĉi tiu ne aperu; Kaj la palpebrojn de matenruĝo ĝi ne ekvidu;

Es müssen sich verfinstern ihrer Dämmerung Sterne; sie harre auf Licht - umsonst! und niemals schaue sie der Morgenröte Wimpern,

10 Pro tio, ke ĝi ne fermis la pordon de la utero de mia patrino Kaj ne kaŝis per tio la malfeliĉon antaŭ miaj okuloj.

weil sie mir nicht verschloß des Mutterleibes Pforten, nicht barg das Elend vor meinen Augen!

11 Kial mi ne mortis tuj el la utero, Ne senviviĝis post la eliro el la ventro?

Warum starb ich nicht im Mutterleibe, verschied ich nicht, als ich herausgetreten aus dem Mutterschoß?

12 Kial akceptis min la genuoj? Por kio estis la mamoj, ke mi suĉu?

Warum empfingen mich Kniee, und wozu Brüste, daß ich sog?

13 Mi nun kuŝus kaj estus trankvila; Mi dormus kaj havus ripozon,

So läge ich nun und rastete, wäre entschlafen und hätte Ruhe

14 Kune kun la reĝoj kaj la konsilistoj sur la tero, Kiuj konstruas al si izolejojn,

bei Königen und Ratsherren der Länder, die Pyramiden für sich bauten,

15 Aŭ kun la potenculoj, kiuj havas oron, Kiuj plenigas siajn domojn per arĝento;

oder mit Fürsten, reich an Gold, die ihre Häuser mit Silber füllten.

16 Aŭ kiel abortitaĵo kaŝita mi ne ekzistus, Simile al la infanoj, kiuj ne vidis lumon.

Oder einer verscharrten Fehlgeburt gleich wäre ich nicht ins Dasein getreten, Kindern gleich, die nie das Licht geschaut.

17 Tie la malpiuloj ĉesas tumulti; Kaj tie ripozas tiuj, kies fortoj konsumiĝis.

Dort hören Frevler auf mit Toben, dort haben Ruhe, deren Kraft erschöpft.

18 Tie la malliberuloj kune havas ripozon; Ili ne aŭdas la voĉon de premanto.

Es rasten die Gefangenen allzumal, sie hören nicht des Fronvogts Ruf.

19 Malgranduloj kaj granduloj, tie ili estas; Kaj sklavo estas libera de sia sinjoro.

Klein und groß gilt dort gleich, und frei ist der Knecht von seinem Herrn!

20 Por kio al suferanto estas donita la lumo, Kaj la vivo al tiuj, kiuj havas maldolĉan animon,

Warum schenkt er dem Elenden das Licht und Tiefbetrübten das Leben? -

21 Kiuj atendas la morton, kaj ĝi ne aperas, Kiuj elfosus ĝin pli volonte ol trezorojn,

die da harren auf den Tod, er aber kommt nicht, die nach ihm graben, eifriger als nach Schätzen;

22 Kiuj ekĝojus kaj estus ravitaj, Se ili trovus tombon?

die sich freuen würden bis zum Jubel, jauchzen würden, wenn sie das Grab fänden -

23 Al la homo, kies vojo estas kaŝita, Kaj antaŭ kiu Dio starigis barilon?

dem Manne, dessen Pfad verborgen ist, den Gott ringsum abgesperrt hat?

24 Antaŭ ol mi ekmanĝas panon, mi devas ĝemi, Kaj mia plorkriado verŝiĝas kiel akvo;

Denn Seufzen ward mein täglich Brot, und gleich dem Wasser strömen meine Klagen.

25 Ĉar teruraĵo, kiun mi timis, trafis min, Kaj tio, pri kio mi estis maltrankvila, venis al mi.

Denn graute mir vor etwas, so traf es mich, und wovor ich schauderte, das ward mir zu Teil.

26 Mi ne havas trankvilon, mi ne havas kvieton, mi ne havas ripozon; Trafis min kolero.

Noch fand ich nicht Ruhe, nicht Rast, nicht Frieden, da kam schon neues Toben!