Ijob 3

1 Poste Ijob malfermis sian buŝon, kaj malbenis sian tagon.

Daarna opende Job zijn mond, om zijn geboorte dag te verwensen

2 Kaj Ijob ekparolis, kaj diris:

En Job hief aan en sprak:

3 Pereu la tago, en kiu mi naskiĝis, Kaj la nokto, kiu diris: Embriiĝis homo.

De dag verga, waarop ik geboren werd; De nacht, die sprak: Er is een knaapje ontvangen!

4 Tiu tago estu malluma; Dio de supre ne rigardu ĝin, Neniu lumo ekbrilu super ĝi.

Die dag: hij worde duisternis, God in den hoge zij er niet om bekommerd; Geen lichtglans moge hem bestralen,

5 Mallumo kaj tomba ombro ekposedu ĝin; Nubo ĝin kovru; Eklipsoj de tago faru ĝin terura.

Maar duisternis en schaduw des doods hem bedekken; Mogen wolken zich boven hem samenpakken, En zonsverduistering hem verschrikken!

6 Tiun nokton prenu mallumego; Ĝi ne alkalkuliĝu al la tagoj de la jaro, Ĝi ne eniru en la kalkulon de la monatoj.

Die nacht: het donker rove hem weg, Hij telle niet mee onder de dagen van het jaar, En trede niet op in het getal van de maanden. Mogen de sterren van zijn ochtendschemering worden gedoofd; Hij hope op licht, dat niet daagt, Hij aanschouwe de wimpers van het morgenrood niet!

7 Ho, tiu nokto estu soleca; Neniu ĝojkrio aŭdiĝu en ĝi.

Ja, troosteloos blijve die nacht, Geen juichtoon dringe tot hem door;

8 Malbenu ĝin la malbenantoj de la tago, Tiuj, kiuj estas pretaj eksciti levjatanon.

Laat de dagbeheksers hem vervloeken, Gereed, om Liwjatan tegen hem op te hitsen:

9 Mallumiĝu la steloj de ĝia krepusko; Ĝi atendu lumon, kaj ĉi tiu ne aperu; Kaj la palpebrojn de matenruĝo ĝi ne ekvidu;

Mogen de sterren van zijn ochtendschemering worden gedoofd; Hij hope op licht, dat niet daagt, Hij aanschouwe de wimpers van het morgenrood niet!

10 Pro tio, ke ĝi ne fermis la pordon de la utero de mia patrino Kaj ne kaŝis per tio la malfeliĉon antaŭ miaj okuloj.

Want hij sloot mij de deuren niet dicht van de schoot, Hij verborg niet het leed voor mijn ogen!

11 Kial mi ne mortis tuj el la utero, Ne senviviĝis post la eliro el la ventro?

Waarom stierf ik niet, toen ik uit de moederschoot kwam, Ging ik niet dood, toen ik haar lichaam verliet;

12 Kial akceptis min la genuoj? Por kio estis la mamoj, ke mi suĉu?

Waarom wachtten twee knieën mij op, Waarom twee borsten, om mij te zogen;

13 Mi nun kuŝus kaj estus trankvila; Mi dormus kaj havus ripozon,

Dan lag ik nu neer, en had rust; Ik zou slapen, en door niets meer worden gestoord:

14 Kune kun la reĝoj kaj la konsilistoj sur la tero, Kiuj konstruas al si izolejojn,

Naast koningen en rijksbestuurders, Die zich grafmonumenten hebben gebouwd;

15 Aŭ kun la potenculoj, kiuj havas oron, Kiuj plenigas siajn domojn per arĝento;

Naast vorsten, badend in goud, En die hun paleizen vulden met zilver.

16 Aŭ kiel abortitaĵo kaŝita mi ne ekzistus, Simile al la infanoj, kiuj ne vidis lumon.

Waarom werd ik niet weggestopt als een misdracht, Als kinderkens, die het licht niet aanschouwen?

17 Tie la malpiuloj ĉesas tumulti; Kaj tie ripozas tiuj, kies fortoj konsumiĝis.

Daar, waar de bozen hun tieren staken, Waar rust vindt, wiens kracht is bezweken;

18 Tie la malliberuloj kune havas ripozon; Ili ne aŭdas la voĉon de premanto.

Waar de gevangenen allemaal vrede genieten, En de stem van de drijvers niet horen;

19 Malgranduloj kaj granduloj, tie ili estas; Kaj sklavo estas libera de sia sinjoro.

Waar kleinen en groten gelijk zijn, De slaven van hun meesters bevrijd.

20 Por kio al suferanto estas donita la lumo, Kaj la vivo al tiuj, kiuj havas maldolĉan animon,

Waarom het licht aan een rampzalige geschonken, Aan zielsbedroefden het leven:

21 Kiuj atendas la morton, kaj ĝi ne aperas, Kiuj elfosus ĝin pli volonte ol trezorojn,

Aan hen, die de dood verbeiden, die niet komt, Die met groter vlijt naar hem dan naar schatten graven;

22 Kiuj ekĝojus kaj estus ravitaj, Se ili trovus tombon?

Die met blijdschap zouden juichen, En jubelen, wanneer zij het graf zouden vinden?

23 Al la homo, kies vojo estas kaŝita, Kaj antaŭ kiu Dio starigis barilon?

Aan den man, wiens pad in de duisternis ligt, Wien God elke uitweg heeft afgesneden!

24 Antaŭ ol mi ekmanĝas panon, mi devas ĝemi, Kaj mia plorkriado verŝiĝas kiel akvo;

Want als mijn brood komt mijn zuchten, En als water stort zich mijn jammerklacht uit;

25 Ĉar teruraĵo, kiun mi timis, trafis min, Kaj tio, pri kio mi estis maltrankvila, venis al mi.

Wanneer ik bang voor iets ben, overvalt het mij, Mij treft, wat ik ducht!

26 Mi ne havas trankvilon, mi ne havas kvieton, mi ne havas ripozon; Trafis min kolero.

Neen, geen rust voor mij, geen heil en geen vrede, Maar altijd weer tobben!