Ijob 29

1 Kaj plue Ijob parolis siajn sentencojn, kaj diris:

Och Job hof åter upp sitt ordspråk, och sade:

2 Ho, se estus al mi tiel, kiel en la antaŭaj monatoj, Kiel en la tempo, kiam Dio min gardis;

Ack! att jag vore såsom uti de förra månader, uti de dagar då Gud bevarade mig.

3 Kiam Lia lumilo lumis super mia kapo; Kaj sub Lia lumo mi povis iri en mallumo;

Då hans lykta sken öfver mitt hufvud, och jag i mörkrena gick vid hans ljus;

4 Kiel estis al mi en la tagoj de mia juneco, Kiam la ŝirmado de Dio estis super mia tendo;

Såsom jag var i min ungdoms tid, då Guds hemlighet var öfver mina hyddo;

5 Kiam la Plejpotenculo estis ankoraŭ kun mi, Kaj ĉirkaŭ mi estis miaj infanoj;

Då den Allsmägtige ännu med mig var, och mine tjenare allt omkring mig;

6 Kiam miaj paŝoj laviĝadis en butero, Kaj la roko verŝadis al mi fluojn da oleo!

Då jag tvådde min väg uti smör, och hälleberget utgöt mig oljoflodar;

7 Kiam mi eliris el la pordego al la urbo Kaj aranĝis al mi sidon sur la placo,

Då jag utgick till stadsporten, och lät bereda mig mitt säte på gatone;

8 Vidis min junuloj kaj kaŝis sin, Kaj maljunuloj leviĝis kaj staris;

Då mig ynglingar sågo, och undstungo sig, och de gamle uppstodo för mig;

9 Eminentuloj ĉesis paroli Kaj metis la manon sur sian buŝon;

Då de öfverste igen vände att tala, och lade sina hand på sin mun;

10 La voĉo de altranguloj sin kaŝis, Kaj ilia lango algluiĝis al ilia palato.

Då Förstarnas röst gömde sig undan, och deras tunga lådde vid deras gom.

11 Kiam orelo aŭdis, ĝi nomis min feliĉa; Kiam okulo vidis, ĝi gloris min;

Ty hvilkens öra mig hörde, den prisade mig saligan; och hvilkens öga mig såg, den vittnade om mig.

12 Ĉar mi savadis kriantan malriĉulon, Kaj orfon, kiu ne havis helpanton.

Förty jag halp den fattiga, som ropade, och den faderlösa, som ingen hjelpare hade.

13 Beno de pereanto venadis sur min, Kaj la koro de vidvino estis ĝojigata de mi.

Dens välsignelse, som förgås skulle, kom öfver mig; och jag tröstade enkones hjerta.

14 Virteco estis mia vesto, Kaj mia justeco vestis min kiel mantelo kaj kapornamo.

Rättfärdighet var min klädebonad, den iklädde jag såsom en kjortel; och min dom var min skrud.

15 Mi estis okuloj por la blindulo, Kaj piedoj por la lamulo;

Jag var dens blindas öga, och dens haltas fot.

16 Mi estis patro por la malriĉuloj, Kaj juĝan aferon de homoj nekonataj mi esploradis;

Jag var de fattigas fader, och hvilken sak jag icke visste, den utfrågade jag.

17 Mi rompadis la makzelojn al maljustulo, Kaj el liaj dentoj mi elŝiradis la kaptitaĵon.

Jag sönderslog dens orättfärdigas oxlatänder, och tog rofvet utu hans tänder.

18 Kaj mi pensis: En mia nesto mi mortos, Kaj grandnombraj kiel sablo estos miaj tagoj;

Jag tänkte: Jag vill dö uti mitt näste, och göra mina dagar många såsom sand.

19 Mia radiko estas malkovrita por la akvo, Kaj roso noktas sur miaj branĉoj.

Min säd gick upp af vätsko, och dagg blef öfver min årsväxt.

20 Mia gloro estas ĉiam nova, Kaj mia pafarko ĉiam refortiĝas en mia mano.

Min härlighet förnyade sig för mig, och min båge förvandlade sig i mine hand.

21 Oni aŭskultadis min kaj atendadis, Kaj silentadis, kiam mi donadis konsilojn.

De hörde mig, och tigde; och vaktade uppå mitt råd.

22 Post miaj vortoj oni ne plu parolis; Kaj miaj vortoj gutadis sur ilin.

Efter min ord talade ingen mer, och mitt tal dröp på dem.

23 Oni atendadis min kiel la pluvon, Kaj malfermadis sian buŝon, kiel por malfrua pluvo.

De vaktade på mig såsom på regn, och uppgapade med munnen såsom efter aftonregn.

24 Se mi iam ridis al ili, ili ne kredis tion; Kaj la lumo de mia vizaĝo ne falis.

Om jag log till dem, förläto de sig intet deruppå; och torde intet bedröfva mig.

25 Kiam mi iris al ili, mi sidis sur la ĉefa loko; Mi loĝis kiel reĝo inter taĉmentoj, Kiel konsolanto de funebruloj.

När jag ville komma till deras handlingar, så måste jag sitta främst; och bodde såsom en Konung ibland krigsfolk, då jag hugsvalade dem som sorgfulle voro.