Ijob 29

1 Kaj plue Ijob parolis siajn sentencojn, kaj diris:

Job retomou a sua parábola, e disse,

2 Ho, se estus al mi tiel, kiel en la antaŭaj monatoj, Kiel en la tempo, kiam Dio min gardis;

“Oh, que eu era como nos meses de antigüidade, como nos dias em que Deus cuidava de mim;

3 Kiam Lia lumilo lumis super mia kapo; Kaj sub Lia lumo mi povis iri en mallumo;

quando sua lâmpada brilhou em minha cabeça, e por sua luz eu caminhei através da escuridão,

4 Kiel estis al mi en la tagoj de mia juneco, Kiam la ŝirmado de Dio estis super mia tendo;

como eu estava no meu auge, quando a amizade de Deus estava em minha tenda,

5 Kiam la Plejpotenculo estis ankoraŭ kun mi, Kaj ĉirkaŭ mi estis miaj infanoj;

when o Todo-Poderoso ainda estava comigo, e meus filhos estavam ao meu redor,

6 Kiam miaj paŝoj laviĝadis en butero, Kaj la roko verŝadis al mi fluojn da oleo!

when meus passos foram lavados com manteiga, e as rochas despejaram correntes de óleo para mim,

7 Kiam mi eliris el la pordego al la urbo Kaj aranĝis al mi sidon sur la placo,

quando eu saí para o portão da cidade, quando preparei meu assento na rua.

8 Vidis min junuloj kaj kaŝis sin, Kaj maljunuloj leviĝis kaj staris;

Os jovens me viram e se esconderam. Os idosos se levantaram e se levantaram.

9 Eminentuloj ĉesis paroli Kaj metis la manon sur sian buŝon;

Os príncipes se abstiveram de falar, e colocaram sua mão na boca.

10 La voĉo de altranguloj sin kaŝis, Kaj ilia lango algluiĝis al ilia palato.

A voz dos nobres foi abafada, e sua língua grudada no céu da boca.

11 Kiam orelo aŭdis, ĝi nomis min feliĉa; Kiam okulo vidis, ĝi gloris min;

Pois quando o ouvido me ouviu, então ele me abençoou, e quando o olho me viu, ele me elogiou,

12 Ĉar mi savadis kriantan malriĉulon, Kaj orfon, kiu ne havis helpanton.

porque eu entreguei os pobres que choraram, e também os órfãos de pai, que não tinham ninguém que o ajudasse,

13 Beno de pereanto venadis sur min, Kaj la koro de vidvino estis ĝojigata de mi.

a bênção daquele que estava pronto para perecer veio sobre mim, e eu fiz com que o coração da viúva cantasse de alegria.

14 Virteco estis mia vesto, Kaj mia justeco vestis min kiel mantelo kaj kapornamo.

I me vestiu de retidão, e me vestiu. Minha justiça era como um manto e um diadema.

15 Mi estis okuloj por la blindulo, Kaj piedoj por la lamulo;

Eu estava de olho nos cegos, e pés para o coxo.

16 Mi estis patro por la malriĉuloj, Kaj juĝan aferon de homoj nekonataj mi esploradis;

Eu era um pai para os necessitados. Pesquisei a causa dele que eu não conhecia.

17 Mi rompadis la makzelojn al maljustulo, Kaj el liaj dentoj mi elŝiradis la kaptitaĵon.

Eu quebrei as mandíbulas dos injustos e arrancou a presa de seus dentes.

18 Kaj mi pensis: En mia nesto mi mortos, Kaj grandnombraj kiel sablo estos miaj tagoj;

Então eu disse: 'Eu vou morrer em minha própria casa', Vou contar meus dias como a areia.

19 Mia radiko estas malkovrita por la akvo, Kaj roso noktas sur miaj branĉoj.

Minha raiz está espalhada pelas águas. O orvalho fica a noite toda na minha filial.

20 Mia gloro estas ĉiam nova, Kaj mia pafarko ĉiam refortiĝas en mia mano.

Minha glória está fresca em mim. Meu arco está renovado em minha mão”.

21 Oni aŭskultadis min kaj atendadis, Kaj silentadis, kiam mi donadis konsilojn.

“Os homens me escutaram, esperaram, e mantive silêncio para meu conselho.

22 Post miaj vortoj oni ne plu parolis; Kaj miaj vortoj gutadis sur ilin.

Depois das minhas palavras, eles não voltaram a falar. Meu discurso caiu sobre eles.

23 Oni atendadis min kiel la pluvon, Kaj malfermadis sian buŝon, kiel por malfrua pluvo.

Eles esperaram por mim como pela chuva. Suas bocas bebiam como com a chuva da primavera.

24 Se mi iam ridis al ili, ili ne kredis tion; Kaj la lumo de mia vizaĝo ne falis.

Eu sorria para eles quando eles não tinham confiança. Eles não rejeitaram a luz do meu rosto.

25 Kiam mi iris al ili, mi sidis sur la ĉefa loko; Mi loĝis kiel reĝo inter taĉmentoj, Kiel konsolanto de funebruloj.

Eu escolhi seu caminho, e sentei-me como chefe. Eu vivi como um rei no exército, como alguém que conforta as carpideiras.