Ijob 29
1 Kaj plue Ijob parolis siajn sentencojn, kaj diris:
E proseguiu Job em proferir o seu dito, e disse:
2 Ho, se estus al mi tiel, kiel en la antaŭaj monatoj, Kiel en la tempo, kiam Dio min gardis;
Ah! quem me dera ser como eu fui nos mezes passados! como nos dias em que Deus me guardava!
3 Kiam Lia lumilo lumis super mia kapo; Kaj sub Lia lumo mi povis iri en mallumo;
Quando fazia resplandecer a sua candeia sobre a minha cabeça e quando eu pela sua luz caminhava pelas trevas:
4 Kiel estis al mi en la tagoj de mia juneco, Kiam la ŝirmado de Dio estis super mia tendo;
Como era nos dias da minha mocidade, quando o segredo de Deus estava sobre a minha tenda:
5 Kiam la Plejpotenculo estis ankoraŭ kun mi, Kaj ĉirkaŭ mi estis miaj infanoj;
Quando o Todo-poderoso ainda estava comigo, e os meus meninos em redor de mim.
6 Kiam miaj paŝoj laviĝadis en butero, Kaj la roko verŝadis al mi fluojn da oleo!
Quando lavava os meus passos na manteiga, e da rocha me corriam ribeiros de azeite:
7 Kiam mi eliris el la pordego al la urbo Kaj aranĝis al mi sidon sur la placo,
Quando sahia a porta pela cidade, e na praça fazia preparar a minha cadeira:
8 Vidis min junuloj kaj kaŝis sin, Kaj maljunuloj leviĝis kaj staris;
Os moços me viam, e se escondiam, e até os edosos se levantavam e se punham em pé:
9 Eminentuloj ĉesis paroli Kaj metis la manon sur sian buŝon;
Os principes continham as suas palavras, e punham a mão sobre a sua bocca:
10 La voĉo de altranguloj sin kaŝis, Kaj ilia lango algluiĝis al ilia palato.
A voz dos chefes se escondia: e a sua lingua se pegava ao seu paladar:
11 Kiam orelo aŭdis, ĝi nomis min feliĉa; Kiam okulo vidis, ĝi gloris min;
Ouvindo-me algum ouvido, me tinha por bemaventurado: vendo-me algum olho, dava testemunho de mim;
12 Ĉar mi savadis kriantan malriĉulon, Kaj orfon, kiu ne havis helpanton.
Porque eu livrava o miseravel, que clamava: como tambem o orfão que não tinha quem o soccoresse.
13 Beno de pereanto venadis sur min, Kaj la koro de vidvino estis ĝojigata de mi.
A benção do que ia perecendo vinha sobre mim, e eu fazia que jubilasse o coração da viuva.
14 Virteco estis mia vesto, Kaj mia justeco vestis min kiel mantelo kaj kapornamo.
Vestia-me da justiça: e ella me servia de vestido: como manto e diadema era o meu juizo.
15 Mi estis okuloj por la blindulo, Kaj piedoj por la lamulo;
Eu fui o olho do cego, como tambem os pés do coxo:
16 Mi estis patro por la malriĉuloj, Kaj juĝan aferon de homoj nekonataj mi esploradis;
Aos necessitados era pae, e as causas de que eu não tinha conhecimento inquiria com diligencia;
17 Mi rompadis la makzelojn al maljustulo, Kaj el liaj dentoj mi elŝiradis la kaptitaĵon.
E quebrava os queixaes do perverso, e dos seus dentes tirava a preza.
18 Kaj mi pensis: En mia nesto mi mortos, Kaj grandnombraj kiel sablo estos miaj tagoj;
E dizia: No meu ninho expirarei, e multiplicarei os meus dias como a areia.
19 Mia radiko estas malkovrita por la akvo, Kaj roso noktas sur miaj branĉoj.
A minha raiz se estendia junto ás aguas, e o orvalho fazia assento sobre os meus ramos;
20 Mia gloro estas ĉiam nova, Kaj mia pafarko ĉiam refortiĝas en mia mano.
A minha honra se renovava em mim, e o meu arco se reforçava na minha mão.
21 Oni aŭskultadis min kaj atendadis, Kaj silentadis, kiam mi donadis konsilojn.
Ouvindo-me esperavam, e em silencio attendiam ao meu conselho.
22 Post miaj vortoj oni ne plu parolis; Kaj miaj vortoj gutadis sur ilin.
Acabada a minha palavra, não replicavam, e minhas razões distillavam sobre elles;
23 Oni atendadis min kiel la pluvon, Kaj malfermadis sian buŝon, kiel por malfrua pluvo.
Porque me esperavam, como a chuva; e abriam a sua bocca, como a chuva tardia
24 Se mi iam ridis al ili, ili ne kredis tion; Kaj la lumo de mia vizaĝo ne falis.
Se me ria para elles, não o criam, e não faziam abater a luz do meu rosto;
25 Kiam mi iris al ili, mi sidis sur la ĉefa loko; Mi loĝis kiel reĝo inter taĉmentoj, Kiel konsolanto de funebruloj.
Eu escolhia o seu caminho, assentava-me como chefe, e habitava como rei entre as tropas: como aquelle que consola os que pranteiam.
