Ijob 29
1 Kaj plue Ijob parolis siajn sentencojn, kaj diris:
Addidit quoque Job, assumens parabolam suam, et dixit:
2 Ho, se estus al mi tiel, kiel en la antaŭaj monatoj, Kiel en la tempo, kiam Dio min gardis;
Quis mihi tribuat ut sim juxta menses pristinos, secundum dies quibus Deus custodiebat me?
3 Kiam Lia lumilo lumis super mia kapo; Kaj sub Lia lumo mi povis iri en mallumo;
Quando splendebat lucerna ejus super caput meum, et ad lumen ejus ambulabam in tenebris:
4 Kiel estis al mi en la tagoj de mia juneco, Kiam la ŝirmado de Dio estis super mia tendo;
sicut fui in diebus adolescentiæ meæ, quando secreto Deus erat in tabernaculo meo:
5 Kiam la Plejpotenculo estis ankoraŭ kun mi, Kaj ĉirkaŭ mi estis miaj infanoj;
quando erat Omnipotens mecum, et in circuitu meo pueri mei:
6 Kiam miaj paŝoj laviĝadis en butero, Kaj la roko verŝadis al mi fluojn da oleo!
quando lavabam pedes meos butyro, et petra fundebat mihi rivos olei:
7 Kiam mi eliris el la pordego al la urbo Kaj aranĝis al mi sidon sur la placo,
quando procedebam ad portam civitatis, et in platea parabant cathedram mihi.
8 Vidis min junuloj kaj kaŝis sin, Kaj maljunuloj leviĝis kaj staris;
Videbant me juvenes, et abscondebantur: et senes assurgentes stabant.
9 Eminentuloj ĉesis paroli Kaj metis la manon sur sian buŝon;
Principes cessabant loqui, et digitum superponebant ori suo.
10 La voĉo de altranguloj sin kaŝis, Kaj ilia lango algluiĝis al ilia palato.
Vocem suam cohibebant duces, et lingua eorum gutturi suo adhærebat.
11 Kiam orelo aŭdis, ĝi nomis min feliĉa; Kiam okulo vidis, ĝi gloris min;
Auris audiens beatificabat me, et oculus videns testimonium reddebat mihi:
12 Ĉar mi savadis kriantan malriĉulon, Kaj orfon, kiu ne havis helpanton.
eo quod liberassem pauperem vociferantem, et pupillum cui non esset adjutor.
13 Beno de pereanto venadis sur min, Kaj la koro de vidvino estis ĝojigata de mi.
Benedictio perituri super me veniebat, et cor viduæ consolatus sum.
14 Virteco estis mia vesto, Kaj mia justeco vestis min kiel mantelo kaj kapornamo.
Justitia indutus sum, et vestivi me, sicut vestimento et diademate, judicio meo.
15 Mi estis okuloj por la blindulo, Kaj piedoj por la lamulo;
Oculus fui cæco, et pes claudo.
16 Mi estis patro por la malriĉuloj, Kaj juĝan aferon de homoj nekonataj mi esploradis;
Pater eram pauperum, et causam quam nesciebam diligentissime investigabam.
17 Mi rompadis la makzelojn al maljustulo, Kaj el liaj dentoj mi elŝiradis la kaptitaĵon.
Conterebam molas iniqui, et de dentibus illius auferebam prædam.
18 Kaj mi pensis: En mia nesto mi mortos, Kaj grandnombraj kiel sablo estos miaj tagoj;
Dicebamque: In nidulo meo moriar, et sicut palma multiplicabo dies.
19 Mia radiko estas malkovrita por la akvo, Kaj roso noktas sur miaj branĉoj.
Radix mea aperta est secus aquas, et ros morabitur in messione mea.
20 Mia gloro estas ĉiam nova, Kaj mia pafarko ĉiam refortiĝas en mia mano.
Gloria mea semper innovabitur, et arcus meus in manu mea instaurabitur.
21 Oni aŭskultadis min kaj atendadis, Kaj silentadis, kiam mi donadis konsilojn.
Qui me audiebant, expectabant sententiam, et intenti tacebant ad consilium meum.
22 Post miaj vortoj oni ne plu parolis; Kaj miaj vortoj gutadis sur ilin.
Verbis meis addere nihil audebant, et super illos stillabat eloquium meum.
23 Oni atendadis min kiel la pluvon, Kaj malfermadis sian buŝon, kiel por malfrua pluvo.
Expectabant me sicut pluviam, et os suum aperiebant quasi ad imbrem serotinum.
24 Se mi iam ridis al ili, ili ne kredis tion; Kaj la lumo de mia vizaĝo ne falis.
Siquando ridebam ad eos, non credebant: et lux vultus mei non cadebat in terram.
25 Kiam mi iris al ili, mi sidis sur la ĉefa loko; Mi loĝis kiel reĝo inter taĉmentoj, Kiel konsolanto de funebruloj.
Si voluissem ire ad eos, sedebam primus: cumque sederem quasi rex, circumstante exercitu, eram tamen mœrentium consolator.
