Ijob 29

1 Kaj plue Ijob parolis siajn sentencojn, kaj diris:

Giobbe continuò a pronunziare le sue sentenze e disse:

2 Ho, se estus al mi tiel, kiel en la antaŭaj monatoj, Kiel en la tempo, kiam Dio min gardis;

Oh, potessi tornare com'ero ai mesi di un tempo, ai giorni in cui Dio mi proteggeva,

3 Kiam Lia lumilo lumis super mia kapo; Kaj sub Lia lumo mi povis iri en mallumo;

quando brillava la sua lucerna sopra il mio capo e alla sua luce camminavo in mezzo alle tenebre;

4 Kiel estis al mi en la tagoj de mia juneco, Kiam la ŝirmado de Dio estis super mia tendo;

com'ero ai giorni del mio autunno, quando Dio proteggeva la mia tenda,

5 Kiam la Plejpotenculo estis ankoraŭ kun mi, Kaj ĉirkaŭ mi estis miaj infanoj;

quando l'Onnipotente era ancora con me e i giovani mi stavano attorno;

6 Kiam miaj paŝoj laviĝadis en butero, Kaj la roko verŝadis al mi fluojn da oleo!

quando mi lavavo in piedi nel latte e la roccia mi versava ruscelli d'olio!

7 Kiam mi eliris el la pordego al la urbo Kaj aranĝis al mi sidon sur la placo,

Quando uscivo verso la porta della città e sulla piazza ponevo il mio seggio:

8 Vidis min junuloj kaj kaŝis sin, Kaj maljunuloj leviĝis kaj staris;

vedendomi, i giovani si ritiravano e i vecchi si alzavano in piedi;

9 Eminentuloj ĉesis paroli Kaj metis la manon sur sian buŝon;

i notabili sospendevano i discorsi e si mettevan la mano sulla bocca;

10 La voĉo de altranguloj sin kaŝis, Kaj ilia lango algluiĝis al ilia palato.

la voce dei capi si smorzava e la loro lingua restava fissa al palato;

11 Kiam orelo aŭdis, ĝi nomis min feliĉa; Kiam okulo vidis, ĝi gloris min;

con gli orecchi ascoltavano e mi dicevano felice, con gli occhi vedevano e mi rendevano testimonianza,

12 Ĉar mi savadis kriantan malriĉulon, Kaj orfon, kiu ne havis helpanton.

perché soccorrevo il povero che chiedeva aiuto, l'orfano che ne era privo.

13 Beno de pereanto venadis sur min, Kaj la koro de vidvino estis ĝojigata de mi.

La benedizione del morente scendeva su di me e al cuore della vedova infondevo la gioia.

14 Virteco estis mia vesto, Kaj mia justeco vestis min kiel mantelo kaj kapornamo.

Mi ero rivestito di giustizia come di un vestimento; come mantello e turbante era la mia equità.

15 Mi estis okuloj por la blindulo, Kaj piedoj por la lamulo;

Io ero gli occhi per il cieco, ero i piedi per lo zoppo.

16 Mi estis patro por la malriĉuloj, Kaj juĝan aferon de homoj nekonataj mi esploradis;

Padre io ero per i poveri ed esaminavo la causa dello sconosciuto;

17 Mi rompadis la makzelojn al maljustulo, Kaj el liaj dentoj mi elŝiradis la kaptitaĵon.

rompevo la mascella al perverso e dai suoi denti strappavo la preda.

18 Kaj mi pensis: En mia nesto mi mortos, Kaj grandnombraj kiel sablo estos miaj tagoj;

Pensavo: «Spirerò nel mio nido e moltiplicherò come sabbia i miei giorni».

19 Mia radiko estas malkovrita por la akvo, Kaj roso noktas sur miaj branĉoj.

La mia radice avrà adito alle acque e la rugiada cadrà di notte sul mio ramo.

20 Mia gloro estas ĉiam nova, Kaj mia pafarko ĉiam refortiĝas en mia mano.

La mia gloria sarà sempre nuova e il mio arco si rinforzerà nella mia mano.

21 Oni aŭskultadis min kaj atendadis, Kaj silentadis, kiam mi donadis konsilojn.

Mi ascoltavano in attesa fiduciosa e tacevano per udire il mio consiglio.

22 Post miaj vortoj oni ne plu parolis; Kaj miaj vortoj gutadis sur ilin.

Dopo le mie parole non replicavano e su di loro scendevano goccia a goccia i miei detti.

23 Oni atendadis min kiel la pluvon, Kaj malfermadis sian buŝon, kiel por malfrua pluvo.

Mi attendevano come si attende la pioggia e aprivano la bocca come ad acqua primaverile.

24 Se mi iam ridis al ili, ili ne kredis tion; Kaj la lumo de mia vizaĝo ne falis.

Se a loro sorridevo, non osavano crederlo, né turbavano la serenità del mio volto.

25 Kiam mi iris al ili, mi sidis sur la ĉefa loko; Mi loĝis kiel reĝo inter taĉmentoj, Kiel konsolanto de funebruloj.

Indicavo loro la via da seguire e sedevo come capo, e vi rimanevo come un re fra i soldati o come un consolatore d'afflitti.