Ijob 29

1 Kaj plue Ijob parolis siajn sentencojn, kaj diris:

Und Hiob hub abermal an seine Sprüche und sprach:

2 Ho, se estus al mi tiel, kiel en la antaŭaj monatoj, Kiel en la tempo, kiam Dio min gardis;

O daß ich wäre wie in den vorigen Monden, in den Tagen, da mich Gott behütete,

3 Kiam Lia lumilo lumis super mia kapo; Kaj sub Lia lumo mi povis iri en mallumo;

da seine Leuchte über meinem Haupte schien, und ich bei seinem Licht in der Finsternis ging;

4 Kiel estis al mi en la tagoj de mia juneco, Kiam la ŝirmado de Dio estis super mia tendo;

wie ich war zur Zeit meiner Jugend, da Gottes Geheimnis über meiner Hütte war;

5 Kiam la Plejpotenculo estis ankoraŭ kun mi, Kaj ĉirkaŭ mi estis miaj infanoj;

da der Allmächtige noch mit mir war und meine Kinder um mich her;

6 Kiam miaj paŝoj laviĝadis en butero, Kaj la roko verŝadis al mi fluojn da oleo!

da ich meine Tritte wusch in Butter, und die Felsen mir Ölbäche gossen;

7 Kiam mi eliris el la pordego al la urbo Kaj aranĝis al mi sidon sur la placo,

da ich ausging zum Tor in der Stadt und ließ meinen Stuhl auf der Gasse bereiten;

8 Vidis min junuloj kaj kaŝis sin, Kaj maljunuloj leviĝis kaj staris;

da mich die Jungen sahen und sich versteckten, und die Alten vor mir aufstunden;

9 Eminentuloj ĉesis paroli Kaj metis la manon sur sian buŝon;

da die Obersten aufhöreten zu reden, und legten ihre Hand auf ihren Mund;

10 La voĉo de altranguloj sin kaŝis, Kaj ilia lango algluiĝis al ilia palato.

da die Stimme der Fürsten sich verkroch, und ihre Zunge an ihrem Gaumen klebte.

11 Kiam orelo aŭdis, ĝi nomis min feliĉa; Kiam okulo vidis, ĝi gloris min;

Denn welches Ohr mich hörete, der preisete mich selig, und welches Auge mich sah, der rühmte mich.

12 Ĉar mi savadis kriantan malriĉulon, Kaj orfon, kiu ne havis helpanton.

Denn ich errettete den Armen, der da schrie, und den Waisen, der keinen Helfer hatte.

13 Beno de pereanto venadis sur min, Kaj la koro de vidvino estis ĝojigata de mi.

Der Segen des, der verderben sollte, kam über mich; und ich erfreuete das Herz der Witwe.

14 Virteco estis mia vesto, Kaj mia justeco vestis min kiel mantelo kaj kapornamo.

Gerechtigkeit war mein Kleid, das ich anzog wie einen Rock; und mein Recht war mein fürstlicher Hut.

15 Mi estis okuloj por la blindulo, Kaj piedoj por la lamulo;

Ich war des Blinden Auge und des Lahmen Füße.

16 Mi estis patro por la malriĉuloj, Kaj juĝan aferon de homoj nekonataj mi esploradis;

Ich war ein Vater der Armen; und welche Sache ich nicht wußte, die erforschete ich.

17 Mi rompadis la makzelojn al maljustulo, Kaj el liaj dentoj mi elŝiradis la kaptitaĵon.

Ich zerbrach die Backenzähne des Ungerechten und riß den Raub aus seinen Zähnen.

18 Kaj mi pensis: En mia nesto mi mortos, Kaj grandnombraj kiel sablo estos miaj tagoj;

Ich gedachte: Ich will in meinem Nest ersterben und meiner Tage viel machen wie Sand.

19 Mia radiko estas malkovrita por la akvo, Kaj roso noktas sur miaj branĉoj.

Meine Saat ging auf am Wasser; und der Tau blieb über meiner Ernte.

20 Mia gloro estas ĉiam nova, Kaj mia pafarko ĉiam refortiĝas en mia mano.

Meine HERRLIchkeit erneuerte sich immer an mir; und mein Bogen besserte sich in meiner Hand.

21 Oni aŭskultadis min kaj atendadis, Kaj silentadis, kiam mi donadis konsilojn.

Man hörete mir zu, und schwiegen und warteten auf meinen Rat.

22 Post miaj vortoj oni ne plu parolis; Kaj miaj vortoj gutadis sur ilin.

Nach meinen Worten redete niemand mehr; und meine Rede troff auf sie.

23 Oni atendadis min kiel la pluvon, Kaj malfermadis sian buŝon, kiel por malfrua pluvo.

Sie warteten auf mich wie auf den Regen und sperreten ihren Mund auf als nach dem Abendregen.

24 Se mi iam ridis al ili, ili ne kredis tion; Kaj la lumo de mia vizaĝo ne falis.

Wenn ich sie anlachte, wurden sie nicht zu kühn darauf, und das Licht meines Angesichts machte mich nicht geringer.

25 Kiam mi iris al ili, mi sidis sur la ĉefa loko; Mi loĝis kiel reĝo inter taĉmentoj, Kiel konsolanto de funebruloj.

Wenn ich zu ihrem Geschäfte wollte kommen, so mußte ich obenan sitzen und wohnete wie ein König unter Kriegsknechten, da ich tröstete, die Leid trugen.