Ijob 29

1 Kaj plue Ijob parolis siajn sentencojn, kaj diris:

Job prit de nouveau la parole sous forme sentencieuse et dit:

2 Ho, se estus al mi tiel, kiel en la antaŭaj monatoj, Kiel en la tempo, kiam Dio min gardis;

Oh! Que ne puis-je être comme aux mois du passé, Comme aux jours où Dieu me gardait,

3 Kiam Lia lumilo lumis super mia kapo; Kaj sub Lia lumo mi povis iri en mallumo;

Quand sa lampe brillait sur ma tête, Et que sa lumière me guidait dans les ténèbres!

4 Kiel estis al mi en la tagoj de mia juneco, Kiam la ŝirmado de Dio estis super mia tendo;

Que ne suis-je comme aux jours de ma vigueur, Où Dieu veillait en ami sur ma tente,

5 Kiam la Plejpotenculo estis ankoraŭ kun mi, Kaj ĉirkaŭ mi estis miaj infanoj;

Quand le Tout-Puissant était encore avec moi, Et que mes enfants m’entouraient;

6 Kiam miaj paŝoj laviĝadis en butero, Kaj la roko verŝadis al mi fluojn da oleo!

Quand mes pieds se baignaient dans la crème Et que le rocher répandait près de moi des ruisseaux d’huile!

7 Kiam mi eliris el la pordego al la urbo Kaj aranĝis al mi sidon sur la placo,

Si je sortais pour aller à la porte de la ville, Et si je me faisais préparer un siège dans la place,

8 Vidis min junuloj kaj kaŝis sin, Kaj maljunuloj leviĝis kaj staris;

Les jeunes gens se retiraient à mon approche, Les vieillards se levaient et se tenaient debout.

9 Eminentuloj ĉesis paroli Kaj metis la manon sur sian buŝon;

Les princes arrêtaient leurs discours, Et mettaient la main sur leur bouche;

10 La voĉo de altranguloj sin kaŝis, Kaj ilia lango algluiĝis al ilia palato.

La voix des chefs se taisait, Et leur langue s’attachait à leur palais.

11 Kiam orelo aŭdis, ĝi nomis min feliĉa; Kiam okulo vidis, ĝi gloris min;

L’oreille qui m’entendait me disait heureux, L’œil qui me voyait me rendait témoignage;

12 Ĉar mi savadis kriantan malriĉulon, Kaj orfon, kiu ne havis helpanton.

Car je sauvais le pauvre qui implorait du secours, Et l’orphelin qui manquait d’appui.

13 Beno de pereanto venadis sur min, Kaj la koro de vidvino estis ĝojigata de mi.

La bénédiction du malheureux venait sur moi; Je remplissais de joie le cœur de la veuve.

14 Virteco estis mia vesto, Kaj mia justeco vestis min kiel mantelo kaj kapornamo.

Je me revêtais de la justice et je lui servais de vêtement, J’avais ma droiture pour manteau et pour turban.

15 Mi estis okuloj por la blindulo, Kaj piedoj por la lamulo;

J’étais l’œil de l’aveugle Et le pied du boiteux.

16 Mi estis patro por la malriĉuloj, Kaj juĝan aferon de homoj nekonataj mi esploradis;

J’étais le père des misérables, J’examinais la cause de l’inconnu;

17 Mi rompadis la makzelojn al maljustulo, Kaj el liaj dentoj mi elŝiradis la kaptitaĵon.

Je brisais la mâchoire de l’injuste, Et j’arrachais de ses dents la proie.

18 Kaj mi pensis: En mia nesto mi mortos, Kaj grandnombraj kiel sablo estos miaj tagoj;

Alors je disais: Je mourrai dans mon nid, Mes jours seront abondants comme le sable;

19 Mia radiko estas malkovrita por la akvo, Kaj roso noktas sur miaj branĉoj.

L’eau pénétrera dans mes racines, La rosée passera la nuit sur mes branches;

20 Mia gloro estas ĉiam nova, Kaj mia pafarko ĉiam refortiĝas en mia mano.

Ma gloire reverdira sans cesse, Et mon arc rajeunira dans ma main.

21 Oni aŭskultadis min kaj atendadis, Kaj silentadis, kiam mi donadis konsilojn.

On m’écoutait et l’on restait dans l’attente, On gardait le silence devant mes conseils.

22 Post miaj vortoj oni ne plu parolis; Kaj miaj vortoj gutadis sur ilin.

Après mes discours, nul ne répliquait, Et ma parole était pour tous une bienfaisante rosée;

23 Oni atendadis min kiel la pluvon, Kaj malfermadis sian buŝon, kiel por malfrua pluvo.

Ils comptaient sur moi comme sur la pluie, Ils ouvraient la bouche comme pour une pluie du printemps.

24 Se mi iam ridis al ili, ili ne kredis tion; Kaj la lumo de mia vizaĝo ne falis.

Je leur souriais quand ils perdaient courage, Et l’on ne pouvait chasser la sérénité de mon front.

25 Kiam mi iris al ili, mi sidis sur la ĉefa loko; Mi loĝis kiel reĝo inter taĉmentoj, Kiel konsolanto de funebruloj.

J’aimais à aller vers eux, et je m’asseyais à leur tête; J’étais comme un roi au milieu d’une troupe, Comme un consolateur auprès des affligés.