Ijob 29

1 Kaj plue Ijob parolis siajn sentencojn, kaj diris:

Job reprit encore son discours et dit:

2 Ho, se estus al mi tiel, kiel en la antaŭaj monatoj, Kiel en la tempo, kiam Dio min gardis;

Oh! Qui me rendra les mois d’autrefois, les jours où Dieu veillait à ma garde;

3 Kiam Lia lumilo lumis super mia kapo; Kaj sub Lia lumo mi povis iri en mallumo;

quand sa lampe brillait sur ma tête, et que sa lumière me guidait dans les ténèbres!

4 Kiel estis al mi en la tagoj de mia juneco, Kiam la ŝirmado de Dio estis super mia tendo;

Tel que j’étais aux jours de mon âge mûr, quand Dieu me visitait familièrement dans ma tente,

5 Kiam la Plejpotenculo estis ankoraŭ kun mi, Kaj ĉirkaŭ mi estis miaj infanoj;

quand le Tout-Puissant était encore avec moi, et que mes fils m’entouraient;

6 Kiam miaj paŝoj laviĝadis en butero, Kaj la roko verŝadis al mi fluojn da oleo!

quand je lavais mes pieds dans le lait, et que le rocher me versait des flots d’huile!

7 Kiam mi eliris el la pordego al la urbo Kaj aranĝis al mi sidon sur la placo,

Lorsque je sortais pour me rendre à la porte de la ville, et que j’établissais mon siège sur la place publique,

8 Vidis min junuloj kaj kaŝis sin, Kaj maljunuloj leviĝis kaj staris;

en me voyant, les jeunes gens se cachaient, les vieillards se levaient et se tenaient debout.

9 Eminentuloj ĉesis paroli Kaj metis la manon sur sian buŝon;

Les princes retenaient leurs paroles, et mettaient leur main sur la bouche.

10 La voĉo de altranguloj sin kaŝis, Kaj ilia lango algluiĝis al ilia palato.

La voix des chefs restait muette, leur langue s’attachait à leur palais.

11 Kiam orelo aŭdis, ĝi nomis min feliĉa; Kiam okulo vidis, ĝi gloris min;

L’oreille qui m’entendait me proclamait heureux, l’œil qui me voyait me rendait témoignage.

12 Ĉar mi savadis kriantan malriĉulon, Kaj orfon, kiu ne havis helpanton.

Car je sauvais le pauvre qui implorait du secours, et l’orphelin dénué de tout appui.

13 Beno de pereanto venadis sur min, Kaj la koro de vidvino estis ĝojigata de mi.

La bénédiction de celui qui allait périr venait sur moi, je remplissais de joie le cœur de la veuve.

14 Virteco estis mia vesto, Kaj mia justeco vestis min kiel mantelo kaj kapornamo.

Je me revêtais de la justice comme d’un vêtement, mon équité était mon manteau et mon turban.

15 Mi estis okuloj por la blindulo, Kaj piedoj por la lamulo;

J’étais l’œil de l’aveugle, et le pied du boiteux.

16 Mi estis patro por la malriĉuloj, Kaj juĝan aferon de homoj nekonataj mi esploradis;

J’étais le père des pauvres, j’examinais avec soin la cause de l’inconnu.

17 Mi rompadis la makzelojn al maljustulo, Kaj el liaj dentoj mi elŝiradis la kaptitaĵon.

Je brisais la mâchoire de l’injuste, et j’arrachais sa proie d’entre les dents.

18 Kaj mi pensis: En mia nesto mi mortos, Kaj grandnombraj kiel sablo estos miaj tagoj;

Je disais: « Je mourrai dans mon nid, j’aurai des jours nombreux comme le sable.

19 Mia radiko estas malkovrita por la akvo, Kaj roso noktas sur miaj branĉoj.

Mes racines s’étendent vers les eaux, la rosée passe la nuit dans mon feuillage.

20 Mia gloro estas ĉiam nova, Kaj mia pafarko ĉiam refortiĝas en mia mano.

Ma gloire reverdira sans cesse, et mon arc reprendra sa vigueur dans ma main. »

21 Oni aŭskultadis min kaj atendadis, Kaj silentadis, kiam mi donadis konsilojn.

On m’écoutait et l’on attendait, on recueillait en silence mon avis.

22 Post miaj vortoj oni ne plu parolis; Kaj miaj vortoj gutadis sur ilin.

Après que j’avais parlé, personne n’ajoutait rien; ma parole coulait sur eux comme la rosée.

23 Oni atendadis min kiel la pluvon, Kaj malfermadis sian buŝon, kiel por malfrua pluvo.

Ils m’attendaient comme on attend la pluie; ils ouvraient la bouche comme aux ondées du printemps.

24 Se mi iam ridis al ili, ili ne kredis tion; Kaj la lumo de mia vizaĝo ne falis.

Si je leur souriais, ils ne pouvaient le croire; ils recueillaient avidement ce signe de faveur.

25 Kiam mi iris al ili, mi sidis sur la ĉefa loko; Mi loĝis kiel reĝo inter taĉmentoj, Kiel konsolanto de funebruloj.

Quand j’allais vers eux, j’avais la première place, je siégeais comme un roi entouré de sa troupe, comme un consolateur au milieu des affligés.