Ijob 29

1 Kaj plue Ijob parolis siajn sentencojn, kaj diris:

Job vervolgde zijn rede, en sprak

2 Ho, se estus al mi tiel, kiel en la antaŭaj monatoj, Kiel en la tempo, kiam Dio min gardis;

Ach, was ik als in vroeger maanden, In de tijd, toen God mij behoedde,

3 Kiam Lia lumilo lumis super mia kapo; Kaj sub Lia lumo mi povis iri en mallumo;

Toen Hij zijn lamp boven mijn hoofd liet stralen, En ik bij zijn licht door de duisternis ging;

4 Kiel estis al mi en la tagoj de mia juneco, Kiam la ŝirmado de Dio estis super mia tendo;

Zoals ik was in mijn beste dagen Toen God mijn tent nog beschutte!

5 Kiam la Plejpotenculo estis ankoraŭ kun mi, Kaj ĉirkaŭ mi estis miaj infanoj;

Toen de Almachtige nog met mij was, Mijn kinderen mij nog omringden;

6 Kiam miaj paŝoj laviĝadis en butero, Kaj la roko verŝadis al mi fluojn da oleo!

Toen mijn voeten zich baadden in boter, De rots, waar ik stond, beken olie liet stromen;

7 Kiam mi eliris el la pordego al la urbo Kaj aranĝis al mi sidon sur la placo,

Als ik uitging naar de poort van de stad, En op het plein mijn zetel liet zetten:

8 Vidis min junuloj kaj kaŝis sin, Kaj maljunuloj leviĝis kaj staris;

Trokken de jongemannen zich terug, zodra ze mij zagen, Rezen de grijsaards op en bleven staan,

9 Eminentuloj ĉesis paroli Kaj metis la manon sur sian buŝon;

Staakten de edelen hun gesprek En legden de hand op hun mond.

10 La voĉo de altranguloj sin kaŝis, Kaj ilia lango algluiĝis al ilia palato.

De stem der leiders verstomde, Hun tong kleefde aan hun gehemelte vast;

11 Kiam orelo aŭdis, ĝi nomis min feliĉa; Kiam okulo vidis, ĝi gloris min;

Toen het oor, dat het hoorde, mij gelukkig prees En het oog, dat het zag, mij bijval schonk!

12 Ĉar mi savadis kriantan malriĉulon, Kaj orfon, kiu ne havis helpanton.

Want ik hielp den arme, die om bijstand riep, Den wees, die geen helper meer had;

13 Beno de pereanto venadis sur min, Kaj la koro de vidvino estis ĝojigata de mi.

Dien de ondergang dreigde, zegende mij, Het hart der weduwe vrolijkte ik op;

14 Virteco estis mia vesto, Kaj mia justeco vestis min kiel mantelo kaj kapornamo.

Rechtschapenheid trok ik aan als een kleed, Mijn gerechtigheid als een mantel en kroon.

15 Mi estis okuloj por la blindulo, Kaj piedoj por la lamulo;

Ik was de ogen voor blinden, De voeten voor kreupelen;

16 Mi estis patro por la malriĉuloj, Kaj juĝan aferon de homoj nekonataj mi esploradis;

Voor armen was ik een vader, Voor onbekenden onderzocht ik het pleit.

17 Mi rompadis la makzelojn al maljustulo, Kaj el liaj dentoj mi elŝiradis la kaptitaĵon.

Maar den boosdoener brak ik de tanden, En rukte hem de prooi uit zijn kaken.

18 Kaj mi pensis: En mia nesto mi mortos, Kaj grandnombraj kiel sablo estos miaj tagoj;

Ik dacht bij mijzelf: Oud zal ik sterven Mijn dagen zullen talrijk zijn als het zand;

19 Mia radiko estas malkovrita por la akvo, Kaj roso noktas sur miaj branĉoj.

Mijn wortel zal openstaan voor het water, De dauw op mijn takken vernachten;

20 Mia gloro estas ĉiam nova, Kaj mia pafarko ĉiam refortiĝas en mia mano.

Mijn eer blijft steeds nieuw, Mijn boog wint aan jeugdige kracht in mijn hand!

21 Oni aŭskultadis min kaj atendadis, Kaj silentadis, kiam mi donadis konsilojn.

Ze luisterden zwijgend naar mij En wachtten mijn beslissing af;

22 Post miaj vortoj oni ne plu parolis; Kaj miaj vortoj gutadis sur ilin.

Had ik uitgesproken, dan nam niemand het woord, Maar mijn rede druppelde op hen neer.

23 Oni atendadis min kiel la pluvon, Kaj malfermadis sian buŝon, kiel por malfrua pluvo.

Ze verlangden naar mij als naar regen, Met open mond als naar een late bui.

24 Se mi iam ridis al ili, ili ne kredis tion; Kaj la lumo de mia vizaĝo ne falis.

Lachte ik hun toe, ze durfden het niet geloven, En vingen het stralen van mijn aangezicht op.

25 Kiam mi iris al ili, mi sidis sur la ĉefa loko; Mi loĝis kiel reĝo inter taĉmentoj, Kiel konsolanto de funebruloj.

Bezocht ik hen, ik zat bovenaan, Troonde als een vorst bij zijn troepen, als een die treurenden troost.