< Ijob 20 >

1 Ekparolis Cofar, la Naamano, kaj diris:
Daarop nam Sofar van Naäma het woord en sprak:
2 Pro tio miaj pensoj devigas min respondi, Pro tio, kion mi sentas.
Mijn inzicht dwingt mij tot antwoord, Omdat het in mij stormt,
3 Hontindan riproĉon mi aŭdis, Kaj la spirito de mia prudento respondos por mi.
Nu ik een grievend verwijt moet horen, En domme bluf mij antwoord geeft.
4 Ĉu vi scias, ke tiel estis de eterne, De post la apero de homo sur la tero,
Weet ge dan niet, dat van de vroegste tijd af, Sinds de mens op de aarde werd geplaatst,
5 Ke la triumfado de malvirtuloj estas mallongatempa, Kaj la ĝojo de hipokritulo estas nur momenta?
Het gejuich van den boze slechts korte tijd duurt, De vreugde van den goddeloze een ogenblik?
6 Se lia grandeco eĉ atingus ĝis la ĉielo, Kaj lia kapo tuŝus la nubon,
Al verheft zijn gestalte zich hemelhoog, En reikt zijn hoofd tot de wolken:
7 Li tamen pereos por ĉiam, kiel lia sterko; Tiuj, kiuj lin vidis, diros: Kie li estas?
Als zijn eigen drek verdwijnt hij voor immer, Die hem zagen, roepen: Waar is hij?
8 Kiel sonĝo li forflugos, kaj oni lin ne trovos; Li malaperos, kiel nokta vizio.
Spoorloos vervluchtigt hij als een droom, Wordt weggevaagd als een nachtgezicht;
9 Okulo, kiu rigardis lin, ne plu vidos lin; Lia loko lin ne plu vidos.
Het oog, dat hem zag, bespeurt hem niet langer, De plaats, waar hij woonde, aanschouwt hem niet meer.
10 Liaj filoj kurados almozpetante, Kaj liaj manoj redonos lian havaĵon.
Zijn zonen bedelen bij armen, Zijn kinderen geven zijn rijkdom af;
11 Liaj ostoj estos punitaj pro la pekoj de lia juneco, Kaj tio kuŝiĝos kune kun li en la polvo.
En al is zijn gebeente vol jeugdige kracht, Het legt zich neer bij hem in het graf.
12 Se la malbono estas dolĉa en lia buŝo, Li kaŝas ĝin sub sia lango,
Hoe zoet het slechte in zijn mond mag smaken, Hoe hij het onder zijn tong ook verbergt,
13 Li flegas ĝin kaj ne forlasas ĝin, Kaj retenas ĝin sur sia palato:
Hoe hij het smekt en niet doorslikt, En het tegen zijn gehemelte houdt:
14 Tiam lia manĝaĵo renversiĝos en liaj internaĵoj, Fariĝos galo de aspidoj interne de li.
Toch verschaalt zijn spijs in zijn ingewanden, Wordt in zijn binnenste adderengif;
15 Li englutis havaĵon, sed li ĝin elvomos; El lia ventro Dio ĝin elpelos.
Hij slokt schatten in, maar braakt ze uit, God drijft ze weer uit zijn buik.
16 Venenon de aspidoj li suĉos; Lango de vipuro lin mortigos.
Adderengif moet hij drinken, Een slangentong zal hem doden;
17 Li ne vidos fluojn nek riverojn, Torentojn de mielo kaj de butero.
Hij zal geen beken van olie genieten, Geen stromen van honing en boter.
18 Li redonos tion, kion li pene akiris, kaj li tion ne englutos; Kiel ajn granda estas lia havaĵo, li ĝin fordonos kaj ne ĝuos ĝin.
Zijn winst geeft hij terug, en slokt ze niet door, Verheugt zich niet in de vrucht van zijn handel;
19 Ĉar li premis kaj forlasis la senhavulojn, Li rabis al si domon, kiun li ne konstruis.
Want hij heeft de armen verdrukt en verlaten, Hun huis geroofd, niet gebouwd.
20 Ĉar lia interno ne estis trankvila, Tial li ne savos tion, kio estis por li kara.
Omdat hij voor zijn buik geen verzadiging vond, Niets aan zijn eetlust ontsnapte,
21 Nenion restigis lia manĝemeco; Tial lia bonstato ne estos longedaŭra.
En niets aan zijn vraatzucht ontging: Daarom houdt zijn voorspoed geen stand!
22 Malgraŭ lia abundeco, li estos premata; Ĉiaspecaj suferoj trafos lin.
Op het toppunt van zijn geluk wordt het hem bang, Wordt hij door al de slagen van rampspoed getroffen;
23 Por plenigi lian ventron, Li sendos sur lin la flamon de Sia kolero, Kaj pluvigos sur lin Sian furiozon.
Terwijl hij zijn buik vult, laat God zijn ziedende toorn op hem los, Laat schichten regenen op zijn ingewanden.
24 Se li forkuros de batalilo fera, Trafos lin pafarko kupra.
Als hij vlucht voor de ijzeren wapenrusting, Doorboort hem de koperen boog,
25 Nudigita glavo trairos lian korpon, Kaj la fulmo de lia turmentilo venos sur lin kun teruro.
Puilt de schicht uit zijn rug, De bliksemende pijl uit zijn gal. Dan overvalt hem de doodschrik,
26 Nenia mallumo povos kaŝi liajn trezorojn; Lin konsumos fajro ne disblovata; Malbone estos al tiu, kiu restos en lia tendo.
De diepste duisternis houdt hem omvangen; Een vuur verslindt hem, dat niet is ontstoken, Vreet weg wat nog leeft in zijn tent.
27 La ĉielo malkovros liajn malbonagojn, Kaj la tero leviĝos kontraŭ lin.
De hemelen openbaren zijn schuld, En de aarde staat tegen hem op;
28 Malaperos la greno el lia domo, Disŝutita ĝi estos en la tago de Lia kolero.
Een stortvloed spoelt zijn woning weg, Een vloedgolf op de dag van zijn toorn!
29 Tia estas de Dio la sorto de homo malpia, Kaj la heredaĵo destinita por li de Dio.
Dit is het lot van den boze, door God hem bedeeld, Het erfdeel, dat de Godheid hem toewijst!

< Ijob 20 >