Ijob 20
1 Ekparolis Cofar, la Naamano, kaj diris:
Te phoeiah Naamathi Zophar loh a doo tih,
2 Pro tio miaj pensoj devigas min respondi, Pro tio, kion mi sentas.
“Te dongah ka pomnah kai n'thuung tih kamah khuiah ka tawn uh coeng dongah ni.
3 Hontindan riproĉon mi aŭdis, Kaj la spirito de mia prudento respondos por mi.
Ka thuituennah he mingthae la ka yaak dongah ka yakmingnah dongah mueihla loh kai n'doo.
4 Ĉu vi scias, ke tiel estis de eterne, De post la apero de homo sur la tero,
Suen lamloh diklai dongah hlang a khueh parhi te na ming a?
5 Ke la triumfado de malvirtuloj estas mallongatempa, Kaj la ĝojo de hipokritulo estas nur momenta?
Halang kah omngaih laa tah yoei tih lailak kah kohoenah khaw mikhaptok hil mai ni.
6 Se lia grandeco eĉ atingus ĝis la ĉielo, Kaj lia kapo tuŝus la nubon,
A thinlennah te vaan duela cet tih a lu loh khomai duela puet cakhaw,
7 Li tamen pereos por ĉiam, kiel lia sterko; Tiuj, kiuj lin vidis, diros: Kie li estas?
a aek bangla a yoeyah la milh vetih anih aka hmu rhoek loh, “Anih ta?” a ti uh ni.
8 Kiel sonĝo li forflugos, kaj oni lin ne trovos; Li malaperos, kiel nokta vizio.
Mang bangla a ding phoeiah tah anih te hmu uh pawh. Khoyin kah olphong bangla khum hmata.
9 Okulo, kiu rigardis lin, ne plu vidos lin; Lia loko lin ne plu vidos.
A mik loh a hmuh khaw rhaep mahpawh. Anih te amah hmuen ah mae voel mahpawh.
10 Liaj filoj kurados almozpetante, Kaj liaj manoj redonos lian havaĵon.
A ca rhoek loh tattloel rhoek te a moeithen uh tih a kut loh a thahuem te a mael uh.
11 Liaj ostoj estos punitaj pro la pekoj de lia juneco, Kaj tio kuŝiĝos kune kun li en la polvo.
A rhuh tah a cacawn rhoek bangla hah uh dae a cacawn rhoek khaw amah neh laipi dongah ni a. yalh eh.
12 Se la malbono estas dolĉa en lia buŝo, Li kaŝas ĝin sub sia lango,
A ka dongah tui mai cakhaw boethae te a lai hmui ah a thuh.
13 Li flegas ĝin kaj ne forlasas ĝin, Kaj retenas ĝin sur sia palato:
Te te a hnaih tih a toeng pawt dongah a ka khui la a ma-uem.
14 Tiam lia manĝaĵo renversiĝos en liaj internaĵoj, Fariĝos galo de aspidoj interne de li.
A bung khuikah a buh te a khui ah minta sue la poeh ni.
15 Li englutis havaĵon, sed li ĝin elvomos; El lia ventro Dio ĝin elpelos.
Khuehtawn a dolh vaengah a bung khui lamloh lok vetih anih te Pathen loh a talh ni.
16 Venenon de aspidoj li suĉos; Lango de vipuro lin mortigos.
Minta sue loh a khut vetih rhulthae lai loh amah a ngawn ni.
17 Li ne vidos fluojn nek riverojn, Torentojn de mielo kaj de butero.
Soklong, tuiva neh khorha kah khoitui neh suknaeng te hmuh mahpawh.
18 Li redonos tion, kion li pene akiris, kaj li tion ne englutos; Kiel ajn granda estas lia havaĵo, li ĝin fordonos kaj ne ĝuos ĝin.
Thatloh phu te a thuung akhaw a hnothung kah thadueng bangla a dolh pawt dongah yoka pawh.
19 Ĉar li premis kaj forlasis la senhavulojn, Li rabis al si domon, kiun li ne konstruis.
tattloel te a neet phoeiah amah loh a sak mueh im te a hnoo sak tih a rawth pah.
20 Ĉar lia interno ne estis trankvila, Tial li ne savos tion, kio estis por li kara.
A bungko lamkah thayoeituipan te ming pawt tih a nai nen khaw loeih pawh.
21 Nenion restigis lia manĝemeco; Tial lia bonstato ne estos longedaŭra.
A caak ham caknoi om pawh. Te dongah a thennah poem hae mahpawh.
22 Malgraŭ lia abundeco, li estos premata; Ĉiaspecaj suferoj trafos lin.
A khuehtawn neh a hah vaengah anih te a daengdaeh vetih thakthaekung kah kut boeih te anih soah thoeng ni.
23 Por plenigi lian ventron, Li sendos sur lin la flamon de Sia kolero, Kaj pluvigos sur lin Sian furiozon.
Anih bung hah sak ham a taengah amah kah thintoek thinsa a tueih pah vetih a buhcak te anih soah a tlan sak.
24 Se li forkuros de batalilo fera, Trafos lin pafarko kupra.
Thicung lungpok haica lamloh yong dae anih te rhohum lii loh a kah.
25 Nudigita glavo trairos lian korpon, Kaj la fulmo de lia turmentilo venos sur lin kun teruro.
A yueh vaengah a pumpu lamloh a pawlh pah. Te vaengah a hmuet khui lamkah mueirhih te amah soah rhaek la a caeh pah ni.
26 Nenia mallumo povos kaŝi liajn trezorojn; Lin konsumos fajro ne disblovata; Malbone estos al tiu, kiu restos en lia tendo.
Hmaisuep cungkuem te khoem hamla a tung. A hmuh mueh hmai loh anih te a hlawp vetih a dap kah rhaengnaeng khaw a talh pah ni.
27 La ĉielo malkovros liajn malbonagojn, Kaj la tero leviĝos kontraŭ lin.
Anih kathaesainah te vaan loh a hliphen uh vetih diklai loh amah taengah a tai pah ni.
28 Malaperos la greno el lia domo, Disŝutita ĝi estos en la tago de Lia kolero.
A thintoeknah hnin ah tah a im kah cangpai khaw a poelyoe pah vetih a hawk pah ni.
29 Tia estas de Dio la sorto de homo malpia, Kaj la heredaĵo destinita por li de Dio.
Halang hlang loh tebang khoyo te Pathen taeng lamkah a dang tih Pathen loh a ol rho la a khueh pah,” a ti.
