Ijob 19

1 Ijob respondis kaj diris:

Job svarade, och sade:

2 Ĝis kiam vi afliktados mian animon Kaj turmentados min per paroloj?

Hvi plågen I dock mina själ, och döfven mig neder med ordom?

3 Jen jam dek fojojn vi malhonoras min; Vi ne hontas premi min.

I hafven nu i tio gångor hädat mig, och I skämmen eder intet, att I så omdrifven mig.

4 Se mi efektive eraris, Mia eraro restos ĉe mi.

Far jag vill, så far jag mig vill.

5 Se efektive vi volas montri vin pli grandaj ol mi, Kaj vi riproĉas al mi hontindaĵon,

Men I upphäfven eder sannerliga emot mig, och straffen mig till min smälek.

6 Tiam sciu, ke Dio faris al mi maljustaĵon, Kaj ĉirkaŭis min per Sia reto.

Märker dock en gång, att Gud gör mig orätt, och hafver invefvat mig uti sin garn.

7 Jen mi krias pri maljusteco, sed mi ne ricevas respondon; Mi vokas, sed mi ne ricevas juĝon.

Si, om jag än ropar öfver öfvervåld, så varder jag dock intet hörd; jag ropar, och här är ingen rätt.

8 Mian vojon Li baris, ke mi ne povas transiri, Kaj sur mian irejon Li metis mallumon.

Han hafver igentäppt min väg, att jag icke kan gå der fram; och hafver satt mörker uppå min stig.

9 Mian honoron Li detiris de mi, Kaj deprenis la kronon de mia kapo.

Han hafver utuklädt mig mina äro, och tagit kronona utaf mitt hufvud.

10 Li disbatis min ĉirkaŭe tiel, ke mi pereas; Mian esperon Li elŝiris kiel arbon.

Han hafver sönderbråkat mig allt omkring, och låter mig gå; och hafver uppryckt mitt hopp såsom ett trä.

11 Ekflamis kontraŭ mi Lia kolero, Kaj Li rigardas min kiel Lian malamikon.

Hans vrede hafver förgrymmat sig öfver mig, och han håller mig för sin fienda.

12 Kune venis Liaj taĉmentoj, kaj ebenigis kontraŭ mi sian vojon Kaj stariĝis sieĝe ĉirkaŭ mia tendo.

Hans krigsmän äro tillika komne, och hafva lagt sin väg öfver mig; och hafva lägrat sig allt omkring mina hyddo.

13 Miajn fratojn Li malproksimigis de mi, Kaj miaj konatoj forfremdiĝis de mi.

Han hafver låtit komma mina bröder långt ifrå mig, och mine kände vänner äro mig främmande vordne.

14 Miaj parencoj fortiriĝis, Kaj miaj konantoj forgesis min.

Mine näste hafva unddragit sig, och mine vänner hafva förgätit mig.

15 La loĝantoj de mia domo kaj miaj servistinoj rigardas min kiel fremdulon; En iliaj okuloj mi fariĝis aligentulo.

Mitt husfolk och mina tjensteqvinnor hålla mig för främmande; jag är vorden okänd för deras ögon.

16 Mian sklavon mi vokas, kaj li ne respondas; Per mia buŝo mi devas petegi lin.

Jag ropade min tjenare, och han svarade mig intet; jag måste bedja honom med min egen mun.

17 Mia spiro fariĝis abomenata por mia edzino, Kaj mia petado por la filoj de mia ventro.

Min hustru stygges vid min anda; jag måste knekta mins lifs barn.

18 Eĉ la malgrandaj infanoj malestimas min; Kiam mi leviĝas, ili parolas kontraŭ mi.

Förakta också mig de unga barn; om jag uppreser mig, så tala de emot mig.

19 Abomenas min ĉiuj miaj intimuloj; Kaj tiuj, kiujn mi amis, turnis sin kontraŭ mi.

Alle mine trogne vänner hafva styggelse vid mig, och de jag kär hade, hafva vändt sig emot mig.

20 Kun mia haŭto kaj kun mia karno kunkreskis miaj ostoj, Mi restis nur kun haŭto sur miaj dentoj.

Min ben låda vid min hud och kött; jag kan med hudene icke skyla mina tänder.

21 Kompatu min, kompatu min, miaj amikoj; Ĉar la mano de Dio frapis min.

Förbarmer eder öfver mig; förbarmer eder öfver mig, ju I mine vänner; ty Guds hand hafver kommit vid mig.

22 Kial vi persekutas min, kiel Dio, Kaj ne povas satiĝi de mia karno?

Hvi förföljen I mig såväl som Gud, och kunnen af mitt kött icke mätte varda?

23 Ho, se miaj vortoj estus enskribitaj, Ho, se ili estus gravuritaj en libro,

Ack! att mitt tal måtte skrifvet varda; ack! att det måtte uti en bok satt varda;

24 Per fera skribilo kun plumbo, Gravuritaj por eterne sur roko!

Med en jernstyl ingrafvet uti bly; och till en evig åminnelse hugget i sten:

25 Sed mi scias, ke mia Liberigonto vivas, Kaj fine Li leviĝos super la polvo.

Jag vet att min Förlossare lefver; och han skall på sistone uppväcka mig af jordene;

26 Kaj post kiam mia haŭto estos tiel detruita Kaj mi estos senkorpa, mi vidos Dion;

Och jag skall sedan med desso mine hud omklädd varda, och skall i mitt kött få se Gud.

27 Lin vidos mi, kaj miaj okuloj vidos, ne fremdaj; Pri tio sopiregas mia interno en mia brusto.

Honom skall jag mig se, och min ögon skola skåda honom, och ingen annan. Mine njurar äro upptärde uti mino sköte;

28 Se vi diros: Kiel ni lin persekutu, Kaj ni trovu kontraŭ li la radikon de la afero,

Ty I sägen: Huru skole vi förfölja honom, och finna en sak emot honom?

29 Tiam timu glavon; Ĉar furioza estas la glavo kontraŭ malbonagoj, Por ke vi sciu, ke ekzistas juĝo.

Frukter eder för svärdet; förty svärdet är en hämnd öfver missgerningar; på det I veta mågen, att näpst är till.