< Ijob 17 >
1 Mia spirito senfortiĝis, miaj tagoj mallongiĝis, Tomboj estas antaŭ mi.
Mi ånd er knekt, mitt liv er sløkt, no hev eg berre gravi att.
2 Mokado min ĉirkaŭas; En aflikto pro tio restas mia okulo.
Eg hæding finn på kvar ein kant, ved deira tråss lyt auga dvelja.
3 Estu Vi mem mia garantianto antaŭ Vi; Alie kiu donos la manon pro mi?
Å, set eit pant for meg hjå deg! Kven elles skal meg handslag gjeva?
4 Ĉar ilian koron Vi kovris kontraŭ prudento; Tial Vi ne donos al ili triumfon.
Du stengde deira sjæl for skyn; difor vil du ikkje lyfta deim.
5 Se iu fanfaronas antaŭ siaj amikoj pri sia parto, La okuloj de liaj infanoj konsumiĝos.
Den som gjev vener burt til plundring, hans søner sloknar augo på.
6 Li faris min proverbo por la popoloj; Kaj mi fariĝis homo, al kiu oni kraĉas en la vizaĝon.
Eg er for folk til ordtak sett, som ein dei sputtar beint i syni.
7 Mia okulo mallumiĝis de ĉagreno, Kaj ĉiuj miaj membroj fariĝis kiel ombro.
Mitt auga sjukt av sorger er, og mine lemer er ein skugge.
8 La justuloj eksentos teruron pro tio, Kaj la senkulpulo ekscitiĝos kontraŭ la hipokritulo.
Dei rettvise støkk yver slikt, og skuldfri harmast på ugudleg.
9 Tamen la virtulo forte konservos sian vojon, Kaj la purmanulo pli firmiĝos.
Men rettvis mann sin veg gjeng fram, og magti veks hjå reinhendt mann.
10 Kaj kiom ajn vi ĉiuj revenos, Mi ne trovos inter vi saĝulon.
Men de - kom berre alle att! Eg ingen vismann finn hjå dykk.
11 Miaj tagoj forpasis, pereis miaj intencoj, Kiujn havis mia koro.
Og mine dagar dei kvarv burt; og mine planar slitna sund, dei som mitt hjarta emna på.
12 La nokton ili volas fari tago, La lumon alproksimigi al la mallumo.
Men dei gjer natti um til dag, som ljos var næmare enn myrkrer.
13 Se mi atendas, tamen Ŝeol estas mia domo, En la mallumo estas pretigita mia lito. (Sheol )
Eit hus i helheim er mi von, i myrkret reider eg mi seng. (Sheol )
14 Al la kavo mi diras: Vi estas mia patro; La vermojn mi nomas mia patrino kaj mia fratino.
Til gravi ropar eg: «Min far!» til makken: «Mor mi! Syster mi!»
15 Kion mi devas atendi? Kiu atentos mian esperon?
Kvar vert det då av voni mi? Mi von, kven augnar henne då?
16 En la profundon de Ŝeol ĝi malsupreniros, Ni ambaŭ kune kuŝos en la polvo. (Sheol )
Til helheims bommar fer ho ned, når eg til kvile gjeng i moldi.» (Sheol )