Ijob 16

1 Ijob respondis kaj diris:

Job svarade, och sade:

2 Mi aŭdis multe da similaj aferoj; Tedaj konsolantoj vi ĉiuj estas.

Jag hafver sådana ofta hört; I ären alle arme hugsvalare.

3 Ĉu estos fino al la ventaj vortoj? Kaj kio vin incitis, ke vi tiel parolas?

När vilja dock dessa lösa ord hafva en ända? Eller hvad fattas dig, att du så svarar?

4 Mi ankaŭ povus paroli, kiel vi. Se vi estus sur mia loko, Mi konsolus vin per vortoj Kaj balancus pri vi mian kapon.

Jag kunde ock väl tala såsom I; jag ville att edor själ vore i mine själs stad; jag ville ock finna ord emot eder, och så rista mitt hufvud öfver eder.

5 Mi fortigus vin per mia buŝo Kaj konsolus vin per paroloj de miaj lipoj.

Jag ville styrka eder med munnen, och tala af sinnet med mina läppar.

6 Se mi parolos, mia doloro ne kvietiĝos; Se mi ĉesos, kio foriros de mi?

Men om jag än talar, så skonar min svede mig dock intet; låter jag ock blifvat, så går han dock intet ifrå mig.

7 Sed nun Li lacigis min, Li detruis mian tutan esencon.

Men nu gör han mig vedermödo, och förstörer all min ledamot.

8 Vi faris al mi sulkojn, tio fariĝis atesto; Mia senfortiĝo staras antaŭ mia vizaĝo, kaj parolas.

Han hafver mig gjort skrynkotan, och vittnar emot mig; och min motståndare hafver sig upp emot mig, och svarar emot mig.

9 Lia kolero disŝiras; Mia malamanto grincigas kontraŭ mi siajn dentojn; Mia premanto briligas kontraŭ mi siajn okulojn.

Hans vrede sliter mig, och den som är mig vred, biter samman tänderna öfver mig; min motståndare ser hvasst med sin ögon på mig.

10 Ili malfermegis kontraŭ mi sian buŝon, insulte batas min sur la vangojn; Ĉiuj kune kontentigis sur mi sian koleron.

De gapa med sin mun emot mig, och hafva hånliga slagit mig vid mitt kindben; de hafva tillhopa släckt sin harm på mig.

11 Dio transdonis min al maljustulo, Ĵetis min en la manojn de malbonuloj.

Gud hafver öfvergifvit mig dem orättfärdiga, och låtit mig komma i de ogudaktigas händer.

12 Mi estis trankvila; sed Li frakasis min, Li kaptis min je la kolo, disbatis min, Kaj Li faris min por Si celo.

Jag var rik, men han hafver mig gjort till intet; han hafver tagit mig vid halsen, och sönderslitit mig, och uppsatt mig sig till ett mål.

13 Liaj pafistoj min ĉirkaŭis; Li dishakas miajn internaĵojn kaj ne kompatas, Li elverŝas sur la teron mian galon.

Han hafver kringhvärft mig med sina skyttor; han hafver sargat mina njurar, och intet skonat; han hafver utgjutit min galla på jordena.

14 Li faras en mi breĉon post breĉo, Li kuras kontraŭ min kiel batalisto.

Han hafver gjort mig ett sår öfver det andra; han hafver öfverfallit mig såsom en kämpe.

15 Sakaĵon mi kudris sur mian korpon, Kaj en polvo mi kaŝis mian kornon.

Jag hafver sömmat en säck på mina hud, och hafver lagt mitt horn i mull.

16 Mia vizaĝo ŝvelis de plorado, Kaj sur miaj palpebroj estas morta ombro;

Mitt ansigte är svullet af gråt, och min ögonlock äro vorden mörk;

17 Kvankam ne troviĝas perfortaĵo en miaj manoj, Kaj mia preĝo estas pura.

Ändock att ingen orättfärdighet är i mine hand, och min bön är ren.

18 Ho tero, ne kovru mian sangon, Kaj mia kriado ne trovu haltejon.

Ack jord! öfvertäck icke mitt blod, och mitt rop hafve intet rum.

19 Vidu, en la ĉielo estas mia atestanto, Kaj mia konanto estas en la altaj sferoj.

Och si nu, mitt vittne är i himmelen, och den mig känner är i höjdene.

20 Parolistoj estas por mi miaj amikoj; Sed mia okulo larmas al Dio,

Mine vänner äro mine begabbare; mitt öga fäller tårar till Gud.

21 Ke Li decidu inter homo kaj Dio, Inter homo kaj lia amiko.

Om en man kunde gå till rätta med Gud, såsom menniskors barn med sin nästa.

22 Ĉar la nombro de la jaroj pasos, Kaj mi iros sur vojon nereveneblan.

Men de förelagda år äro komne; och jag går den vägen bort, den jag aldrig igen kommer.