Ijob 16

1 Ijob respondis kaj diris:

Felelt Jób és mondta:

2 Mi aŭdis multe da similaj aferoj; Tedaj konsolantoj vi ĉiuj estas.

Hallottam efféléket sokat, bajt hozó vigasztalók vagytok mindannyian!

3 Ĉu estos fino al la ventaj vortoj? Kaj kio vin incitis, ke vi tiel parolas?

Vége van-e a szeles szavaknak, vagy mi késztet téged, hogy felelj?

4 Mi ankaŭ povus paroli, kiel vi. Se vi estus sur mia loko, Mi konsolus vin per vortoj Kaj balancus pri vi mian kapon.

Én is úgy beszélnék, mint ti, ha lelketek volna az én lelkem helyén, összefűznék beszédeket ellenetek, csóválnám fölöttetek fejemet!

5 Mi fortigus vin per mia buŝo Kaj konsolus vin per paroloj de miaj lipoj.

Szilárdítanálak titeket szájammal, és ajkaim szánalma enyhülést adna.

6 Se mi parolos, mia doloro ne kvietiĝos; Se mi ĉesos, kio foriros de mi?

Ha beszélnék, nem enyhű fájdalmam; s ha abbahagynám, mi tűnik el tőlem?

7 Sed nun Li lacigis min, Li detruis mian tutan esencon.

Ámde most kifárasztott engem; pusztává tetted egész környezetemet.

8 Vi faris al mi sulkojn, tio fariĝis atesto; Mia senfortiĝo staras antaŭ mia vizaĝo, kaj parolas.

Ránczossá tettél, az tanúul tett, soványságom ellenem támadt, szemembe vall.

9 Lia kolero disŝiras; Mia malamanto grincigas kontraŭ mi siajn dentojn; Mia premanto briligas kontraŭ mi siajn okulojn.

Haragja tépett, gyűlölettel támadt engem, vicsorított reám fogaival, szorongatóm szemeit feni reám.

10 Ili malfermegis kontraŭ mi sian buŝon, insulte batas min sur la vangojn; Ĉiuj kune kontentigis sur mi sian koleron.

Feltátották ellenem szájukat, gyalázattal verték orczáimat, együttesen összecsődülnek ellenem.

11 Dio transdonis min al maljustulo, Ĵetis min en la manojn de malbonuloj.

Álnoknak szolgáltat ki engem Isten és gonoszok kezébe dönt engem.

12 Mi estis trankvila; sed Li frakasis min, Li kaptis min je la kolo, disbatis min, Kaj Li faris min por Si celo.

Boldog voltam és összemorzsolt, nyakszirten fogott és összezúzott és czéltáblául állított engem magának.

13 Liaj pafistoj min ĉirkaŭis; Li dishakas miajn internaĵojn kaj ne kompatas, Li elverŝas sur la teron mian galon.

Körül fognak engem íjászai, átfúrja veséimet s nem kímél, földre ontja epémet.

14 Li faras en mi breĉon post breĉo, Li kuras kontraŭ min kiel batalisto.

Rést tör rajtam, rést résre, mint vitéz nekem rohan.

15 Sakaĵon mi kudris sur mian korpon, Kaj en polvo mi kaŝis mian kornon.

Zsákot varrtam foszló bőrömre és porba dugtam bele szarvamat.

16 Mia vizaĝo ŝvelis de plorado, Kaj sur miaj palpebroj estas morta ombro;

Arczom kivörösödött a sírástól, és szempilláimon vakhomály ül:

17 Kvankam ne troviĝas perfortaĵo en miaj manoj, Kaj mia preĝo estas pura.

bár nincs erőszak kezeimben és imádságom tiszta.

18 Ho tero, ne kovru mian sangon, Kaj mia kriado ne trovu haltejon.

Oh föld, ne fedd be véremet, s ne legyen hely kiáltásom számára!

19 Vidu, en la ĉielo estas mia atestanto, Kaj mia konanto estas en la altaj sferoj.

Most is, íme az égben van tanúm, és bizonyságom a magasságban.

20 Parolistoj estas por mi miaj amikoj; Sed mia okulo larmas al Dio,

Csúfolóim – barátim: Istenhez könnyezve tekint szemem;

21 Ke Li decidu inter homo kaj Dio, Inter homo kaj lia amiko.

hogy döntsön a férfi mellett Istennel szemben, és ember fiával szemben a barátja mellett.

22 Ĉar la nombro de la jaroj pasos, Kaj mi iros sur vojon nereveneblan.

Mert még csak kisszámú évek jönnek, és útra, melyről vissza nem térek, megyek el.