Ijob 16

1 Ijob respondis kaj diris:

Darauf antwortete Hiob folgendermaßen:

2 Mi aŭdis multe da similaj aferoj; Tedaj konsolantoj vi ĉiuj estas.

»Dergleichen habe ich nun schon vieles gehört: leidige Tröster seid ihr allesamt!

3 Ĉu estos fino al la ventaj vortoj? Kaj kio vin incitis, ke vi tiel parolas?

Haben die windigen Reden nun ein Ende? Oder was drängt dich dazu, mir noch weiter zu erwidern?

4 Mi ankaŭ povus paroli, kiel vi. Se vi estus sur mia loko, Mi konsolus vin per vortoj Kaj balancus pri vi mian kapon.

Auch ich könnte reden wie ihr – o wärt ihr nur an meiner Stelle! –, ich würde (aber) freundliche Worte gegen euch aufbringen und beifällig mit dem Kopfe euch zunicken;

5 Mi fortigus vin per mia buŝo Kaj konsolus vin per paroloj de miaj lipoj.

ich wollte euch mit meinem Munde Mut zusprechen, und das Beileid meiner Lippen sollte euch Trost bringen!«

6 Se mi parolos, mia doloro ne kvietiĝos; Se mi ĉesos, kio foriros de mi?

»Wenn ich rede, wird mein Schmerz nicht gelindert, und wenn ich’s unterlasse – um was werde ich erleichtert?

7 Sed nun Li lacigis min, Li detruis mian tutan esencon.

Doch nunmehr hat er meine Kraft erschöpft! Verwüstet hast du meinen ganzen Hausstand

8 Vi faris al mi sulkojn, tio fariĝis atesto; Mia senfortiĝo staras antaŭ mia vizaĝo, kaj parolas.

und hast mich gepackt; das muß als Zeugnis gegen mich gelten, und mein Siechtum tritt gegen mich auf, klagt mich ins Angesicht an.

9 Lia kolero disŝiras; Mia malamanto grincigas kontraŭ mi siajn dentojn; Mia premanto briligas kontraŭ mi siajn okulojn.

Sein Zorn hat mich zerfleischt und befeindet; er hat mit den Zähnen gegen mich geknirscht; als mein Gegner wirft er mir durchbohrende Blicke zu.

10 Ili malfermegis kontraŭ mi sian buŝon, insulte batas min sur la vangojn; Ĉiuj kune kontentigis sur mi sian koleron.

Ihr Maul haben sie gegen mich aufgerissen, unter Schmähung mir Faustschläge ins Gesicht versetzt; zusammen hat man sich vollzählig gegen mich aufgestellt.

11 Dio transdonis min al maljustulo, Ĵetis min en la manojn de malbonuloj.

Gott hat mich Bösewichten preisgegeben und mich in die Hände von Frevlern fallen lassen.

12 Mi estis trankvila; sed Li frakasis min, Li kaptis min je la kolo, disbatis min, Kaj Li faris min por Si celo.

In Frieden lebte ich, da schreckte er mich auf, faßte mich beim Genick und schmetterte mich nieder und ließ mich nur wieder aufstehen, damit ich ihm als Zielscheibe diente:

13 Liaj pafistoj min ĉirkaŭis; Li dishakas miajn internaĵojn kaj ne kompatas, Li elverŝas sur la teron mian galon.

seine Pfeile umschwirren mich, er durchbohrt mir die Nieren erbarmungslos, läßt mein Herzblut zur Erde fließen.

14 Li faras en mi breĉon post breĉo, Li kuras kontraŭ min kiel batalisto.

Er schlägt mir Wunde auf Wunde, stürmt gegen mich an wie ein wilder Krieger.

15 Sakaĵon mi kudris sur mian korpon, Kaj en polvo mi kaŝis mian kornon.

Das Trauergewand habe ich mir um den krustigen Leib geheftet und mein Horn tief in den Staub hineingebohrt.

16 Mia vizaĝo ŝvelis de plorado, Kaj sur miaj palpebroj estas morta ombro;

Mein Gesicht ist vom Weinen hochgerötet, und auf meinen Augenlidern lagert Todesschatten,

17 Kvankam ne troviĝas perfortaĵo en miaj manoj, Kaj mia preĝo estas pura.

obwohl keine Schuld an meinen Händen klebt und mein Gebet aufrichtig ist.«

18 Ho tero, ne kovru mian sangon, Kaj mia kriado ne trovu haltejon.

»O Erde, decke mein Blut nicht zu, und mein Wehgeschrei finde keine Ruhestatt!

19 Vidu, en la ĉielo estas mia atestanto, Kaj mia konanto estas en la altaj sferoj.

Schon jetzt – wisset es wohl! – ist ein Zeuge für mich im Himmel vorhanden und mein Bürge in der Höhe.

20 Parolistoj estas por mi miaj amikoj; Sed mia okulo larmas al Dio,

Meine Freunde verhöhnen mich – zu Gott blickt mein Auge tränenvoll empor,

21 Ke Li decidu inter homo kaj Dio, Inter homo kaj lia amiko.

daß er dem Manne Recht schaffe Gott gegenüber und zwischen dem Menschen und seinem Freunde entscheide.

22 Ĉar la nombro de la jaroj pasos, Kaj mi iros sur vojon nereveneblan.

Denn nur noch wenige Jahre werden kommen, dann werde ich den Pfad wandeln, auf dem es keine Rückkehr für mich gibt.