Ijob 15
1 Ekparolis Elifaz, la Temanano, kaj diris:
Tad Elifas no Temanas atbildēja un sacīja:
2 Ĉu saĝulo povas respondi per ventaj opinioj, Kaj plenigi sian ventron per sensencaĵoj?
Vai tad gudram vīram būs runāt tukšas domas un savu sirdi pildīt ar vēju?
3 Vi disputas per vortoj senutilaj, Kaj per paroloj, kiuj nenion helpas.
Pārmācīt ar vārdiem, kas nepieklājās, un ar valodu, kur labums neatlec?
4 Vi forigas la timon, Kaj senvalorigas preĝon antaŭ Dio.
Tiešām, tu iznīcini Dieva bijāšanu un nicini pielūgšanu Dieva priekšā.
5 Ĉar via malbonago instigas vian buŝon, Kaj vi elektis stilon de maliculoj.
Jo tava mute parāda tavu noziegumu, un tu esi uzņēmies runāt, kā gudrinieki runā.
6 Vin kondamnas via buŝo, ne mi; Kaj viaj lipoj atestas kontraŭ vi.
Tava mute tevi pazudina, un ne es; tavas lūpas pret tevi dod liecību.
7 Ĉu vi naskiĝis la unua homo? Ĉu vi estas kreita pli frue ol la altaĵoj?
Vai tu esi tas pirmais cilvēks piedzimis, vai tu esi dzemdināts, pirms kalni bija?
8 Ĉu vi aŭdis la sekretan decidon de Dio, Kaj alkaptis al vi la saĝon?
Vai tu esi dzirdējis Dieva apslēpto padomu, vai tu gudrību esi iezīdis?
9 Kion vi scias tian, kion ni ne scias? Kion vi komprenas tian, kio al ni mankas?
Ko tu zini, ko mēs nezinātu, ko tu proti, un mēs to neprastu?
10 Inter ni estas grizuloj kaj maljunuloj, Kiuj vivis pli longe ol via patro.
Arī mūsu starpā ir sirmi un veci, kas ilgāki dzīvojuši, nekā tavs tēvs.
11 Ĉu tiel malmulte valoras por vi la konsoloj de Dio Kaj vorto kvieta?
Vai Dieva iepriecināšanas priekš tevis mazas, un vārds, laipnīgi uz tevi runāts?
12 Kial vin tiel levas via koro, Kaj kial tiel palpebrumas viaj okuloj,
Kāpēc tava sirds tevi tā apmāna, kāpēc tavas acis tā spulgo,
13 Ke vi direktas kontraŭ Dion vian koleron, Kaj elirigis el via buŝo tiajn vortojn?
Ka tavas dusmas ceļas pret Dievu un izverd tādu valodu no tavas mutes?!
14 Kio estas homo, ke li povus esti pura Kaj ke naskito de virino povus esti prava?
Kas ir cilvēks, ka tas būtu šķīsts, un ka būtu taisns, kas no sievas dzimis?
15 Vidu, inter Liaj sanktuloj ne ĉiuj estas fidindaj, Kaj la ĉielo ne estas pura en Liaj okuloj:
Redzi, Saviem svētiem Viņš neuztic un debesis nav šķīstas priekš Viņa acīm.
16 Des pli homo, abomeninda kaj malbona, Kiu trinkas malbonagojn kiel akvon.
Ne nu vēl tas negantais un samaitātais cilvēks, kas netaisnību dzer kā ūdeni.
17 Mi montros al vi, aŭskultu min; Kaj kion mi vidis, tion mi rakontos,
Es tev stāstīšu, klausies mani, un es tev teikšu, ko esmu redzējis,
18 Kion saĝuloj diris kaj ne kaŝis antaŭ siaj patroj,
Ko gudrie stāstījuši no saviem tēviem un nav slēpuši, -
19 Al kiuj, al ili solaj, estis donita la tero, Kaj fremdulo ne trairis meze de ili:
Tiem vien zeme bija dota, un svešinieks viņu starpā nebija nācis, -
20 Dum sia tuta vivo malpiulo estas maltrankvila, Kaj la nombro de la jaroj de tirano estas kaŝita antaŭ li;
Bezdievīgais mokās visu mūžu, un briesmīgais, cik tam gadi nolikti.
21 Teruroj sonas en liaj oreloj; Meze de paco venas sur lin rabisto.
Viņa ausīs skan briesmas, pašā mierā viņam uzbrūk postītājs.
22 Li ne esperas, ke li saviĝos el mallumo; Kaj li serĉas ĉirkaŭe glavon.
Viņš neuzticās iznākt no tumsības; jo zobens uz viņu gaida.
23 Li vagadas, serĉante panon; Li scias, ke preta estas en lia mano la tago de mallumo.
Viņš skraida šurp un turp pēc maizes, kur varētu dabūt; viņš zin tumsības dienu sev tuvu klātu.
24 Teruras lin mizero kaj premateco, Venkobatas lin kiel reĝo, pretiĝinta por batalo;
Bēdas un izbailes viņu biedē, viņu pārvar kā ķēniņš, uz kaušanos gatavs.
25 Pro tio, ke li etendis sian manon kontraŭ Dion Kaj kontraŭstaris al la Plejpotenculo,
Jo viņš izstiepa savu roku pret Dievu un cēlās pret to Visuvareno.
26 Kuris kontraŭ Lin kun fiera kolo, Kun dikaj dorsoj de siaj ŝildoj.
Viņš skrēja pret Viņu ar pašu galvu, ar savu priekšturamo bruņu biezām pumpām.
27 Li kovris sian vizaĝon per graso Kaj metis sebon sur siajn lumbojn.
Viņš savu vaigu tauki izbaroja un kopa resnu vēderu.
28 Li loĝas en urboj ruinigitaj, En domoj ne loĝataj, Destinitaj esti ŝtonamasoj.
Viņš dzīvoja izpostītās pilsētās un namos, kur nebija jādzīvo, kuriem nolemts būt par akmeņu kopām.
29 Li ne restos riĉa, lia bonstato ne teniĝos, Kaj lia havaĵo ne disvastiĝos sur la tero.
(Tāpēc) viņš nepaliks bagāts, un viņa manta nepastāvēs, un viņa laime neizplētīsies virs zemes.
30 Li ne forkliniĝos de mallumo; Flamo velksekigos liajn branĉojn, Kaj Li forigos lin per la blovo de Sia buŝo.
Viņš no tumsības ārā neiznāks, liesma izkaltēs viņa zarus, caur Dieva mutes dvašu viņš aizies.
31 La erarinto ne fidu vantaĵon, Ĉar vanta estos lia rekompenco.
Lai viņš nepaļaujas uz nelietību, ar to viņš pieviļas; jo nelietība būs viņa alga.
32 Antaŭtempe li finiĝos, Kaj lia branĉo ne estos verda.
Tā alga nāks priekšlaiku, un viņa zars nezaļos.
33 Lia nematura bero estos deŝirita, kiel ĉe vinbertrunko; Kaj lia floro defalos, kiel ĉe olivarbo.
Viņš zaudēs kā vīna koks savus ķekarus un nometīs kā eļļas koks savus ziedus.
34 Ĉar la anaro de la hipokrituloj senhomiĝos; Kaj fajro ekstermos la tendojn de tiuj, kiuj prenas subaĉeton.
Jo bezdievīgo saime paliks neauglīga, un uguns norīs dāvanu ņēmēju dzīvokļus.
35 Ili gravediĝis per malpiaĵo kaj naskis pekon, Kaj ilia ventro pretigas malicaĵon.
Tie ir grūti ar netaisnību un dzemdē postu, un savām sirds domām tie pieviļas.
