Ijob 14

1 Homo, naskita de virino, Havas mallongan vivon kaj abundon da afliktoj.

El hombre nacido de mujer es corto de días y lleno de perturbaciones.

2 Kiel floro li elkreskas kaj velkas; Li forkuras kiel ombro kaj ne restas.

Brota como una flor, pero es cortado. Pasa como una sombra y desaparece.

3 Kaj kontraŭ tia Vi malfermas Viajn okulojn, Kaj min Vi vokas al juĝo kun Vi!

¿Y sobre éste abres tus ojos y lo llevas a juicio contigo?

4 Ĉu povas purulo deveni de malpurulo? Neniu.

¿Quién limpiará lo impuro? ¡Nadie!

5 Se liaj tagoj estas difinitaj, la nombro de liaj monatoj estas ĉe Vi; Vi difinis lian limon, kiun li ne transpasos.

Ciertamente sus días están determinados, y el número de sus meses depende de Ti. Tú le fijaste sus límites, de los cuales no pasará.

6 Deturnu do Vin de li, ke li estu trankvila, Ĝis venos lia tempo, kiun li sopiras kiel dungito.

Aparta de él tu mirada y que descanse hasta que complete su día como un jornalero.

7 Arbo havas esperon, se ĝi estas dehakita, ke ĝi denove ŝanĝiĝos, Kaj ĝi ne ĉesos kreskigi branĉojn.

Porque para el árbol hay esperanza: Si es cortado, retoñará, y sus ramas no cesarán.

8 Se ĝia radiko maljuniĝis en la tero, Kaj ĝia trunko mortas en polvo,

Aunque debajo de la tierra esté muerto su tronco, y en la tierra envejezca su raíz,

9 Tamen, eksentinte la odoron de akvo, ĝi denove verdiĝas, Kaj kreskas plue, kvazaŭ ĵus plantita.

al recibir el agua reverdecerá, y echará ramas como una planta.

10 Sed homo mortas kaj malaperas; Kiam la homo finiĝis, kie li estas?

Pero el hombre muere, y queda tendido. Expira el hombre, ¿y dónde está?

11 Forfluas la akvo el lago, Kaj rivero elĉerpiĝas kaj elsekiĝas:

Como las aguas se van al mar, y un río se agota y se seca,

12 Tiel homo kuŝiĝas, kaj ne plu leviĝas; Tiel longe, kiel la ĉielo ekzistas, ili ne plu vekiĝos, Nek revigliĝos el sia dormado.

así el hombre queda tendido y no se levantará. Hasta que no haya cielo, no será despertado, ni lo levantarán de su sueño.

13 Ho, se Vi kaŝus min en Ŝeol, Se Vi kaŝus min ĝis la momento, kiam pasos Via kolero, Se Vi difinus por mi templimon kaj poste rememorus min! (Sheol h7585)

¡Ojalá me escondas en el Seol mientras se aplaca tu ira, y me fijes un plazo y te acuerdes de mí! (Sheol h7585)

14 Kiam homo mortas, ĉu li poste povas reviviĝi? Dum la tuta tempo de mia batalado mi atendus, Ĝi venos mia forŝanĝo.

Si el hombre muere, ¿volverá a vivir? Todos los días de mi lucha y servicio esperaré hasta que llegue mi liberación.

15 Vi vokus, kaj mi respondus al Vi; Vi ekdezirus la faritaĵon de Viaj manoj.

Entonces llamarás y yo te responderé. Tendrás afecto a la hechura de tus manos.

16 Nun Vi kalkulas miajn paŝojn; Ne konservu mian pekon;

Porque ahora me cuentas los pasos y no das tregua a mi pecado.

17 Sigelu en paketo miajn malbonagojn, Kaj kovru mian kulpon.

Tienes mi transgresión sellada en un saco. Tú cubres mi iniquidad.

18 Sed monto, kiu falas, malaperas; Kaj roko forŝoviĝas de sia loko;

Pero la montaña cae y se desmorona. Las rocas cambian de lugar.

19 Ŝtonojn forlavas la akvo, Kaj ĝia disverŝiĝo fordronigas la polvon de la tero: Tiel Vi pereigas la esperon de homo.

Las piedras se desgastan con el agua impetuosa que se lleva el polvo de la tierra. Así destruyes la esperanza del hombre.

20 Vi premas lin ĝis fino, kaj li foriras; Li ŝanĝas sian vizaĝon, kaj Vi forigas lin.

Prevaleces para siempre contra él, y él se va. Desfiguras su rostro y lo despides.

21 Se liaj infanoj estas honorataj, li tion ne scias; Se ili estas humiligataj, li tion ne rimarkas.

Sus hijos obtendrán honores, pero él no lo sabrá. Si son humillados, no lo percibirá.

22 Nur lia propra korpo lin doloras, Nur pri sia propra animo li suferas.

Pero su carne sobre él siente el tormento, y su alma gime por él.