Ijob 14

1 Homo, naskita de virino, Havas mallongan vivon kaj abundon da afliktoj.

Omul născut din femeie are zile puține și este plin de tulburare.

2 Kiel floro li elkreskas kaj velkas; Li forkuras kiel ombro kaj ne restas.

Răsare asemenea unei flori și este retezat; el fuge de asemenea ca o umbră și nu rămâne.

3 Kaj kontraŭ tia Vi malfermas Viajn okulojn, Kaj min Vi vokas al juĝo kun Vi!

Și îți deschizi ochii asupra unuia ca acesta și mă aduci în judecată cu tine?

4 Ĉu povas purulo deveni de malpurulo? Neniu.

Cine poate aduce un lucru curat dintr-unul necurat? Niciunul.

5 Se liaj tagoj estas difinitaj, la nombro de liaj monatoj estas ĉe Vi; Vi difinis lian limon, kiun li ne transpasos.

Văzând că zilele îi sunt hotărâte, numărul lunilor sale sunt cu tine; tu i-ai rânduit hotarele lui ca el să nu le poată trece;

6 Deturnu do Vin de li, ke li estu trankvila, Ĝis venos lia tempo, kiun li sopiras kiel dungito.

Întoarce-te de la el, ca să se odihnească, până ce va împlini, ca un angajat, ziua sa.

7 Arbo havas esperon, se ĝi estas dehakita, ke ĝi denove ŝanĝiĝos, Kaj ĝi ne ĉesos kreskigi branĉojn.

Căci este speranță pentru un pom, dacă este tăiat, că va răsări din nou și că ramura lui tânără nu va înceta.

8 Se ĝia radiko maljuniĝis en la tero, Kaj ĝia trunko mortas en polvo,

Deși rădăcina lui îmbătrânește în pământ și trunchiul lui moare în pământ,

9 Tamen, eksentinte la odoron de akvo, ĝi denove verdiĝas, Kaj kreskas plue, kvazaŭ ĵus plantita.

Totuși prin mirosul apei, el va înmuguri și va da lăstari ca o plantă.

10 Sed homo mortas kaj malaperas; Kiam la homo finiĝis, kie li estas?

Dar omul moare și se risipește; și omul își dă duhul și unde este el?

11 Forfluas la akvo el lago, Kaj rivero elĉerpiĝas kaj elsekiĝas:

Precum apele dispar din mare și potopul seacă și se usucă,

12 Tiel homo kuŝiĝas, kaj ne plu leviĝas; Tiel longe, kiel la ĉielo ekzistas, ili ne plu vekiĝos, Nek revigliĝos el sia dormado.

Astfel omul se culcă și nu se ridică, până când cerurile nu vor mai fi, ei nu se vor trezi, nici nu vor fi sculați din somnul lor.

13 Ho, se Vi kaŝus min en Ŝeol, Se Vi kaŝus min ĝis la momento, kiam pasos Via kolero, Se Vi difinus por mi templimon kaj poste rememorus min! (Sheol h7585)

O, de m-ai ascunde în mormânt, de m-ai ține în taină, până îți va trece furia; de mi-ai rândui un timp cuvenit și să îți amintești de mine! (Sheol h7585)

14 Kiam homo mortas, ĉu li poste povas reviviĝi? Dum la tuta tempo de mia batalado mi atendus, Ĝi venos mia forŝanĝo.

Dacă un om moare, va trăi el din nou? Voi aștepta toate zilele timpului meu rânduit, până când vine schimbarea mea.

15 Vi vokus, kaj mi respondus al Vi; Vi ekdezirus la faritaĵon de Viaj manoj.

Tu vei chema și îți voi răspunde; vei avea dorință pentru lucrarea mâinilor tale.

16 Nun Vi kalkulas miajn paŝojn; Ne konservu mian pekon;

Căci acum îmi numeri pașii; nu veghezi tu asupra păcatului meu?

17 Sigelu en paketo miajn malbonagojn, Kaj kovru mian kulpon.

Fărădelegea mea este sigilată într-un sac și îmi coși nelegiuirea.

18 Sed monto, kiu falas, malaperas; Kaj roko forŝoviĝas de sia loko;

Și, cu siguranță, muntele căzând ajunge de nimic și stânca este mutată din locul ei.

19 Ŝtonojn forlavas la akvo, Kaj ĝia disverŝiĝo fordronigas la polvon de la tero: Tiel Vi pereigas la esperon de homo.

Apele tocesc pietrele; tu speli din țărâna pământului lucrurile care cresc și distrugi speranța omului.

20 Vi premas lin ĝis fino, kaj li foriras; Li ŝanĝas sian vizaĝon, kaj Vi forigas lin.

Îl învingi pentru totdeauna și el trece; îi schimbi înfățișarea și îl trimiți departe.

21 Se liaj infanoj estas honorataj, li tion ne scias; Se ili estas humiligataj, li tion ne rimarkas.

Fiii lui ajung la onoare și el nu știe; sunt înjosiți, dar el nu pricepe aceasta.

22 Nur lia propra korpo lin doloras, Nur pri sia propra animo li suferas.

Dar carnea lui pe el va avea durere și sufletul său în el va jeli.