Ijob 14

1 Homo, naskita de virino, Havas mallongan vivon kaj abundon da afliktoj.

Sjå - menneskjet, av kvinna født, det liver stutt, av uro mett.

2 Kiel floro li elkreskas kaj velkas; Li forkuras kiel ombro kaj ne restas.

Som blom det sprett og visnar burt, ja, lik ein skugge burt det fer.

3 Kaj kontraŭ tia Vi malfermas Viajn okulojn, Kaj min Vi vokas al juĝo kun Vi!

Men du med honom auga held, og meg du dreg for domen din.

4 Ĉu povas purulo deveni de malpurulo? Neniu.

Skal tru det av ein urein kjem ein som er rein? Nei, ikkje ein!

5 Se liaj tagoj estas difinitaj, la nombro de liaj monatoj estas ĉe Vi; Vi difinis lian limon, kiun li ne transpasos.

Når dagetalet hans er sett, hans månads-tal sett fast hjå deg, når du for han ei grensa drog som ei han yverskrida kann,

6 Deturnu do Vin de li, ke li estu trankvila, Ĝis venos lia tempo, kiun li sopiras kiel dungito.

so snu deg frå, lat han få fred og ha sin dag som leigekaren!

7 Arbo havas esperon, se ĝi estas dehakita, ke ĝi denove ŝanĝiĝos, Kaj ĝi ne ĉesos kreskigi branĉojn.

For treet er det endå von; um det vert det hogge, sprett det att, på renningar det vantar ikkje.

8 Se ĝia radiko maljuniĝis en la tero, Kaj ĝia trunko mortas en polvo,

Når røterne i jordi eldest, og stomnen døyr i turre mold,

9 Tamen, eksentinte la odoron de akvo, ĝi denove verdiĝas, Kaj kreskas plue, kvazaŭ ĵus plantita.

ved dåm av vatnet skyt det knupp, fær som ein stikling grøne greiner.

10 Sed homo mortas kaj malaperas; Kiam la homo finiĝis, kie li estas?

Men døyr ein mann, då ligg han der; han andast, og kvar er han då?

11 Forfluas la akvo el lago, Kaj rivero elĉerpiĝas kaj elsekiĝas:

Som vatnet renn ut or ein sjø, som elvi minkar, turkast ut,

12 Tiel homo kuŝiĝas, kaj ne plu leviĝas; Tiel longe, kiel la ĉielo ekzistas, ili ne plu vekiĝos, Nek revigliĝos el sia dormado.

so ligg ein mann, ris ikkje upp; til himmeln kverv, dei vaknar ikkje; ein kann’kje vekkja deim or svevnen.

13 Ho, se Vi kaŝus min en Ŝeol, Se Vi kaŝus min ĝis la momento, kiam pasos Via kolero, Se Vi difinus por mi templimon kaj poste rememorus min! (Sheol h7585)

Å, gjev du gøymde meg i helheim, løynde meg, til din vreide gav seg, gav meg ein frest, og so meg hugsa! (Sheol h7585)

14 Kiam homo mortas, ĉu li poste povas reviviĝi? Dum la tuta tempo de mia batalado mi atendus, Ĝi venos mia forŝanĝo.

Tru mannen døyr og livnar att? I all min strid eg skulde vona og venta til avløysing kom.

15 Vi vokus, kaj mi respondus al Vi; Vi ekdezirus la faritaĵon de Viaj manoj.

Eg skulde svara, når du ropa og lengta mot dine eige verk.

16 Nun Vi kalkulas miajn paŝojn; Ne konservu mian pekon;

Men no du tel kvart stig eg tek og agtar vel på syndi mi;

17 Sigelu en paketo miajn malbonagojn, Kaj kovru mian kulpon.

mi synd er læst i pungen inn, og på mi skuld du gøymer vel!

18 Sed monto, kiu falas, malaperas; Kaj roko forŝoviĝas de sia loko;

Som fjellet fell og smuldrast burt, og berget frå sin stad vert flutt,

19 Ŝtonojn forlavas la akvo, Kaj ĝia disverŝiĝo fordronigas la polvon de la tero: Tiel Vi pereigas la esperon de homo.

Som vatnet holar steinen ut, og flaumen skolar moldi burt, so tek du ifrå mannen voni

20 Vi premas lin ĝis fino, kaj li foriras; Li ŝanĝas sian vizaĝon, kaj Vi forigas lin.

og tyngjer honom ned for alltid. Han fer av stad; med åsyn rengd du sender honom burt frå deg.

21 Se liaj infanoj estas honorataj, li tion ne scias; Se ili estas humiligataj, li tion ne rimarkas.

Han veit’kje um hans born vert heidra; han merkar ikkje um dei armast;

22 Nur lia propra korpo lin doloras, Nur pri sia propra animo li suferas.

Hans eigen kropp hans liding valdar, og sjæli græt for eigi sorg.»